H ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ?

           Φοβάμαι ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ακμή της καπιταλιστικής δημοκρατίας και ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της, χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Ιστορικά, η αρχή μιας κατάρρευσης ξεκινά από τη μαζική φτωχοποίηση του λαού κυρίως στις περιφέρειες του συστήματος και ωριμάζει προς το κέντρο. Η εμφάνιση της μαζικής φτωχοποίησης εκπορεύεται από δύο βασικά χαρακτηριστικά: Η καπιταλιστική δημοκρατία παρουσιάζει το πρωτοφανές ιστορικά χαρακτηριστικό της απόλυτης αλληλεπίδρασης των συμμετεχόντων μέσα σ' ένα σχεδόν εκβιαστικό πλαίσιο ενός απονενοημένου συστήματος αξιών με βάση το Χρήμα. Οι συμμετέχοντες εισέρχονται σ' ένα κυκεώνα αέναου ανταγωνισμού χωρίς επιστροφή, που σε συνδυασμό με την έλλειψη της ανθρώπινης διάστασης στη λειτουργία των κοινωνιών τους, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική παρακμή τους, λόγω των τεράστιων οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων εντός του πλαισίου λειτουργίας. Ταυτόχρονα διαχρονικές έννοιες όπως ο Πόλεμος και η Σταυροφορική Επίκλιση στρέφονται ενάντια άλλων συστημάτων ιστορικά ήδη παρωχημένων ή αποτυχημένων και εύκολα χειραγωγήσημων, που όμως επιφέρουν υπερεπέκταση και οικονομική ασφυξία στους θύτες. (Σε αντίθεση πχ με τις μοναρχίες που πολεμούσαν μεταξύ τους).

           Ο κατευθυνόμενος μετασχηματισμός της παιδείας σε φάμπρικα παραγωγής μυαλών με στόχο τη συνεισφορά στον πλουτισμό και όχι τη γνώση ή στο κοινωνικό σύνολο, η καθημερινή οικονομοκεντρική κατήχηση από τα ΜΜΕ σε συνθήκες αρχαίας τραγωδίας, η γενναιόδωρη προσφορά άρτων και θεαμάτων στο λαό και η τεχνολογική ανεξέλεγκτη κακοδιαχείρηση που απαξιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, έχουν ως στόχο και αποτέλεσμα τη δημιουργία εύπλαστων πολιτών-πιόνια, παίκτες στο παιχνίδι του συστήματος και ουδόλως ενεργών συνειδητοποιημένων προσωπικοτήτων. 

           Το γεγονός αυτό, δηλαδή προσκόλληση στο Κέρδος με οποιοδήποτε μέσο (που συνοδεύεται από μία αλαζονεία αντουάνετικου τύπου), δημιουργεί ένα είδος εθισμού στην ανάγκη υποστήριξης της βιωσιμότητας ενός νοσηρού συστήματος που διαρκώς παρακμάζει και γιγαντώνεται και που, όπως ο παίκτης του καζίνο δεν ξέρει ότι είναι άρρωστος, παίζει μέχρι τελικής πτώσης. Την τελική αυτή πτώση ίσως την επιταχύνει η όλο και επιταχυνόμενη μείωση των πόρων της Γης και η όλο και επιταχυνόμενη αγανάκτηση των θυμάτων των ανισοτήτων παγκοσμίως. Δεν ξέρω αν θα είναι το τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα), αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να είναι το τέλος της Δημοκρατίας.

ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

     Λένε πως όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε κρίση (γιατί η κρίση στη χώρα μας είναι βαθέως κοινωνική και πολύ λιγότερο οικονομική), ενισχύονται οι ακραίες πολιτικές εκφάνσεις και συμπεριφορές.

     Στη χώρα μας αυτό φυσικά το βιώσαμε κυρίως με την εντυπωσιακή ανάδυση και στη συνέχεια εδραίωση –για πρώτη φορά- ενός σκληροπυρηνικού ακροδεξιού χώρου, αυτού της Χρυσής Αυγής.

     Η άνοδος αυτού του πολιτικού σχηματισμού και η είσοδός του στη Βουλή είναι χαρακτηριστικό της Μνημονιακής εποχής  που διάγουμε. Μιας εποχής στην οποία για ευνόητους λόγους ο λαός διακατέχεται από έντονη αρνητικότητα απέναντι σε ο,τιδήποτε ξενικό, είτε αυτό σχετίζεται με την υποτιθέμενα «πολιτισμένη» Ευρώπη, είτε με τα «φτωχικά» Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, κοιτίδες του μεταναστευτικού ρεύματος. Σε μία εποχή που οι ξένοι φαίνεται να έχουν επιφέρει τόσα προβλήματα στη χώρα μας, η εσωστρέφεια και η νοσταλγία για επιστροφή στις  πάλαι ποτέ υποτιθέμενες «μέρες ευημερίας» είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

     Το ίδιο λογικό να είναι ενισχυμένη, είναι και η επιθυμία του λαού να αφεθεί να παρασυρθεί από ο,τιδήποτε ακούγεται λυτρωτικό από τα βάσανά του. Έτσι κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, που έχει ευκολότερη από οποιονδήποτε άλλο τη λύση απέναντι στον ξενικό παράγοντα (απομάκρυνσή του με οποιοδήποτε μέσο και κόστος), ενώ συνάμα παραπέμπει σε αξίες, σύμβολα και μνήμες εθνικής περηφάνιας, γίνονται πλέον αρεστά, συγχωρώντας ακόμα και κάποιες φιλοναζιστικές «ατασταλίες» και ρατσιστικές επιθέσεις.

     Η Χρυσή Αυγή με το μεγάλο ποσοστό που πήρε, εκφράζει συν τοις άλλοις μία μερίδα του ελληνικού λαού που προφανώς βρίσκει γοητευτική την εικόνα του λεγόμενου «Ελληναρά» ή  τουλάχιστον γοητευτικότερη από τον «ψευτοκουλτουριάρη» προοδευτικό φιλοευρωπαίο Έλληνα. Η λέξη «Ελληναράς», που δηλώνει μεγενθυμένη διάσταση της λέξη Έλληνας, δεν είναι τυχαία σε θετικό βαθμό, καθώς χαρακτηρίζει τον τύπο που μένει παραδοσιακά προσκολλημμένος σε αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, είναι περήφανος γι’αυτά, όπως και για την ιστορία του , ενώ εκφράζεται εσκεμμένα με ύφος και στυλ που τον ξεχωρίζει από πολίτη οποιασδήποτε άλλης χώρας γιατί είναι καθαρά «ελληνικό» (π.χ. ακούει βαριά ελληνική μουσική, προβάλλει αντικείμενα της ελληνικής λαογραφίας, προσαρμόζει τις συνήθειές του στα ελληνικά φολκλόρ κλπ).  Ο  Ελληναράς, συνήθως αδυνατεί να δεχθεί άποψη διαφορετική απ’ αυτή που έχει μάθει όσον αφορά τη χώρα του, άποψη την οποία έχει φυσικά εξωραΐσει για να μπορεί να ανατροφοδοτεί ασταμάτητα την περηφάνια του και μπορεί να φτάσει στο σημείο ακόμα και να επιτεθεί φραστικά ή και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις και σωματικά τον συνομιλητή του.  

     Η συντηρητική στροφή της κοινωνίας προς τον «Ελληναρισμό» είναι όπως είπαμε πιο έντονη τώρα, όμως το φαινόμενο υπήρχε πάντα. Εκλογικά, οι Ελληναράδες θα περίμενε κανείς ότι ψηφίζουν ΝΔ και πιο πρόσφατα ΛΑΟΣ, μέχρι που ήρθε η Χρυσή Αυγή που εκμεταλλεύτηκε την κρίση και τους απορρόφησε συλλήβδην ή σχεδόν συλλήβδην. Επιπλέον, μέσα στους κόλπους της Χρυσής Αυγής, οι Ελληναράδες μεταξύ τους ανατροφοδοτούν εκτός από την περηφάνια τους και τις δυνάμεις τους, καθώς νιώθουν ότι τα επιχειρήματα και πιστεύω τους εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο και στη λαϊκή μάζα. Πλέον νιώθουν πιο ακτιβιστές και ενεργοί απ’ ό,τι παλαιότερα.

     Υπάρχουν δύο ήδη Ελληναράδων: α) ο «κλασικός» που λογικά είχε έντονες συντηρητικές, πατριωτικές και θρησκευτικές καταβολές γενικώς και που εκτινάχτηκαν κατά την περίοδο των μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα μας  ενάντια στους διαφορετικούς ξένους και β) ο μεταλλαγμένος πρώην συντηρητικός φιλοδικομματικός,  που - λογικά προσωρινά –μέσα από μία ψυχολογική διαστροφή, βρίσκει στην ελληναρίστικη στροφή, την άμυνα και την αντίστασή του. Ο μεταλλαγμένος Ελληναράς, είναι δημιούργημα της κοινωνικής κρίσης και ένα φαινόμενο που εξελίσσεται σε αντίθεση με τον συνειδητοποιημένο κλασικό που έχει παγιωμένες αντιλήψεις και είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμος. Ο μεταλλαγμένος δεν ήταν μαζικά εναντίον των μεταναστών, αλλά το προηγούμενο της παρουσίας τους σε συνδυασμό με την φτωχοποίηση της χώρας του, καθιστούν αποκρουστικό στα μάτια του την μετατροπή του συμπατριώτη του σε μετανάστη της αυτής βαθμίδας με τους Βαλκάνιους και Άραβες γείτονές μας.

     Η άνθηση του μεταλλαγμένου Ελληναρά έχει όπως αναμενόταν δημιουργήσει μεγάλο προβληματισμό σε όλα τα φάσματα της πολιτικής κλίμακας, κυρίως για το μέλλον της ακροδεξιάς που μετά το δυναμικό της μπάσιμο και σε συνδυασμό με την παρατεταμένη και διευρυμένη κρίση, δεν φαντάζει κακό.

      Ταυτόχρονα όμως με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το ΣΥΡΙΖΑ έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του αξιωματική αντιπολίτευση, διαριγνύοντας παγιωμένους συσχετισμούς δεκαετιών. Το κόμμα αυτό παραδοσιακά αποτελείται από ένα κράμα προοδευτικών ανθρώπων, φιλελευθερων ως και κατασταλαγμένων αριστερών, απογοητευμένων Παπανδρεϊκών ΠΑΣΟΚτσίδων και λοιπών «οραματιστών» ή ουτοπιστών αριστερών. Σε αυτές όμως τις διπλές εκλογές, το ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε επιπλέον δυσαρεστημένους μη δεξιούς, αντιδικομματικούς και «αγανακτισμένους» εν γένει κάτω από το ευχάριστο και εύκολα διατυπώσιμο επιχείρημα που απορρέει από μια αντιμνημονιακή στάση. Όλο αυτό το ζυμωτήρι ετερόκλητων στοιχείων του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί σε ένα ελάχιστο κοινό  δεδομένο: δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ «συνειδητοποιημένοι Ελληναράδες» και πολύ δύσκολα «μεταλλαγμένοι».

     Η ταύτιση τελείως διαφορετικών κομμάτων ως προς μία θεματική (έξοδος από το μνημόνιο-μονομερής διαγραφή του χρέους) χωρίς  όρους και «αλλά», είναι επίσης μία διαφοροποίηση της πολιτικής μας κουλτούρας,  που διακατέχονταν από ένα σαφή πνεύμα –σκόπιμης και όχι επί της ουσίας- αντιλογίας όλων των κομμάτων μεταξύ τους και για ο,τιδήποτε. Η διαφοροποίηση ήταν τόσο ασυνήθιστη, το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο τόσο έντονο στην πολιτική σκηνή και η κοινωνική κρίση τόσο εμφανής, που γίνονταν λόγος για πιθανή συνεργασία άσχετων ιδεολογικά και ιστορικά κομμάτων, εκμαυλίζοντας τον παραδοσιακό διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς.  Αυτή η εξέλιξη ήταν αρκετή για να μιλήσουν κάποιοι για ταύτιση των άκρων στη χώρα μας.

     Στην πραγματικότητα η ταύτιση αυτή φαίνεται εξαιρετικά αδύναμη. Αν  με μεγάλη προσπάθεια ισοπεδώσουμε οικονομικές θεωρίες και θέσεις, ίσως να την παρατηρήσουμε. Κοινωνικά όμως υπάρχουν τεράστιες αποκλίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της ελιτίστικης ξενικής διείσδυσης, ενώ η Χρυσή Αυγή και λοιπά δεξία κόμματα κατά οποιασδήποτε ξενικής παρουσίας.  Και εκτός απ’ αυτό, ιδιαίτερα έντονη καθιστά την απόκλιση η ενδυνάμωση του έτερου πώλου πολιτικής στάσης, αυτού του «Ελληνοσκεπτικιστή», που εκλογικά φαίνεται ότι προσεγγίζει το ΣΥΡΙΖΑ (στην ήπια εκδοχή του) και την αποχή (στην πιο σκληρή).

     Οι Ελληνοσκεπτικιστές δεν μένουν απλά στο να καυτηριάζουν με κριτική σκέψη τις ελληνικές πρακτικές, αλλά χαρακτηρίζονται από μία τάση να σχολιάζουν αρνητικά ο,τιδήποτε ελληνικό, όχι μόνο με στόχο την πληροφόρηση της αντικειμενικής αλήθειας (που θα ήταν και εκπαιδευτικά θεμιτό) αλλά σχεδόν από εθισμό, με τρόπο υπερβολικό και στόχο να προκαλέσουν.  Υποβιβάζουν και απομυθοποιούν σύμβολα και «αξίες» δεμένες γύρω από την ελληνική ιστορία και πιο σπάνια, πολιτισμό. Ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από απαισιοδοξία για το μέλλον της χώρας και κυρίως από έντονο κυνισμό.

     Μπορούμε να διακρίνουμε τις αντίστοιχες κατηγορίες Ελληνοσκεπτικιστών όπως και παραπάνω: α) τους «κλασικούς» και β) τους  «μεταλλαγμένους»  που διακρίνονται όμως στους  «ενδογενείς» και τους «εξωγενείς». Οι κλασικοί είναι οι συνειδητοποιημένοι ελληνοσκεπτικιστές που πολιτικά βρίσκονται από την κεντροαριστερά εώς και την άκρα. Πολλοί απ’ αυτούς αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί (ασχέτως αν δεν έχουν διαβάσει ποτέ Μπακούνιν και Προυτόν) ή τουλάχιστον τους αρέσει να υπογράφουν και να εκδηλώνουν αντίστοιχα πολιτικά φρονήματα και σύμβολα. Οι κλασικοί ελληνοσκεπτικιστές δεν είναι φυσικά τωρινό φαινόμενο. Όπως και οι κλασικοί Ελληναράδες υπήρχαν ανέκαθεν, όμως τώρα εμφανίζονται πιο έντονα,  νιώθοντας και αυτοί ότι τα επιχειρήματά τους δικαιώνονται από τις κακές πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια. Οι μεταλλαγμένοι είναι –όπως και οι αντίστοιχοι Ελληνάρες- οι πολίτες που δεν είχαν «αντικομφορμιστική» συμπεριφορά τα προηγούμενα χρόνια, όμως  περάσαν διαδοχικά στάδια αγανάκτισης που τους κατέστησαν πολέμιους του «συστήματος» . Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει και μεγάλο μέρος της ενθουσιώδους νεολαίας που ελκύεται από οποιοδήποτε διαχρονικά μοδάτο «κίνημα» αντίδρασης στις παραδοσιακές αξίες.

     Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης, πολλοί είναι αυτοί οι Έλληνες που αναζήτησαν την τύχη τους σε άλλη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν σε επαφή με τελείως διαφορετικές νοοτροπίες και συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων συναντάμε τους εξωγενείς μεταλλαγμένους ελληνοσκεπτικιστές, που διαρκώς αυξάνουν μέρα με τη μέρα.Αυτοί οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες της Διασποράς παλαιότερων αιώνων, έφυγαν αγανακτισμένοι και ορκισμένοι πολέμιοι είτε του καθεστώτος που τους ανάγκασε να φύγουν είτε των λανθασμένων νοοτροπιών των τελευταίων δεκαετιών και ωρίμασαν την ελληνοσκεπτικιστική τους τάση στο εξωτερικό. Συνήθως δεν επιθυμούν να  γυρίσουν πίσω, ούτε επιθυμούν να προσπαθήσουν να αλλάξουν κάτι για τη χώρα τους . Σε σχέση με τους μεταλλαγμένους Ελληναράδες συμφωνούν ως προς την άσκηση κριτικής στην πολιτική ηγεσία, αλλά αντί για τους ξένους, πέτρα του σκανδάλου είναι οι ίδιοι οι Έλληνες για τις επιλογές και τις νοοτροπίες τους.  Ενίοτε το επικριτικό τους πνεύμα είναι εκδικητικό και χαιρέκακο, ενώ δεν είναι απαραίτητα αντιμνημονιακοί όπως οι Ελληναράδες, προφανώς διότι δεν διακατέχονται από ξενοφοβία αλλά από υποθάλπουσα ή υποσυνείδητη ξενολαγνεία. Το στοιχείο της επίθεσης στον ελληνικό λαό και της υποστήριξης στις πολιτικές του μνημονίου τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους Ελληνοσκεπτικιστές.

     Οι παραπάνω δικής μου εμπνεύσεως διαχωρισμοί έγιναν με αφορμή σειράς συζητήσεων με φίλους διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών και καταβολών τον τελευταίο χρόνο, μέσα από sites κοινωνικών δικτυώσεων, όσο και κατ’ ιδίαν. (Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω ότι ο όρος «Eλληνοσκεπτικιστής» είναι εμπνευσμένος από τον όρο «Ευρωσκεπτικιστής» και έχει το αντίστοιχο περιεχόμενο ). Το δείγμα ήταν αρκετά επαρκές για να οπλιστώ με την πεποίθηση ότι όντως το φαινόμενο «Ελληνάρας VS Ελληνοσκεπτικιστής» βγήκε από την χειμερία νάρκη του και βρίσκεται σε άνθηση. Παράλληλα όμως παρατήρησα ότι έχει αποκτήσει πιο περίπλοκες διαστάσεις και μετεξελίχθηκε: εκτός από τις παραδοσιακές «κόντρες» κλασικών Ελληναράδων-κλασικών Ελληνοσκεπτικιστών που σε γενικές γραμμές υπέβοσκαν κάτω από το πλαίσιο ακροδεξιός-«ώριμος» αριστερός, εμφανίστηκαν στην εποχή της κρίσης και οι μεταλλαγμένοι. Και οι δύο λόγω των νέων συνθηκών που επήλθαν στην ελληνική κοινωνία και οι δύο λόγω των πρωτοφανών καταστάσεων. Οι νέες αυτές ομάδες τοποθετούνται όχι μόνο σημειακά στον άξονα αριστεράς-δεξιάς, αλλά καλύπτουν μεγαλύτερη έκταση πάνω σε αυτό, αφού οι  θιασώτες τους είναι πρώην δικομματικοί ψηφοφόροι που συμφωνούν μόνο ως προς την «αντιπάθεια» τους απέναντι στους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών.

     Προσωπικά θεωρώ ότι το φαινόμενο της ανάπτυξης του μεταλλαγμένου Ελληνοσκεπτικιστή (ειδικά του εξωγενή) είναι αν όχι το ίδιο, ιδιαίτερα επικίνδυνο για τη χώρα μας με την ανάπτυξη του φαινομένου του μεταλλαγμένου Ελληναρά. Παρά το γεγονός ότι προβάλλονται από τα ΜΜΕ και τα απανταχού μέσα επικοινωνίας οι γνωστές αρνητικές συνέπειες της ενίσχυσης της ακροδεξιάς, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το πόσο επικίνδυνο είναι να μεγαλώνει και να τροφοδοτεί η ίδια η χώρα συνειδήσεις νέων ειδικά ανθρώπων που εύκολα θα την καταστήσουν εχθρό τους. Όχι μόνο γιατί χάνεται η επιθυμία, η όρεξη και η δυνατότητα προσφοράς προς τη χώρα που μόνο οι νέοι άνθρωποι έχουν,  βγάζοντάς την εν δυνάμει από την κρίση, αλλά γιατί μαραζώνει και αυτός ο ίδιος -σε τελική ανάλυση- πολιτιστικός της ιστός, επιδεινώνοντας σε βάθος χρόνου ακόμα περισσότερο την κοινωνική κρίση. Και την ευθύνη για την εμφάνιση του φαινομένου μπορεί να την έχει η πολιτεία, όχι όμως αποκλειστικά και την ευθύνη της ανάπτυξής της. 

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟΥ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ

  Ζούμε στη χώρα των διλημμάτων. Σπάρτη ή Αθήνα; Μακεδόνες ή Ρωμαίοι; Εικονολάτρες ή Εικονομάχοι;  Λατίνοι ή Τούρκοι ?  Μαυροκορδάτος ή Κωλέττης? Κομμουνιστές ή εθνικόφρονες; Ολυμπιακός ή ΠΑΟ; ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ? Και από σήμερα ένα καινούριο φρούτο έρχεται:  Μνημονιακοί ή Αντιμνημονιακοί? 

   Πολλά είναι τα συμπεράσματα - μηνύματα που προκύπτουν από τις τελευταίες εκλογές. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ίσως εμπεδώθηκε για τα καλά αυτό το νέο δίλημμα στην κοινωνία μας. Λίγο το ξαφνικό υψηλό ποσοστό των αντιμνημονιακών (όπως ονομάζονται) κομμάτων, λίγο τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, λίγο η Τρόϊκα, λίγο...το ελληνικό DNA μας -που λέει ο λόγος- που "φαγωνόμαστε" μεταξύ μας για το ποιος είναι καλύτερος, όλοι μας πειστήκαμε ότι υπάρχει αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι και ότι πρέπει να αποφασίσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Οι αντιμνημονιακοί λένε ότι για όλα φταίει η Τρόϊκα και ο δικομματισμός. Οι μνημονιακοί λένε ότι χωρίς το μνημόνιο δεν έχουμε μέλλον. Οι ουδέτεροι δεν λένε τίποτα, αλλά ακόμα και αν δεν λες  κάπου πρέπει να βρίσκεσαι στο νέο δίπολο...

   Πραγματικά ανησυχώ για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί θα είμαι ή δεν θα είμαι στο μνημόνιο. Όχι για το αν θα υπάρχουν ή όχι νέοι όροι από την Τρόικα. Ανησυχώ γιατί δεν βλέπω ούτε αυτή τη δύσκολη στιγμή να υπάρχει ένα όραμα για αυτή την καημένη τη χώρα. Πως ? Είναι το μεγάλο ερώτημα. Ποιο πλάνο υπάρχει μπροστά ώστε η χώρα να αναπτυχθεί? Πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν η διαφθορά, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία? Γιατί η χώρα αν είχε πρόγραμμα, έστω και μετά την είσοδο στο μνημόνιο, θα βλέπαμε ήδη κάποια σημάδια ανάκαμψης. Αν από την άλλη είχαμε και δεν ήμασταν στο μνημόνιο, θα απομακρυνόμασταν από κάθε εκδοχή να μπούμε.

    Ο λαός, πιστεύω, μπέρδεψε όσο μπορούσε το πολιτικό σκηνικό και τώρα υφίσταται τις συνέπειες: μπερδεύεται ο ίδιος. Και αυτό εντείνεται γιατί βλέπει ότι το μήνυμα που έδωσε μέσα από τις κάλπες,  δεν εισακούγεται. Οι πολιτικοί τον εκδικούνται με τη εμμονή τους να μας πασάρουν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο... Και τώρα δεν ξέρει τι να πιστέψει: ότι τρώει εκβιαστικά διλήμματα από δικομματισμό-Τρόϊκα ή ότι πιστεύει στους λαϊκιστές που τάζουν λαγούς με πετραχήλια? Να υποστηρίξει την έξοδο από το μνημόνιο και να πορευθούμε χωρίς άλλα επαχθή μέτρα, με τη δραχμή όμως να κρέμεται σαν τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας ή να συμβιβαστεί με μία επαναδιαπραγμάτευση μπας και "τα βρούμε" με τη Τρόϊκα και τη "σκαπουλάρουμε" χωρίς άλλα δυσβάσταχτα μέτρα. Η φτωχή δραχμούλα που την είχαμε στο φτύσιμο, φαντάζει ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας. Και ο φτωχός λαός, χαμένος ούτως ή άλλως, έρμαιο των επιλογών του όλα αυτά τα χρόνια να μην ξέρει αν θα πάει στο γκρεμό ή στο ρέμα. 

     Είναι όμως αυτό που ο ελληνικός λαός πρέπει να εισπράξει πια? Είναι αυτό που του αξίζει? Είναι αυτό πρέπει ακόμα να πληρώνει επειδή κάποιοι πατεράδες μας έμαθαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια 30 χρόνια πριν από το άδειασμα των ταμείων? Και τα νέα παιδιά? Ο ελληνικός λαός πλήρωσε για τις επιλογές του όλα αυτά χρόνια. Πλήρωσε που διατήρησε κραταιό το πελατειακό σύστημα, που ψήφιζε με βάση το πορτοφόλι του, που ψήφιζε για να κρεπαλιάζει. Καμιά 20 χρόνια τώρα μόνο πληρώνει. Και καλά να πάθει. Ναι, καλά να πάθει.  Τώρα όμως, παρόλο που ψήφισε διαφορετικά, φαίνεται ότι πρέπει πάλι να πληρώσει, φαίνεται ότι πάλι πρέπει να πάθει... 

     Όλοι πήραν το μήνυμα λένε και σέβονται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού...όταν όμως κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου ξεχνάνε ότι αυτός ο λαός θέλει να κυβερνηθεί. Δεν φταίει ο λαός που  κάποιος κύριος με τα μέτρα που πήρε, το κατέστησε αυτό σήμερα εξωφρενικά δύσκολο (μιλώ για τον εμπνευστή του...αδιανόητου εκλογικού νόμου) γιατί προφανώς δεν περίμενε ότι τα πάλαι ποτέ κλαίη του δικομματισμού θα κατακρημνιστούν. Και δεν φταίει που αυτόν τον κύριο κάποτε τον πίστεψε και τον ψήφισε. Δεν ήξερε. Και ούτε φταίει που δεν διάβασε το μνημόνιο και γι' αυτό το καταψήφισε...άλλωστε και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν το έκαναν. Ξέρει όμως ότι ζητά αλλαγές γιατί δεν βαστάει άλλο. Δεν μπορεί να πιστέψει το δικομματισμό πια, φοβάται όμως την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την ΕΕ...Προτιμά όσους φωνάζουν κατά της εθνικής ταπείνωσης και ας είναι φιλοναζιστές, παρά τους βάρβαρους ξένους, Λεγκραντοσοιμπλομερκελάδες που απαιτούν να υποφέρει η χώρα του. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τα μηνύματα των εκλογών, αλλά μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι είναι Γόρδιος Δεσμός. Γιατί δεν είναι άξιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί δεν είναι άξιοι να τον λύσουν, γιατί δεν είναι άξιοι να δεχθούν τα νέα δεδομένα. Και σέρνουν το λαό σε νέες εκλογές. Και δεν θα 'χουν πρόβλημα να το ξανακάνουν.

    Πολιτική κουλτούρα εκμαυλισμένη, κοινωνία σε κρίση, δημοκρατία σε έλλειψη, ακρότητες στο ζενίθ και ένας λαός μετέωρος, βουτηγμένος στην απόγνωση. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει πρωθυπουργός, όλοι ψάχνουν για εξιλαστήρια θύματα, ζυμώσεις και καταστάσεις εξωφρενικές όπου πολιτικές μεταγραφές πάνε και έρχονται, χωρίς λογική, χωρίς αύριο και χθες. Ηγέτης δεν υπάρχει  να συσπειρώσει πολίτες και πολιτικούς, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να συγκινήσει, να μιλήσει και να πείσει.  Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, απαιτούμε από το λαό να καταλάβει...Θα φταίει που μέσα στην απόγνωση του οι "μετριοπαθείς" διασυρμένοι δικομματικοί του φανούν λογικοί, θα φταίει αν οι αντιστασιακοί αριστεροί του φανούν λαϊκιστές, θα φταίει αν οι ψηφίσει λοιπό κόμμα γιατί δεν θα μπει στη Βουλή, θα φταίει αν ψηφίσει ηθοποιούς του θεάτρου, ενώ τόσα χρόνια ψήφιζε ηθοποιούς της Βουλής. Θα φταίει όπως και να 'χει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει. Η "θετική" ψήφος είναι πολυτέλεια σε διλημματικές καταστάσεις και η "αρνητική" επιπόλαιη και επικίνδυνη.

    Ό,τι και να γίνει στις επόμενες εκλογές, το σίγουρο είναι ένα: δεν θα σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση (αν καν σχηματιστεί). Γιατί ο δικομματισμός ζει. Φυτοζωεί, αλλά ζει. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, αν δεν τη σχηματίσει θα μπει στην εκάστοτε κυβέρνηση.  Είτε είναι συριζιακή, είτε δικομματική στην κύρια βάση της, θα είναι αδύναμη. Είτε η χώρα κατεβεί στην Τρόϊκα με αντιμνημονιακή διαπραγματευτική χροιά, είτε με φιλομνημονιακή θα είναι αδύναμη. Άλλωστε η Τρόϊκα γνωρίζει πολύ καλά ότι διαπραγμάτευση δεν γίνεται με ίσους όρους όταν ο "αντίπαλος" κατεβαίνει εκ γεννετής διεσπασμένος. Πως θα μας πάρουν στα σοβαρά? Είδαμε σε τι αποφάσεις οδήγησε ο φόβος της διάλυσης τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Βενιζέλου και Παπαδήμα. Δεν γνωρίζω τι είδους επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να γίνει όταν όλο το πολιτικό σύστημα είναι διαιρεμένο σε δύο στρατόπεδα, όταν στην Ελλάδα ο άξονας αριστερά-δεξιά δεν μας φτάνει και εμείς γουστάρουμε να προσθέσουμε και έναν ακόμα, εξίσου αν όχι περισσότερο διαιρετικό. 

      Σ΄ αυτές τις δύσκολες εποχές και ειδικά μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, προσωπικά θα περίμενα περισσότερη ευθύνη από όλους. Αντί να δούμε τις διαχωριστικές δικλείδες να περιορίζονται, τις βλέπουμε να αυξάνουν. Η περήφανη "ομόνοια" που έχουμε επίσης εμείς οι Έλληνες...στο DNA μας στα δύσκολα ή στις ξένες απειλές, φαίνεται ότι έφυγε και πήγε σε αλλού...Είναι τραγικό που κατάντησε ουτοπικό το αυτονόητο, μία εθνική συνεργασία όταν το επιβάλουν οι συνθήκες και να φαντάζει γοητευτική μία οποιαδήποτε ακραία λύση:    ένα τρεμάμενο "ελάτε να τα ξαναπούμε ρε παιδιά" ή ένα ασαφές "θα στο τρίψω στη μούρη, κυρία Μέρκελ"... 

    Αντ' αυτού θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλουμε -αν ήμασταν ώριμοι πολιτικά- μία κυβέρνηση συνεργασίας (όχι σε όλα που φαίνεται αδύνατο, αλλά σε 5-6 βασικούς άξονες). Έστω και με τη βοήθεια μεσολαβητών και η μίας Επιτροπής εμπειρογνωμόνων ή όπως θέλετε ονομάστε την.   Με ενότητα και όραμα να διαπραγματευόμασταν με την Τρόϊκα με τους δικούς μας όρους κατά των μέτρων λιτότητας, με την εφαρμογή άμεσων μέτρων για την ανάπτυξη και την παραγωγή. Με ριζικές μεταρρυθμίσεις και σωστό "παλατζάρισμα". Υπάρχουν ωραίες απόψεις στα προγράμματα όλων των κομμάτων....Το ξέρω, ακούγεται εξωπραγματικό. Στην πραγματικότητα είναι κιόλας.  Είναι γιατί κανείς δεν έχει μάθει στην Ελλάδα να δέχεται κάτι τέτοιο. Ακούμε για θαύματα που γίνονται αλλού, μας αρέσει και τα αναρτούμε στο facebook, αλλά όταν πρόκειται να τα κάνουμε εμείς, τα βρίσκουμε γραφικά, λαϊκίστικα, πατριωτικά ή ο,τιδήποτε άλλο, αρκεί υποτιμητικό. 

      Τόσα χρόνια η διαδικασία εξηλιθιοποίησης του λαού μέσα από τα μέσα καλά κρατεί. Δεν πρόκειται ούτε για συνωμοσία ούτε για λαϊκισμό αν πούμε ότι ο λαός δεν ευθύνεται τόσο γι' αυτήν όσο το σύστημα, αυτό των ελεγχόμενων ΜΜΕ, των εύκολων πελατειακών λύσεων και της ασυδωσίας-ατιμωρησίας. Και οπωσδήποτε πλήρωσε πολύ περισσότερο ο λαός απ' ό,τι το σύστημα αυτή την κατάσταση. Τώρα που όλα αυτά περιορίστηκαν και ο λαός ξυπνά, πάλι φταίει, θα πρέπει η ελπίδα του να βυθιστεί και πάλι στο βωμό μίας νέας εκλογικής διαδικασίας και μιας περιόδου ανασφάλειας με φόβο, εκβιασμούς και διλήμματα που αργά ή γρήγορα, μοιραία, θα επαναφέρουν την τάξη... Η δημοκρατία προδόθηκε και λαβώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά μέσα από σπουδαιότερη έκφανσή της. Και ο λαός θα πληρώσει και πάλι, διαστροφικά σχεδόν, την αφελή του ηδονή προς τον ακατέργαστο μαζοχισμό και τη λαγνεία για το εύκολο και άκοπο ψέμα όλα αυτά τα χρόνια. 

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012: ΑΜΥΝΑ, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ...

 
     Σε κάτι παραπάνω από 24 ώρες θα κληθούμε να ασκήσουμε το υπέρτατο δημοκρατικό μας δικαίωμα, αυτό της εκλογής των εθνικών μας αντιπροσώπων στο Κοινοβούλιο.
    Οι εκλογές κυβέρνησης από το λαό αποτελούν τον υπέρτατο συμβολισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, που οι ιστορικές συγκυρίες το έχουν καταστήσει το κυρίαρχο πολίτευμα του σήμερα. Η δημοκρατία επιβιώνει λιγότερα χρόνια από τη μοναρχία, όμως υπερνίκησε τον φασισμό και τον κομμουνισμό προσφάτως και αποτελεί -συνειδησιακά τουλάχιστον- το πολίτευμα που καθιστά διαφορετικό τον "ανεπτυγμένο" κόσμο από τον αναπτυσσόμενο.
    Φυσικά η δημοκρατία με την αρχαιοελληνική διάσταση δεν υφίσταται πλέον στο δυτικό κόσμο και δεν υφίσταται φυσικά ούτε και στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι τη γέννησε. Ο λαός νιώθει καθημερινά ότι του στερούνται σημαντικά δικαιώματα που σε μία ευνομούμενη δημοκρατία θεωρούνται αυτονόητα και -με λίγη δόση υπερβολής- είναι να αμφιβάλει κανείς αν πραγματικά θα υπήρχαν εκλογές αν δεν είχαν το συμβολισμό που περιγράψαμε παραπάνω και αν δεν επιβάλλονταν ως στοιχείο αποδοχής και αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα και τους διεθνείς οργανισμούς.
    Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσουμε για ποιους λόγους τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά έχουν αλλοιωθεί στη χώρα μας. Όμως αυτός δεν είναι ο σκοπός του παρόντος άρθρου. Η συμμετοχή στις εκλογές ως υπέρτατη πολιτική πράξη, αποτελεί ούτως ή άλλως καθήκον του αριστοτελικού πολιτικού όντος και ύψιστη τιμή για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το τι γίνεται γύρω τους.
     Πέρα από το συμβολικό χαρακτήρα όμως, υπάρχει και ο πραγματιστικός: για μία και μοναδική μέρα στα 4 χρόνια, ο λαός έχει μεγαλύτερη δύναμη από την πολιτική του ηγεσία, μπορεί να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις, να τιμωρήσει τις λανθασμένες επιλογές και όλα τα κακώς κείμενα για το οποία γκρινιάζει εδώ και τόσα χρόνια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα προκλητικώς αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας του σήμερα (βλ. προηγούμενο άρθρο μου) που έστω και έμμεσα περνούν στην κοινή μνήμη, αλλά και των δραματικών ημερών που διάγουμε, οι εκλογές αυτές ειδικά φαντάζουν ότι μπορούν να πάρουν έντονα τα χαρακτηριστικά "τιμωρίας". Γι' αυτό το λόγο οι συγκεκριμένες εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Γιατί τώρα ο λαός έχει τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να δώσει στην ταλαιπωρημένη χώρα του μία ευνοϊκή αλλαγή. Η ηθελημένη αποχή λοιπόν από τις εκλογές, δεν είναι λύση. Είναι απλά επιλογή των μοιρολατρών, των βαριεστημένων και των ωχαδερφιστών, τολμώ να πω, με απόλυτη αίσθηση της κριτικής μου.
      Η συμμετοχή στις συγκεκριμένες εκλογές σημαίνει δυνατότητα ψηφοφορίας ανάμεσα σε περίπου 40 επιλογές, συμπεριλαμβανομένων των λευκών και των άκυρων. Πρώτη ίσως φορά στην ελληνική ιστορία, συμμετέχουν τόσα πολλά κόμματα. Το γιατί δεν πρέπει να μας εκπλήξει, αναλογιζόμενοι και πάλι την ελληνική πολιτική κουλτούρα της τελευταίας τριακονταετίας: οι αποσχίσεις πολιτικών σε ακραίες περιπτώσεις ενδοκομματικής κρίσης και η δημιουργία απ' αυτούς νέων κομμάτων, δεν σπανίζουν, (λόγω και της σκληρής κομματικής πειθαρχίας) και δεν αντιμετωπίζονται παρά μάλλον ευνοϊκά από τον ελληνικό λαό τουλάχιστον προσωρινά όπως έχει δείξει η ιστορία σε πολλές περιπτώσεις.
     Ποια χαρακτηριστικά όμως έχουν αυτές οι εκλογές? Ας ξεκινήσουμε από τα κόμματα. Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατηγορίες: α) τα κόμματα εξουσίας δηλαδή τα κόμματα που ένα εκ των δύο ή και τα δύο θα κυβερνά-ούν την άλλη μέρα, β) τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή και τα αντιπολιτεύονται, γ) τα κόμματα που δημιουργήθηκαν από και τα ηγούνται πρώην εξέχοντα στελέχη των κομμάτων της πρώτης κατηγορίας και δ) τα λοιπά κόμματα.
     Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτό των εκλογών είναι ότι και οι 4 ομάδες παρουσιάζουν μία ειδική δυναμική για πρώτη ίσως φορά : η πρώτη ομάδα γιατί παρά τη γενική απογοήτευση του λαού θα πάρει τους περισσότερους ψήφους και θα κυβερνήσει λόγω του απόλυτου ελέγχου κάθε πτυχής της ελληνικής κοινωνίας και της απόλυτης πρόσβασης σε πάσης φύσεως πόρους,  η δεύτερη γιατί δικαιώνει το μέρος του λαού που πιστεύει στον αντιπολιτευτικό τους ρόλο και υποστηρίζουν ότι ειδικά τώρα ίσως τους δίνεται η ευκαιρία να τον ασκήσουν πιο έντονα, η τρίτη γιατί φαντάζει ως μία συμβιβαστική λύση στα μάτια πολλών Ελλήνων ψηφοφόρων που απογοητεύτηκαν από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά θέλουν να έχουν στη Βουλή ένα "άρωμα" που τους θυμίζει δόξες του παρελθόντος μέσω κάποιου κομματικού τους τέκνου - "καλό παιδί" και η τέταρτη γιατί ποντάρει στη γενικότερη δυσαρέσκεια του λαού και έτσι επιθυμεί να αδράξει την ευκαιρία -που φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ- για να διαδραματίσει κάποιο ρόλο μέσω της εισόδου στη Βουλή στα τεκταινόμενα του τόπου. Φυσικά τα κόμματα της β και γ κατηγορίας μπορούν να συγκυβερνήσουν, ενώ της δ, όχι.
     Τα μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά, καθιστούν πολύ ιδιαίτερες αυτές τις εκλογές. Παρά όμως το "γούστο" που έχουν, δεν παύουν παρά να μην είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτες: θα υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ, είτε με κάποιο άλλο κόμμα είτε μεταξύ τους. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: γνωρίζοντας το αποτέλεσμα, πως πρέπει να συμπεριφερθεί ο μέσος απογοητευμένος (όπως τουλάχιστον δηλώνει) Έλληνας εκλογικά?
      Πιστεύοντας ότι απευθύνομαι στη σαρωτική πλειοψηφία των απογοητευμένων Ελλήνων και με τη διευκρίνηση ότι το παρόν άρθρο έχει στόχο μόνο να προβληματίσει τον αναγνώστη, θα προχωρήσω σε μία σύντομη επιχειρηματολογία που πιστεύω ότι απλοποιεί το δίλημμα των εκλογών και την επιλογή των αναποφάσιστων.
      Ένας σταθερός στα πιστεύω του Έλληνας ψηφοφόρος που εδώ και τόσα χρόνια γκρινιάζει για το τι του συμβαίνει, έχει 4 επιλογές μπροστά του: ψήφος στα κόμματα δεύτερης ή τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και το άκυρο-λευκό.
     Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Παρόλο που συμβολικά το άκυρο και το λευκό έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) τελείως διαφορετική έννοια και σημασία, οι "αξιόλογοι" κατασκευαστές του ελληνικού εκλογικού συστήματος, επιβάλλουν την ενοποίησή τους στις εκλογές, την οποία καθιστούν μη μετρήσιμη ψήφο. Δηλαδή δεν λαμβάνονται υπόψη οι ψήφοι σε άκυρο-λευκό κατά τον υπολογισμό της ποσοστιαίας αναλογίας των κομμάτων. Η επιλογή λοιπών των άκυρων-λευκών εξισώνεται με την επιλογή της αποχής, που με βάση όσα εξηγήθηκαν παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί σωστή επιλογή.
    Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες που θα αποφάσισαν να πάνε να ψηφίσουν αύριο, έχουν το πραγματικό τους δίλημμα σε αυτό ακριβώς το σημείο: "ωραία μας τα λες, αλλά μένουν ακόμα 35 επιλογές". Εδώ μπαίνει το εξής δίλημμα ή μάλλον τρίλημμα: α) να ψηφίσω με βάση την ιδεολογική μου τοποθέτηση ? β) με βάση τον ηγέτη-στελέχη ή γ) με βάση το ποιος πιστεύω ότι μπορεί να τα πάει καλύτερα για τη χώρα?
    Η ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε πολίτη είναι άκρως σεβαστή και δεν τυγχάνει φυσικά κανενός είδος αντικειμενικής επιχειρηματολόγησης. Μπορούν όμως να γίνουν κάποια σχετικά αντικειμενικά σχόλια ως προς το πώς προσεγγίζουν τα κόμματα των τριών παραπάνω κατηγοριών τις ερωτήσεις β και γ. Προσωπικά θεωρώ ( και πιστεύω ότι έχει μεγάλη δόση αντικειμενικότητας βάση του αποτελέσματος από την πρόσφατη πολιτική ιστορία μας), ότι δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα και ηγέτης αυτή τη στιγμή που να μπορεί κριθεί ικανός να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει αποτελεσματικά τη χώρα ή που να τα πάει στοιχειωδώς καλά για τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται. Τα κόμματα της δεύτερης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κενό στο φιλελεύθερο και κεντροαριστερό χώρο (μετά την εδώ και χρόνια μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ στα κεντροδεξιά) αλλά αντιθέτως διασπάστηκαν κιόλας ή παρέμειναν αλύγιστα σκληροπυρηνικά παρά τις μεταβαλλόμενες συνθήκες σε κάθε τομέα της ελληνικής κοινωνίας από το 1974 και μετά. Όντας στην άκρα αριστερά πλευρά της κλίμακας, αναρωτιέται κανείς πως θα είναι δυνατόν να αλλάξουν προς το καλύτερο μία χώρα σε μια εποχή (καλώς ή κακώς) παγκοσμιοποίησης, δημοκρατίας δυτικού τύπου, ελεύθερης οικονομίας και ακραιφνούς καπιταλισμού και πως θα αποφύγουν την απομόνωση της χώρας κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τα κόμματα της τρίτης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που άνηκαν μέχρι προσφάτως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικοί αυτοί ξεκινούν από ένα ψυχολογικό χαρακτηριστικό, ενδιαφέρον μεν (πιθανώς και άκρως ελληνικό), εν δυνάμει επικίνδυνο δε. Θεωρούν τους εαυτούς τους εξαγνισμένους μετά την απομάκρυνση από το μητρικό κόμμα και άρα εκτός "αμαρτημάτων"του παρελθόντος. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν οι πολιτικές αυτοαποκαλούμενες "παρθένες" μπορούν να αποτελέσουν ισχυρούς ηγέτες σε μία κυβέρνηση συνεργασίας και θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη βελτίωση της χώρας όταν θα διέπονται "κάπως" απέναντι στα πρώην κόμματά τους (σαν μία περίπτωση "ξαναβγαίνω ραντεβού με την πρώην μου")...και ποια η πολιτική τους κρίση και διορατικότητα όταν επί χρόνια ενστερνίζονταν τις επιλογές του μητρικού κόμματος σε καλές και μη επικίνδυνες εποχές. Αυτοί οι ηγέτες φαντάζουν σε μένα τουλάχιστον μάλλον ως τυχοδιώκτες που επιδιώκουν υπουργική έδρα για προσωπική φιλοδοξία.
    Τα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας διακρίνονται σε αυτά που έχουν "παράδοση" στο χώρο των λοιπών κομμάτων, σε αυτά που είναι τελείως νέα και τέλος σε αυτά που κατεβαίνουν για πλάκα- διακωμώδηση (χαρακτηριστικό φαινόμενο πολλών τέτοιων κομμάτων). Τα κόμματα αυτά βρίσκονται ιδεολογικά σε όλα τα σημεία του άξονα αριστεράς-δεξιάς και φιλοδοξία τους στην καλύτερη περίπτωση είναι να μπουν στη Βουλή ή να αγγίξουν το όνειρο του 3 %.
    Λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία των κομμάτων β και γ κατηγορίας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων λόγω κακής προϊστορίας των ίδιων ή των ηγετών τους, καταλήγω να θεωρώ ότι η ψήφος στα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας και ειδικά σε αυτά με σοβαρό προβληματισμό, χωρίς ακρότητες και μία ευρεία γκάμα απόψεων γύρω από πολλά θέματα είναι η πιο γόνιμη επιλογή. Φυσικά,  ενέχει ο φόβος ότι η ψήφιση τέτοιων κομμάτων χωρίς να πραγματοποιηθεί η είσοδος στη Βουλή, σημαίνει κατ' ουσίαν μη ζημιά στα δύο μεγάλα κόμματα.
    Εδώ όμως είναι που πιστεύω ότι θα πρέπει να δείξουμε πόσο πραγματικά έχουμε αλλάξει ως κοινωνία. Και για να αλλάξουμε θα πρέπει να ξεφύγουμε από ταμπέλες: αυτό που για τους περισσότερους ίσως θεωρείται μειονέκτημα, δηλαδή η έλλειψη προηγούμενου σε πολιτική παρουσία, εγώ λέω ότι με τις παρούσες συνθήκες είναι πλεονέκτημα. Λέει κανείς ότι οι εν ενεργεία πολιτικοί είναι πιο ικανοί επειδή είναι πιο έμπειροι? Άρα?  Θα ζητήσουμε να βάλουμε στη Βουλή νέους άφθαρτους, αδοκίμαστους πολιτικά ανθρώπους, με ωραίες ιδέες και διάθεση γενικά να προσφέρουν, ή θα προτιμήσουμε και πάλι τους πολιτικούς του καρεκλοκενταυρισμού που τόσα χρόνια καρπώνονταν των σκανδαλωδών προνομίων της Βουλής εις βάρος του λαού? Θα γίνει η αγανάκτηση αντίδραση και τόλμη για το άγνωστο ή θα υπερισχύσει και πάλι ο φόβος και το κλισέ "αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι"? Θα σπάσουμε το κατεστημένο της κομματικής παράδοσης και της χειραγώγησης μας από το νεποτισμό?
    Εν κατακλείδι,  κατά τη γνώμη μου, κάθε ψήφος σε ένα μικρό "λοιπό" κόμμα από τη στιγμή που ταυτίζεται με την εκάστοτε ιδεολογία μας, θεωρώ ότι είναι η δόκιμη επιλογή. Όμως θα πρέπει να μείνουμε μακριά από τις παγίδες να ψηφίσουμε κάποιο "λοιπό" κόμμα από αγανάκτηση χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις απόψεις του (πχ Χρυσή Αυγή, ή Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη) γιατί μόνο καλό δεν κάνουμε, δημιουργούμε μόνο περισσότερα προβλήματα, καθότι οι ιδεολογικές διαστάσεις ή οι γενικότερες στάσεις των λοιπών κομμάτων, όντας στο απυρόβλητο μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες...Τα λοιπά κόμματα είναι και αυτά σαν όλα τ' άλλα και μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν είναι η λύση ανάγκης γιατί...κρατάμε μούτρα στην πολιτική μας "φαμίλια".
     Κυριακή κοντή γιορτή. Όποιο και να ναι το αποτέλεσμα, μακάρι η χώρα μας να βγει κερδισμένη τη Δευτέρα...Αλλαγές θα δούμε σίγουρα, μακάρι όμως να ναι προς τη σωστή κατεύθυνση: γιατί μόνο μία καλή άμυνα σου επιτρέπει καλές αντεπιθέσεις για την ανατροπή του σκορ, ειδικά όταν παίζεις με όλους τους όρους εναντίον σου (ελεγχόμενα ΜΜΕ, κομματική παγίωση στην κοινωνία, πελατειακές σχέσεις κλπ κλπ κλπ)...
     Καλό βόλι!

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ "ΙΔΕΑ" ΤΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

    Λένε ότι οι Βρυξελλιώτες δεν χωνεύουν και πολύ τους "Ευρωκράτες"...

    Έτσι αποκαλούν την πλειάδα των ξένων που τους "φορτώθηκαν" εδώ και πολλά χρόνια για να εργαστούν για λογαριασμό της ΕΕ. Οι κουστουμαρισμένοι κύριοι και οι σικάτες κυρίες κάθε μέρα παραλύουν την κίνηση της πόλης συρώμενοι προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση: την πλατεία Σούμαν και πέριξ αυτής, το πιλοτήριο των αποφάσεων που διαμορφώνουν την καθημερινότητα εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών.Τα οφέλη όλων αυτών των "τυχερών" υπαλλήλων φαντάζουν σκάνδαλο στα μάτια των "απλών" πολιτών που παλεύουν για μία καλύτερη ζωή.  Γι' αυτό δεν πρέπει να δείχνουν το badge τους οι "ευρωκράτες" όταν είναι εκτός των εγκαταστάσεων που δουλεύουν. Για "λόγους ασφαλείας" μας είπαν. Ασφάλεια που απέχει όμως πολύ από την ευθιξία για τους χιλιάδες μη συνειδησιακά "μαστιζομένους"... 

    Δεν έχουν όμως και την ίδια άποψη και όσοι εισπράτουν τα παχυλά ενοίκια από τους συμβασιούχους και τους μόνιμους. Όσοι δουλεύουν καθημερινά στα lunch break χάρις τους Ευρωκράτες. Γι' αυτούς οι ευρωπαϊκή ιδέα -τρανσέξουαλ ή μη- κατανοητή ή όχι, συνεισφέρει μερικά εκατοντάδες και χιλιάδες ευρώ μηνιαίως στην τσέπη τους. Καθόλου άσχημα να πληρώνεσαι από μία "ιδέα". Άλλη έχασαν τη ζωή τους από μία ιδέα...Εμείς οι αναλώσιμοι συμβασιούχοι και οι χιλιάδες νέοι των κρατών μελών της Ευρώπης που προσπαθούν αγκομαχώντας να διεισδύσουν, είμαστε κάπου ανάμεσα.  Επενδύουμε το μέλλον μας στην μεταλλαγμένη ιδέα των διαβρωμένων πατέρων της κατευθυνόμενης ευρωδιάλυσης, με τους ελάχιστους συνειδησιακά "μαστιζομένους' να αντιφάσκουν συνειδητά μεταξύ της λογικής της πραγματικότητας που μας οδηγεί η ανάγκη,  και του ρομαντικού, ουτοπικού κόσμου της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελεύθερης επιλογής που θα θέλαμε για τη δουλειά μας και για τον κόσμο που ζούμε και που θα ήθελαν κατά τ' άλλα και οι πατέρες της ΕΕ, 60 χρόνια πριν.

     Περιδιαβαίνω το "Εuropean Quarter". Τα κτήρια "τεχνοκρατικής αρχιτεκτονικής", σχεδόν φουτουριστικά κατασκευάσματα, άντρα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας υψηλών ταχυτήτων και αναμασημένων λόγων. Παντού τα κάστρα του Καπιταλισμού αντικαθιστούν τις πέτρες με αστραφτερές τζαμαρίες, τις σκαλωσιές με 25όροφους ουρανοξύστες, τις τάφρους με αλεπάλληλα check-in στην είσοδο και οι σύγχρονοι ιππότες φορούν γραβατωμένες πανοπλίες, κραδαίνοντας το υπέρτατο όπλο της "προτζεκτομανατζερικής" μας εποχής: την κλασική μαύρη βαλιτσούλα των documents και του λάπτοπ. Στις επάλξεις οι σεκιουριτάδες και σε περιόδους "κρίσης" επιστρατεύονται και τα δεκάδες περιπολικά- τα σινικά τείχη απόκρουσης των αγανακτισμένων πολιτών που εξαπολύουν μύδρους και πέτρες από τους καταπέλτες της οργής τους.

    Και αναρωτιέται κανείς γιατί φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να προστατεύονται οι λήπτες των αποφάσεων, όταν η "ιδέα" των προκατόχων τους φαινόταν τόσο μεγαλειώδης;  Και γιατί χρειάζονται χιλιάδες γυάλινα κουτάκια -μέσα στα οποία στιβάζονται χιλιάδες μεγάλα γραφεία με χιλιάδες διοικητικούς υπαλλήλους και βοηθούς αν δεν αλλάζει τελικά κάτι;  Με εκατομμύρια καφέδες, δισεκατομμύρια έγγραφα, και τρισεκατομμύρια ευρώ συντήρησης;   Η ευρωπαική "ιδέα" δείχνει να φωλιάζει στους περιστερώνες των γυάλινων γολιάθ και να προχωρά όπως μία χελώνα. Ψάχνοντας να βρει προσανατολισμό και μία κατηφόρα μπας και τσουλίσει πιο γρήγορα...

    Και ενώ ο φόβος του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος φαίνεται να βαραίνει όλο και περισσότερο στις ζωές των νέων ανθρώπων και να επικρέμεται απειλητικά πάνω από τις κοψιές της Κομμισιόν, τα σημερινά «αφεντικά» - οι κληρονόμοι της πάλαι ποτέ Ευρωπαϊκής ενοποίησης, δείχνουν εγκλωβισμένα στο καβούκι του μικρόκοσμού τους, πλασάροντας την ψέυτικη πρόκληση των διαγωνισμών-παρωδία και αδυνατώντας να κατανοήσουν την αληθινή, αυτή της τεράστιας αντίθεσης των δεινοσαύρων πρωτοϋπαλλήλων με τα φουσκωμένα πορτοφόλια και των εκατομμύρια νέων ανέργων και απόρων που δημιουργεί η μακροχρόνια αναποτελεσματική πολιτική τους.

    Το βιολί τους αυτοί, το πρεστίζ τους. Το πρεστίζ της ευρωπαικής ιδέας - μαϊμού χρειάζεται μία στρατιά διψασμένων αναλώσιμων συμβασιούχων που καλείται να σηκώσει το βάρος της παραπάνω πολιτικής και ένα νέο δίκτυο των διαμορφωτών της μόδας που θα καταστήσει πλουσιότερους όσους επενδύουν στα πανευρωπαϊκά νεανικά όνειρα, τους βιβλιοπώλες και τους συγγραφείς των εγχερειδίων της «επιτυχίας», τους «καθηγητές» που δήθεν διδάσκουν τα κόλπα και των ‘κομπιουτεράδων’ με τα πακέτα ασκήσεων.

   Η ευρωπαϊκή ιδέα του σήμερα μεταφράζεται τελικά στις πλασματικές συμμετοχές των δεκάδων χιλιάδων  νέων υποψηφίων για μία θέση στο «όνειρο», στα εκατομμύρια των περιττών συνεδρίων και των χλιδάτων τραπεζωμάτων στους βαφτισμένους «επίσημους» και στους παχυλούς μισθούς ξεμυάλισης και απομύζησης των φτιαγμένων «ταλέντων» του ιδιωτικού τομέα. Και όπως όλες οι καπιταλιστικές μεγαλοκατασκευές, θριαμβεύει με τα δώρα των Δαναών, κερδίζοντας πάντα μέσω συνειδησιακών συμβιβασμών σε ταυτόχρονους πολλαπλούς αποδέκτες. 

   Η λύση φαντάζει εξωπραγματική και ενάντια στις αρχές δράσης του παρόντος συστήματος "Ευρώπη για τους ευρωκράτες" αλά "τέχνη για την τέχνη"...Χρειάζεται επαναπροσανατολισμός στόχων, ώστε να ξεφύγουμε από την πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μία απομονωμένη ΕΕ, μισητή από όλους, αναποτελεσματική και αργοκίνητη σαν ένας ανίκανος γίγαντας. Μία ΕΕ κοντά στον πολίτη με πολιτικές που αλλάζουν την καθημερινότητά του προς το καλύτερο, χωρίς ανούσια περιττά έξοδα . Με μειωμένα οφέλη στους καρεκλοκένταυρους ευρωκράτες, ώστε το κίνητρο για νέο που θα θέλει να δώσει εξετάσεις δεν θα πρέπει να είναι τα χρήματα, αλλά η επιθυμία του να συνεισφέρει στην ανασύσταση της ευρωπαϊκής ιδέας του Σούμαν, του Μπριαντ και του Μονέ.  Η μειωμένη μοιραία ζήτηση σε συνδυασμό με την διαθεσιμότητα πολλαπλών θέσεων (που θα προκύψουν από καταργήσεις θέσεων συμβασιούχων που ούτως ή άλλως δουλεύουν όπως οι μόνιμοι) και αξιοκρατικότερων διαδικασιών πρόσληψης βασισμένοι στα προσόντα του κάθενος, σημαίνει ΕΕ των πραγματικά ικανοτέρων υπαλλήλων με δικαιότερους και αποδοτικότερους στόχους.

   Η γειτονιά του Εuropean Quarter εκπέμπει την αντίθεση. Την αντίθεση μεταξύ της ανθρώπινης φύσης του τι θέλω και του τι κάνω, την  αντίθεση μεταξύ της θεωρίας και της πράξης, την αντίθεση μεταξύ της προσπάθειας και του αποτελέσματος, του πλήθους και της δύναμης, του βήματος εμπρός για μία "ιδέα" και του βήματος πίσω για ένα παγιωμένο "συμφέρον". Την αντίθεση του κατεστημένου και της εφικτής αλλαγής.  

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΥΜΩΝΕΙ...

  Στις 23 Ιανουαρίου 2012, ο Ήλιος μας έδειξε κυριολεκτικά...τα δόντια του όταν σημειώθηκε η μεγαλύτερη από το 2005 στεμματική εκροή ηλιακού υλικού. Πρόκειται για μία τεραστίων διαστάσεων έκρηξη του δεύτερου επιπέδου της κλίμακας σφοδρότητας που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στους τεχνητούς δορυφόρους και στα επίγεια ραντάρ. Το ηλιακό υλικό δραπέτευσε από το Στέμμα, το εξωτερικό τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, θερμοκρασίας δεκάδων εκατομμυρίων βαθμών Kelvin που είναι ορατό μόνο κατά τις στιγμές της ολικότητας κατά τη διάρκεια ηλιακών εκλείψεων. Τότε ξεδιπλώνεται ξαφνικά σαν ένα λευκό πέπλο όπως φαίνεται και στην παρακάτω φωτογραφία μου που πήρα στις 29/3/2006 από το Καστελόριζο.

  Τον Ήλιο μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με ένα γιγαντιαίο καζάνι που βράζει. Μέσα του πραγματοποιούνται συνεχώς και αδιαλείπτως πολλαπλές συντήξεις υδρογόνου που σχηματίζουν ήλιο. Κατά τη διαδικασία αυτή εξαπολύονται αδιανόητα ποσά ενέργειας με τη μορφή φωτονίων και νετρίνων, που δύσκολα τα χωρά ο ανθρώπινος νους: σε ένα δευτερόλεπτο παράγεται τόση ενέργεια όσο χρειάζονται ολόκληρες οι ΗΠΑ σε ένα χρόνο! Η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται για 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα, όταν δεν θα υπάρχει πια υδρογόνο και ο Ήλιος θα μετατραπεί σε Ερυθρό Γίγαντα εξατμίζοντας το ηλιακό σύστημα.
  Κάθε 11 χρόνια ολοκληρώνεται ένας κύκλος ηλιακής δραστηριότητας. Το 2013 φτάνουμε στο μέγιστο αυτού του κύκλου και πρακτικά αυτό σημαίνει μεγαλύτερη συχνότητα ηλιακών εκλάμψεων. (Το αντίθετο φαινόμενο συμβαίνει σε περιόδους ηλιακού ελάχιστου). Οι βίαιες αυτές εκρήξεις απελευθερώνουν ποσότητα ενέργειας ίση με εκατομμύρια βόμβες υδρογόνου μαζί. Άμεση είναι η συσχέτιση των εκλάμψεων με τις ηλιακές κηλίδες, της περιοχές έντονης μαγνητικής δραστηριότητας που παρατηρούμε στη Φωτόσφαιρα, το εσωτερικό τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, αυτό που μπορούμε να δούμε για κλάσματα δευτερολέπτου όταν κοιτάμε με γυμνό μάτι τον Ήλιο. Οι κηλίδες μπορούν να γίνουν αντιληπτές με απλά τηλεσκόπια προστατευμένα με ειδικό φίλτρα ως μαύρα στίγματα (βλ. την παρακάτω φωτογραφία μου).

  Άλλα ενδιαφέροντα ηλιακά φαινόμενα μπορούμε να παρατηρήσουμε στο μέσο τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, τη Χρωμόσφαιρα. Εκεί με ειδικά ηλιακά τηλεσκόπια μπορούμε να εντοπίσουμε της προεξοχές (πύρινες γλώσσες που μοιάζουν να ξεπηδούν από την περιφέρεια), την κοκκίαση (που μοιάζουν με φυσαλλίδες σαν αυτές που θα βλέπαμε σε ένα ζωμό που βράζει), και τα λευκά νήματα.
   Κατά τη διάρκεια εκλάμψεων, ηλιακό υλικό ηλεκτρικά φορτισμένο που παράγεται στην Χρωμόσφαιρα, συνήθως πάνω από μία ηλιακή κηλίδα της Φωτόσφαιρας, μεταφέρεται στο Στέμμα και από εκεί δραπετεύει στο μεσοπλανητικό χώρο με προορισμό τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, ανάμεσα στους οποίους και τη Γη. Το υλικό αυτό που ταξιδεύει ονομάζεται Ηλιακός Ανεμος και ποικίλλει από μία "αύρα" ως μία τρομακτική καταιγίδα. Αυτό που σημειώθηκε λίγες μέρες πριν ήταν μία έντονη ηλιακή καταιγίδα κατηγορίας Μ9, που γεννήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά ταξίδεψε με ταχύτητα 1400 χλμ/δευτερόλεπτο, φτάνοντας στη Γη σε μία μέρα και στον Άρη την επόμενη. Οι γνωστές καταγεγραμμένες ιστορικά ζημιές που μπορούν να προκληθούν στον πλανήτη μας από τις ακτίνες Χ και τις υπεριώδεις μπορεί να είναι μεγάλη κλίμακας, όπως καταστροφή των δορυφόρων, blackout (σαν αυτό που συνέβη το 2009 στον Κεμπέκ του Καναδά) ως και διακοπή των τηλεπικοινωνιακών συνδέσεων για μέρες.
   Αυτό που σώζει τον πλανήτη μας από τις σοβαρότερες επιπτώσεις είναι η Μαγνητόσφαιρά της, η οποία αποκρούει όσο μπορεί τα φορτισμένα αυτά σωματίδια. Από αυτή την αλληλεπίδραση δημιουργείται το φαντασμαγορικό φαινόμενο του Βόρειου (και πιο σπάνια Νοτίου) Σέλαος,  των φωτεινών πολύχρωμων κινούμενων κουρτίνων που σημειώνονται σε πολύ μεγάλα γεωγραφικά πλάτη (λόγω της ισχυρότερης παρουσίας της Μαγνητόσφαιρας πάνω από τους Πόλους). Η κληρονομιά λοιπόν του ηλιακού ανέμου μέσης και παραπάνω ισχύος μπορεί αντί για επικίνδυνη να είναι μαγευτική, ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα που μπορούμε να δούμε στη ζωή μας.
  Ο Ήλιος, αποτελεί το φωτοδότη αστέρα μας, εξαιτίας του οποίου υπάρχει η Γη και η Ζωή πάνω σε αυτήν. Η δύναμή του είναι τόσο τεράστια που σπέρνει παντού το Φως πριν ακόμα ξημερώσει, μας ζώνει με τη θερμότητά του άμεσα και μας τυφλώνει με τη λάμψη του. Η επιρροή που ασκεί στη Γη επηρεάζει τη φυσική υπόσταση της ίδιας και όλων των ανθρώπων πάνω σ' αυτήν. Ο φυσικός σίγουρος θάνατος της Γης θα επέλθει 4,5 δισεκ. χρόνια, μετά με την μετατροπή του αστέρα μας σε Ερυθρό Γίγαντα. Όμως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να μην αφανίσουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή από τα λάθη που μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα απέναντι στον Ήλιο, όπως η καταστροφή της Ζώνης του Όζοντος της Στρατόσφαιρας που μας προστατεύει από τις επικίνδυνες υπεριώδεις ακτινοβολίες του.

                                 Δείτε το παραπάνω βίντεο που απεικονίζει το φαινόμενο της έκλαμψης της 23/1/2012


  

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

     Στις παρακάτω σειρές θα επιχειρήσω μία προσέγγιση πτυχών της ελληνικής δημοκρατικής κουλτούρας του σήμερα, προχωρώντας σε μία πρόχειρη σύγκριση δύο αποσπασμάτων από συνεντεύξεις εγκεκριμένων στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων και ενός αντιστοίχου κύρους του Τύπου.  Η πρώτη έλαβε χώρα στις 26/11, στη Λυών όπου η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Γιάννης Πρετεντέρης έδωσαν συνέντευξη στην εφημερίδα Liberation και το δεύτερο στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Θόδωρος Πάγκαλος στο γαλλικό κανάλι France 5 στις 23/10.
     Ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης λοιπόν άστραψε και βρόντηξε για άλλη μία φορά αποκαλώντας "κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες" τους "Αγανακτισμένους" πολίτες.  Είναι ίσως και η μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία της Δημοκρατίας που η 4η σπουδαιότερη προσωπικότητα στο τιμόνι ενός κράτους (μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, και τον πρόεδρο της Βουλής)  βρίζει με τόση άνεση και σε τέτοιο μέγεθος το λαό. Ανάλογες μικρότερου βεληνεκούς επιθέσεις στο λαό έχει κάνει και παλιότερα, ενώ είναι γνωστό το υβριστικό και απαξιωτικό του ύφος για τους πολιτικούς του αντιπάλους είτε όντας μέσα στο Κοινοβούλιο είτε εκτός.
      Η δήλωση αυτή του Θ. Πάγκαλου οδηγεί αρχικά σε τέσσερα σημαντικά ερεθίσματα-ζητήματα κατά τη γνώμη μου αναφορικά με την δημοκρατική μας κουλτούρα: ότι στη σημερινή πολιτική σκηνή ο Κομμουνισμός εκλαμβάνεται το ίδιο αρνητικά με το Φασισμό, δεύτερον ότι οι πολίτες που διαμαρτύρονται και δεν συμμορφώνονται στις κυβερνητικές πολιτικές είναι μη δημοκράτες (καθότι Κομμουνισμός=Φασισμός, ο υβριστικός χαρακτηρισμός "μαλάκας" τίθεται υπό την κρίση του αναγνώστη και δεν θα τύχει περισσότερης ανάλυσης στο παρόν σοβαρού σχολιασμού κείμενο για ευνόητους λόγους), τρίτον ότι το κίνημα των αγανακτισμένων πραγματικά ερέθισε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (και αυτό το λέω έχοντας παρατηρήσει ότι ο κ. Πάγκαλος αρέσκεται στο να επιτίθεται όταν είναι φοβισμένος) και τέταρτον (σε συνδυασμό με τη μη τιμωρία του αντιπροέδρου που ακολούθησε τη δήλωση) ότι το θράσος και οι ύβρεις απέναντι στο λαό αποτελούν έναν μη καταδικαστέο τρόπο έκφρασης στη λειτουργία του πολιτικού λόγου.
      Ας προχωρήσουμε τώρα στη συνέντευξη της κ. Μπακογιάννη και του κ. Πρετεντέρη στην εφημερίδα "Liberation". Πιστεύω ότι το απόσπασμα που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα της κατάστασης της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Ελλάδα. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πολλά, εν μέρει αντιφατικά και πολυεπίπεδα: α) η κ. Μπακογιάννη εμφανίζεται με μία τάση καταδίκης του πολιτικού παρελθόντος της χώρας καθότι αναγνωρίζει την αποτυχία του, αλλά με έκπληξη παρατηρούμε ότι δεν βάζει τον εαυτό της μέσα σε αυτό και αντ' αυτού το νέο κόμμα που κατά τ' άλλα ίδρυσε (άρα ζητώντας την ψήφο του ελληνικού λαού) έχει και άποψη για τα γεγονότα β) ότι ο Κομμουνισμός θεωρείται εδώ ισοδύναμος με τον σταλινισμό, άρα και εδώ με το Φασισμό, γ) ότι ο Φιλελευθερισμός καπελώνεται από το Νεοφιλελευθερισμό στη χώρα μας διότι η κ. Μπακογιάννη, θιασώτης επί δεκαετιών των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών του πατέρα της θέτει πλέον τον εαυτό της ιδεολογικά στην πολιτική σφαίρα που βρίσκεται στις παρυφές της αριστεράς και δ) ότι η δημοκρατική νομιμότητα προφανώς έχει μετασχηματιστεί σε μία "καραμέλα" που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, έχοντας χάσει την πραγματική της σημασία, αυτής του συσχετισμού της με το λαό που ισοδυναμεί με την εκλογή μίας κυβέρνησης  δημοκρατικά εκλεγμένης, με επικυρωμένη λαϊκή αποδοχή.
    Το σημαντικότερο όμως συμπέρασμα προκύπτει από την ανάλυση της τοποθέτησης των Μπακογιάννη-Πρετεντέρη απέναντι στο ΛΑΟΣ. Και οι δύο χαρακτηρίζουν το κόμμα και τα στελέχη του "αστείους" που κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά αλλά από την άλλη δεν καυτηριάζουν τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, αντ' αυτού μάλιστα την υποστηρίζουν και στη Βουλή, δηλαδή στην πράξη, αλλά και μέσω του Τύπου. Το γεγονός αυτό δίνει τροφή για τρία ρητορικά ερωτήματα: α) για ποιο λόγο υποστηρίζουν τη συμμετοχή ενός κόμματος στην κυβέρνηση που κατά βάθος κοροϊδεύουν και το θεωρούν επικίνδυνο; β) ποιο είναι το επίπεδο του δημοκρατικού λόγου όταν ενώ υποστηρίζεις αυτή τη συμμετοχή ταυτόχρονα σε κατ' ιδίαν συνεντεύξεις τους κοροϊδεύεις; Είναι ή δεν είναι υποκριτική και ψεύτικη αυτή η στάση, όταν την ίδια στιγμή στιγματίζεις τα ψέματα του κυβερνώντος κόμματος στην προεκλογική εκστρατεία; γ) πως γίνεται ένα κόμμα που θέλει να λέγεται φιλελεύθερο να υποστηρίζει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων στην κυβέρνηση συνεργασίας; Και στην τελική ανάλυση, τι κρύβεται λοιπόν πίσω απ' όλα αυτά; Φυσικά, οι απαντήσεις σ' αυτές τις ερωτήσεις βρίσκονται κάτω από την κρίση του κάθε πολίτη-αναγνώστη.
    Σκεπτόμενος παραπέρα στη βάση της πρόχειρης συγκριτικής ανάλυσης των συμπερασμάτων των αποσπασμάτων των συνεντεύξεων από τις δύο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες που βρίσκονται στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και διαχειρίζονται ή διαχειρίστηκαν άμεσα τις εξελίξεις του τόπου εδώ και μερικές δεκαετίες, θα ήθελα να μεταφέρω τις σκέψεις μου για τα εξής θέματα που κατά τη γνώμη μου προέκυψαν, για περαιτέρω προβληματισμό περί της ποιότητας της σημερινής δημοκρατικής μας κουλτούρας: 1)  η έλλειψη ιστορίας Φιλελευθερισμού στον τόπο συντελεί στη διαστρέβλωσή της από το Νεοφιλελευθερισμό. Το γεγονός αυτό επιτείνεται από την αρνητική στάση του Ελληνικού Κομμουνισμού υπέρ της προσαρμογής του ή της αφομοίωσης σ' αυτόν των άλλων δυνάμεων κάτω από μία πιο ευρεία έννοια με στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού φιλελεύθερου χώρου. Η πόλωση του Κομμουνισμού και η ανυπαρξία του ιστορικού Φιλελευθερισμού, εξαφανίζει οποιοδήποτε αντίπαλο πόλο, καθιστώντας πολύ εύκολο το ρόλο των πολιτικών αντιπάλων ορμόμενων εκ δεξιών που καλλιεργούν σταδιακά μία φασιστική ρητορεία σε ο,τιδήποτε εξ' αριστερών ξεφεύγει από τα ταυτιζόμενα πρότυπά τους. Το γεγονός αυτό είναι εμφανές και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Αριστερά εν γένει από τα ΜΜΕ. 2) οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από τα παραπάνω κανονιστικά πρότυπα, σπιλώνει και την ελεύθερη δημοκρατική επιλογή του λαού - γεγονός που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τεράστιο ξεπεσμό της πολιτικής μας Κουλτούρας- και αυτός στοχοποιείται ως αριστερός ή φασίστας.  Επιπλέον η ελεύθερη επιλογή του λαού κατεδαφίζεται καθώς το μέγιστο δικαίωμά του, αυτό της επιλογής κυβέρνησης για τη χώρα του μεταφέρεται στις αρένες του κομματικού παζαριού. 3) Αντιθέτως, ακροδεξιές τάσεις που προσαρμόζονται ευκόλως στα κανονιστικά πρότυπα, αποτελούν θεμιτές προσθήκες σε ένα βαλς λαϊκισμού και ψηφοθηρίας, σπάζοντας σ' αυτή την περίπτωση τις βιτρίνες της κομματικής ιδεολογίας. 4) παρατηρείται επιπροσθέτως μία έντονη αλαζονεία στον πολιτικό λόγο των τριών προσωπικοτήτων μέσα από τις ύβρεις απέναντι σε άλλα κόμματα ή/και στο λαό, αίσθημα που αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις εξαιτίας ενός έκδηλου και σιωπηλού φόβου που προκαλούν οι αυθόρμητες αντιδράσεις της λαϊκής βούλησης, παρά το γεγονός ότι είναι εκ γεννετής και εκ φύσεως ετερόκλητες. Η οργισμένη αντίδραση των Θ. Πάγκαλου, Ντ. Μπακογιάννη και του θιασώτη του συστήματος Γ. Πρετεντέρη απέναντι στους αγανακτισμένους εδραίωνει το παραπάνω επιχείρημα περί στοχοποίησης του λαού, που όταν δεν ασκεί  απλά το καθήκον του, δεν ψηφίζει κατά το σύνηθες τρόπο, δεν γκρινιάζει απλά ή δεν απέχει, μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες. Η επικινδυνότητα αυτών των πολιτών κρίνεται πολύ μικρότερη από τη γραφική, αλλά ευπροσάρμοστη επικινδυνότητα των ακροδεξιών στελεχών από το πολιτικό σύστημα. 5) συντηρείται για άλλη μία φορά το πετυχημένο και λαϊκά αποδεκτό ψυχολογικό φαινόμενο της πολιτικής παρθενίας που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην ελληνική πολιτική κουλτούρα:  η εξάρτηση των πολιτικών που ανήκουν σε δοκιμασμένες πολιτικές ή κομματικές φαμίλιες από την πολιτική είναι τόσο έντονο που υπάρχει σ' αυτούς το αίσθημα της αιώνιας παρθενογέννησης και του αιώνιου εξαγνισμού εξαιτίας κάποιας καταξιωμένης ιστορικής ενέργειας του ατόμου στο παρελθόν, εξαιτίας της προσωρινής απόσυρσης ή μίας μεγάλης αποχής από το κόμμα ανάδειξης ή το πολιτικό σύστημα. Το βλέπουμε τώρα με τη Ντ. Μπακογιάννη, το είδαμε με τον Αντ. Σαμαρά, ακόμα και με τον Κ. Παππούλια και την οργισμένη αντίδρασή του κατά του λαού την 28η Οκτωβρίου. Είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι το επιχείρημα της κάθαρσης του πρότερου άτιμου βίου, λόγω της συμμετοχής σε άλλο κόμμα ή της απουσίας δεν έχει ιστορικά καταδικαστεί από κόμματα και λαό στην Ελλάδα.
    Και κλείνω με το έκτο συμπέρασμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το σημαντικότερο:  το δημοκρατικό μας πολίτευμα με την απώλεια της δημοκρατικής νομιμότητας που εκπορεύεται από το λαό βάζει τουλάχιστον προσωρινά ταφόπλακα στην εξέλιξη οποιασδήποτε δημοκρατικής πολιτικής Κουλτούρας και θέτει στο περιθώριο οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση άσκηση λαϊκής συμμετοχής.
     Τελικά, το παραπάνω χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με τη φασιστοποίηση των αντιφρονούντων πολιτών μέσα από τις πολιτικές ύβρεις, τη μιντιακή καταδίκη τους και τη νέα, πρόσφατη μόδα της ακραίας ασύστολης αστυνομικής βίας εναντίον τους, τη διάλυση ή γραφικοποίηση εχθρικών πολιτικών πόλων και την αναγκαστική (ή επιθυμητή) προσαρμογή στις νόρμες του συστήματος των αντίθετων πλην όμως προθύμων στις αλλαγές ευπαθών πολιτικών πόλων, εξαφανίζει τις λαϊκές επιλογές, εδραιώνει το μη επικίνδυνο για το παγιωμένο πολιτικό βαθυκράτος, φαινόμενο της αποχής διαιωνίζοντας έτσι τη παραμονή στο σάπιο πολιτικό καθεστώς του σήμερα.

Παρακάτω παραθέτω τα δύο εν λόγω βίντεο με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων:

1. Ντόρα Μπακογιάννη - Γιάννης Πρετεντέρης

2. Θόδωρος Πάγκαλος

 
   



   

    

H Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην υπηρεσία της Αστρονομίας - Κοιτώντας μέσα στον Ήλιο

Εγκαινιάζω σήμερα την ενημέρωση των επισκεπτών του blog για τις τελευταίες δράσεις των Ευρωπαίων επιστημόνων που στηριζόμενοι στη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (European Research Area) προωθούν την ανθρώπινη γνώση για τον εξωγήινο κόσμο μας, τον ηλιακό μας σύστημα και το Σύμπαν. Πατήστε στο παραπάνω τίτλο.

ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ...

Με αφορμή κάποιες σκέψεις που ανέκυψαν και πάλι στο μυαλό μου - εξαιτίας κάποιων προσωπικών γεγονότων- σκέφτηκα να θέσω μερικά ερωτήματα προς προβληματισμό γύρω από ένα θέμα ταμπού που συνήθως δεν αγγίζεται είτε γιατί θεωρείται από άλλους ανίερο να το κάνουν, είτε γιατί θεωρείται δύσκολο να προσεγγισθεί. Τα ζητήματα της Θρησκείας και της Πίστης με απασχολούν χρόνια γιατί με ενδιαφέρει ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ανθρώπινη συμπεριφορά και τα φαινόμενα που την επηρεάζουν ή την κατευθύνουν. Η δομή της σκέψης μου θα ξεδιπλωθεί μέσα από ερωτήσεις που κατά τη γνώμη μου δεν μας απαντούνται επαρκώς ή μας αποσιωπούνται εσκεμμένα και που πιστεύω έχουν έρθει στο μυαλό όλων των ανθρώπων που δεν ασπάζονται άκριτα το "Πίστευε και μη ερεύνα", αλλά που τους αρέσει να προβληματίζονται μέσα από τα ερεθίσματα που λαμβάνουν. Να τονίσω ότι με τις ερωτήσεις που θα θέσω δεν έχω σε καμία περίπτωση στόχο να προσβάλω την πίστη κανενός, ούτε να φανώ άθεος, αντίχριστος, κλπ. Προσεγγίζω το θέμα καθαρά κοινωνιολογικά και θεωρώ ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να αναρωτιέται κανείς για το τι συμβαίνει, ακόμα και σε ένα τέτοιο θέμα που για αιώνες θεωρούνταν ανέγγιχτο και που κάποτε αν αμφισβητούσες τα δόγματά του θα καιγόσουν στην Πυρά. Διαβάστε λοιπόν, μόνο όσοι θεωρείτε ότι δεν θα εκνευριστείτε από μία πιο ανατρεπτική ματιά απέναντι σε αυτά που χρόνια πιστεύετε και θα χαρώ πολύ αν έχουμε μία (χωρίς επιθέσεις και ζήλο) συζήτηση σε περίπτωση που η επιχειρηματολογία μου σφάλλει ή είναι ελλιπής.
Η Χριστιανική Πίστη στηρίζεται στη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού, δηλαδή στην Καινή Διαθήκη. Πέρα από μία πιθανή αμφισβήτηση των Ευαγγελικών περικοπών που γράφτηκαν χρόνια μετά τα γεγονότα,  κάθε Χριστιανός διδάσκεται πως πρέπει να πιστεύει και στην Παλαιά Διαθήκη. Πως σχετίζεται ο Θεός λοιπόν της Καινής Διαθήκης με το Θεό της Παλαίας από τη στιγμή που πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς Θεούς? Τι σχέση μπορεί να έχει ο Θεός που διέταξε τη σφαγή των πρωτότοκων γιων των Αιγυπτίων με το Θεό που δίδαξε την Αγάπη και τη Συγχώρεση? Πως γίνεται ένας Θεός να αλλάζει? Και ακόμα και αν πιστέψουμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη μνημονεύθηκε η έλευση του Ιησού από τους Προφήτες (κάτι στο οποίο προφανώς θα διαφωνούν οι Ιουδαϊστές) γιατί δεν ξεκινά χρονικά η Ιστορία της Θρησκείας μας από τους Προφήτες και ξεκινά από τον Αδάμ και την Εύα? Από τη στιγμή που η Εκκλησία μας πιστεύει στην διάνοιξης της Ερυθράς με το ραβδί του Μωυσή, στα μαλλιά του Σαμψών και στην Κιβωτό του Νώε και μάλιστα κρίνεται σκόπιμο να τα διδασκόμαστε στο σχολείο, τότε τίθεται το δεύτερο ερώτημα ως συνέπεια του πρώτου:
Από τη στιγμή που προσυπογράφουμε την ύπαρξη της Παλαιάς Διαθήκης -από την αρχή της- ως μέρος της πίστης μας, γιατί δεν είμαστε αιρετικοί Ιουδαϊστές, κατά την ίδια λογική που θεωρήθηκαν αιρετικοί οι Μονοφησίτες και οι Αρειανιστές? Γιατί θεωρούμε ότι οι Ιουδαϊστές είναι αυτοί που αμφισβήτησαν τον Μεσσία και όχι ότι εμείς πλανευτήκαμε και πιστέψαμε έναν δικό μας, άρα διαχωριστήκαμε εμείς απ' αυτούς?  Εδώ κάποιος θα πει....μα γιατί εμείς ανακαλύψαμε ποιος είναι ο αληθινός Θεός μέσα από τους Προφήτες και τους Ευαγγελιστές και άρα αυτοί έχουν το λάθος. Εδώ προκύπτει το 3ο ερώτημα: Γιατί πιστεύουμε ότι ο δικός μας Θεός είναι ο αληθινός, αφού όλος ο κόσμος πιστεύει σε διαφορετικούς Θεούς και μάλιστα έχουν δικά τους βιβλία και επιχειρήματα να επικαλεστούν για να σε πείσουν ότι ο δικός τους είναι ο μοναδικός? Εδώ μπαίνει στο προσκήνιο η άποψη που λέει ότι Θεός είναι ένας και ότι ο καθένας του δίνει διαφορετική υπόσταση. Αν είναι έτσι, τότε τίθεται ζήτημα υποκειμενικότητας για την ερμηνεία του Θεού και άρα και της Πίστης. Αν ο Θεός είναι ένας, τότε γιατί να είναι ο Θεός της Συγχώρεσης και της Αγάπης και να μην είναι της Εκδικητικότητας και του Μίσους ή να μην μεταμορφώνεται ή να μην έχει 100 χέρια και πόδια? Μήπως λοιπόν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Ένας Θεός είναι έτσι, για να μας αρέσει που τον πιστεύουμε, πάντα επηρεασμένοι και από τις ιστορικές μας συγκυρίες? Γιατί να μην είναι θέμα σύμπτωσης δηλαδή ποια μορφή τελικά δίνει ο καθένας στο Θεό? Οπότε, αν ο Θεός είναι Ένας για όλη την ανθρωπότητα και του δίνει ο καθένας τη φύση, τη μορφή και το χαρακτήρα που θέλει, ανάλογα με το πως τον θέλει, τι γίνεται αν οι επικλήσεις δύο διαφορετικών πιστών στον κόσμο είναι διαφορετικές? Ποιος καθορίζει ποιανού η επίκληση είναι η πιο σωστή? Να εκδικηθεί ο Θεός ή να συγχωρέσει? Να μεταμορφώσει κάποιον ή να του στείλει δαιμόνια ? Ποιος καθορίζει τη δικαιοσύνη του?

Παρακάμπτοντας τα παραπάνω ερωτήματα, κάποιος με "καλή" χριστιανική πίστη θα πει: Ο Θεός είναι Ένας για όλον τον Κόσμο με μία φύση, ένα κοινό χαρακτήρα, αυτό της Αγάπης και οι άλλες θρησκείες τον φαντάζονται λανθασμένα όπως θέλουν λόγω ιστορικών συγκυριών.  Μοιραία μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: που βρίσκεται αυτός ο Θεός της Αγάπης όταν αφήνει στον κόσμο να κυριαρχεί το Μίσος και το Κακό, να επικρατεί η θλίψη και ο θάνατος αθώων ανθρώπων? Γιατί το άφησε να συμβεί?  Πως συνάδει με το πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού που είπε ότι θα είναι κοντά μας όποτε τον χρειαστούμε και ότι αν προσευχηθούμε και ζητήσουμε κάτι θα γίνει? Ότι δεν θα μας αρνηθεί? Ότι μπορούμε να κινήσουμε και βουνά, αν πιστεύουμε?  Και γιατί όταν το κάνουμε, ενώ είμαστε κοντά του, δεν συμβαίνει? Το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν με βάση το παραπάνω, είναι ότι ο Θεός ακόμα και αν υπάρχει δεν παρεμβαίνει στις ζωές μας. Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι αυτονόητο πως είναι τελείως μάταιο να προσεύχεται κανείς. Ή μάλλον δεν είναι μάταιο, γιατί έχει την ψευδαίσθηση ότι παίρνει δύναμη, οπότε είναι καλό για ψυχολογικούς λόγους. Όπως είναι και μάταιο να ελπίζουμε σε θαύματα. Άρα ό,τι συμβαίνει είναι θέμα της λογικής πορείας της ζωής, εξαιτίας των ανθρωπίνων και μόνο παρεμβάσεων με κάποιους ανθρώπους μοιραία πιο τυχερούς και κάποιους πιο άτυχους. Φυσικά όταν κάτι καλό συμβεί εξαιτίας μίας προσευχής, τότε η θετικά διακείμενη προς την ουσία της προσευχής στάση μας θα την ανάγει σε Θεία Παρέμβαση. Είναι ένα είδος αυθυποβολής, όπως οι αστρολογικές προβλέψεις που τάχα δικαιώνονται...Έτσι πιθανά "θαύματα" τυχαίνουν λόγω του γεγονότος ότι οι άνθρωποι έχουμε περιορισμένες ακόμα γνώσεις για ορισμένα θέματα και δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Θαύμα δεν θα θεωρούνταν για τον τότε άνθρωπο όταν είδε για πρώτη φορά τη βροχή ή τη φωτιά που ξεπήδησε ξαφνικά? Πάντα είχαμε την τάση να βαφτίζουμε Θεό ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε....
Μήπως λοιπόν δημιουργόυμε ένα Θεό  κατά την εικόνα που θα θέλαμε και κατά τις ανάγκες μας για να πιστέψουμε σε μία ανώτερη δύναμη, για να ελπίσουμε απέναντι σε όλες τις δυσκολίες της ζωής? Μήπως το πού ανακαλύπτουμε αυτό που ονομάζουμε "Θεό" και με ποια μορφή είναι θέμα υποκειμενικό? Πολλοί φιλόσοφοι, επιστήμονες κλπ του παρελθόντος κράτησαν την παραπάνω "άθεη" στάση δεχόμενα πολλά βέλη. Βλέπουμε όμως ότι στο παραπάνω ερώτημα μας οδηγεί η λογική επιχειρηματολογία. Ειδικά όταν σκεφτεί κανείς τη στάση της Εκκλησίας όλα τα χρόνια της ύπαρξής της. Η Καθολική Εκκλησία κάθε άλλο παρά πνευματικός μηχανισμός υπήρξε. Έχει ακόμα και Κράτος (!), τεράστια περιουσία, διπλωματικούς μηχανισμούς ενώ επί αιώνες καθόριζε τη μοίρα των λαών της Ευρώπης. Κυνήγησε, καταδυνάστευσε, εκτέλεσε ανθρώπους επειδή θεωρούνταν "επικίνδυνοι" μέσα από το θεσμό της Ιεράς Εξέτασης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, πιο πνευματική σε ύφος και ήθος, δεν ξέφυγε όμως και αυτή από τον πειρασμό της αρπαγής πολιτικών και οικονομικών ερεισμάτων που ξεκίνησε να τα παίρνει από το Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα. Όπως και να χει οι δύο βασικοί φορείς της  χριστιανικής κληρονομιάς, κάθε άλλο παρά το σώμα των πιστών εκπροσωπούν. Φαντάζουν ως δύο τελείως ξεκομμένοι από τον πνευματικό τους ρόλο μηχανισμοί, που οι ίδιοι οι φορείς τους καταπατούν τη χριστιανική διδασκαλία και την μεταφέρουν κατά το δοκούν. Και αναρωτιέται κανείς: όλα αυτά τα χρόνια η Εκκλησία μέσα από τα παραδείγματά της συνέβαλε στην επαφή του πιστού με το θείο? Η συνέβαλε περισσότερο στο να εκμεταλλευτεί τις μάζες μέσα από την πίστη τους (ή κατά πολλούς από την αφέλειά τους), ώστε να εκπληρώσει τα δικά της συμφέροντα? Και πόσο χριστιανικό είναι αλήθεια να κάνεις περιουσία από την πίστη των ανθρώπων?
Προσωπικά, επειδή μ' αρέσει να μην αφήνω τίποτα χωρίς κάποιο συμπέρασμα, καταλήγω ότι είμαι αμφιταλαντευόμενος  ανάμεσα σε δύο προσεγγίσεις: 1)  ότι  για μένα ο Θεός είναι κάτι σαν τους εξωγήινους. Είναι αδύνατο να αποδειχθεί ότι υπάρχει, όμως είναι και πολύ δύσκολο να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει. Και αν με ρωτήσει κανείς "καλά παρόλα αυτά που γράφεις, γιατί λες ότι μπορεί και να υπάρχει", θα απαντήσω λέγοντας "δεν ξέρω, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρχει μία οντότητα που συντόνισε τις φυσικές δυνάμεις για να γίνουν όλα όπως έγιναν και γιατί έχω δει τον ουρανό μέσα από τηλεσκόπιο... Μπορώ να πω όμως πιο ασφαλώς ότι αν υπάρχει δεν επεμβαίνει στη ζωή μας ακόμα και αν έχει τον χαρακτήρα που οι Χριστιανοί θέλουν να του δώσουν. 2) Αν πάλι προσεγγίσω την τελευταία άποψη περί ανάγκης επινόησης ενός θεού, τότε θα έλεγα ότι ναι και εγώ όπως όλοι οι άνθρωποι, έχω την ανάγκη της ψευδαίσθησης ότι υπάρχει θεός και αν διάλεγα πως θα ήταν θα ήθελα να ήταν αυτός της Αγάπης και της Συγχώρεσης.

ΞΕΝΑΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ...

To Φεβρουάριο του 2010 μία μεγάλη έκθεση Φωτογραφίας διοργανώθηκε. Μία μεγάλη έκθεση όχι τόσο σε φήμη, βεληνεκές και συμμετοχές, αλλά σε σημασία. Γιατί όμως?
Τον τελευταίο μήνα του stage ολοκληρώνονταν και τα 3μηνα μαθήματα φωτογραφίας που ανέλαβα να φέρω εις πέρας ως εθελοντική προσφορά στους συναδέλφους μου stagiaires της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από όλες τις χώρες της Ευρώπης.
Περίπου 30 άτομα παρακολούθησαν τα μαθήματα φωτογραφίας που δίδαξα στα αγγλικά μία φορά τη βδομάδα. Τα μαθήματα αφορούσαν θεωρία της φωτογραφίας, αναλογική και ψηφιακή, βασικές και πιο προχωρημένες έννοιες, τρόποι χρησιμοποίησης των παραμέτρων λήψης, τεχνικές λήψεις και σεμινάρια Σκοτεινού Θαλάμου ώστε να γνωρίσουν οι "μαθητές" την καλλιτεχνική και δημιουργική πλευρά της Φωτογραφίας όπως όταν ξεκίνησε ιστορικά. Υλικό μοιράστηκε σε κάθε σεμινάριο.
Το κλου όμως της όλης προσπάθειας ήταν η έκθεση φωτογραφίας που διοργανώθηκε για 20 μέρες στο προαύλιο χώρο του DG Environment, σε μία πολύ όμορφη τοποθεσία. Η προσπάθεια ήταν δύσκολη αφού η οργάνωσή του απαιτούσε συντονισμό, πολλά τηλέφωνα, επισκέψεις, πιέσεις και τρέξιμο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μπορώ να πω πως εκείνες τις μέρες θυσίασα πολύ προσωπικό χρόνο για την ευόδωση της όλης προσπάθειας μέσα από συνθήκες αγωνίας και άγχους... Η βοήθεια όμως και κάποιων παιδιών ήταν καθοριστική.
Στο τέλος τα αποτελέσματα ήταν λαμπρά. Το στήσιμο στην ώρα του και οι προετοιμασίες για το γεγονός σχεδόν επαγγελματικές παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε πολλά μέσα (πχ...έλειπε μικρόφωνο). Τελικά πραγματοποιήσαμε ακόμα και εγκαίνια με κεράσματα και γλυκά. Η έκθεση έγινε γνωστή σε όλη την Επιτροπή καθώς δημοσιοποιήθηκε εγκαίρως και οι επισκέψεις ήταν πολλαπλές επί καθημερινής βάσεως από μόνιμο και μη προσωπικό.
Από την εθελοντική αυτή προσπάθεια κέρδισα πολλά...Κέρδισα μία πολύ καλή εμπειρία οργάνωσης ενός σπουδαίου και δύσκολου happening και μάλιστα σε ξένη γλώσσα, αλλά κυρίως κέρδισα την εκτίμηση όλων των παιδιών που παρακολουθούσαν τα μαθήματα. Μέσα από τα χειροκροτήματά τους στο πρόσωπό μου, ένιωσα ότι πέτυχε η προσπάθεια μου να τους φέρω κοντά με την 8η Τέχνη και να τους δώσω την ευκαιρία να εκφράσουν τον εσωτερικό τους κόσμο.
Ωραίες εμπειρίες με ωραίους ανθρώπους που σου μένουν στη μνήμη. Όπως και οι φωτογραφίες. Παρακάτω εκθέτω μερικές απ' αυτές.

H αφίσα της Έκθεσης

Η φωτογραφία μου για την Έκθεση

"Λόγος" στα εγκαίνια (χωρίς μικρόφωνο)

Μέρος της "ομάδας"

Κάποια από τα έργα

ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ

Η 5η Πανελλήνια Εξόρμηση των Ερασιτεχνών Αστρονόμων, ανήκει στο παρελθόν, αλλά θέλοντας και μη εικόνες επίγειες και ουράνιες ακόμα κατακλύζουν το μυαλό όλων μας.
Πεντακόσιοι και πλέον Έλληνες, από κάθε γωνιά της χώρας έφτασαν σ' αυτή την άγρια κεντρική γη για να θαυμάσουν το ουράνιο στερέωμα μέσα στη μαγεία του απόλυτου σκοταδιού, "φτιάξαμε τα κυκλώματά μας και οι παρέες μας έγραψαν Ιστορία". Ιστορία στην πορεία της ελληνικής ερασιτεχνικής αστρονομίας, με μία διοργάνωση που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σε απαιτήσεις, οργάνωση και συμμετοχές.
Η σύναξη των τρελών με τα κόκκινα καπελάκια που έτρεξαν ακούραστα για ένα ολόκληρο χρόνο με αυταπάρνηση, εφευρετικότητα, χιούμορ και όρεξη για να καταστήσουν ζωντανές αυτές εικόνες που ζήσαμε, των άλλων, των καλωδιωμένων τρελών με τα δεκάδες γκαντζετάκια, τις μπαλαντέζες και high tech σιμπράγκαλα, φωτογράφων, (αλλά και των σιωπηλών φίλων που στήριξαν την προσπάθεια, των χορηγών και των αρωγών του δήμου), "ξεδιπλώθηκε σαν χωριό αυτόνομο μέχρι τα ουράνια σώματα με πομπούς και με κεραίες" (με τηλεσκόπια και laptop, θα έλεγα εγώ, Διονύση, αν μου επιτρέπεις).
Όλους εμάς τους τρελούς, αυτό που μας ένωσε "μέσα στις νύχτας το λαμπάδιασμα" είναι η αγάπη, ο σεβασμός για τη Φύση και τον Ουρανό. Και είμαστε τυχεροί που εμείς αν και παιδιά των πόλεων πια οι περισσότεροι, μπορούμε να επιλέγουμε να ζούμε τόσο κοντά τους. Που νιώθουμε ταυτισμένοι με ό,τι μας περιβάλλει και δεν διστάζουμε να το συναντάμε και να το μαθαίνουμε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Που περνάμε το καλοκαίρι μας όχι μόνο αραχτοί σε μία ξαπλώστρα με φραπέ και αντηλιακό, αλλά και στο βουνό σε σκηνή και χοντρό μπουφάν.
Είμαστε τυχεροί που σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που τα όνειρα κοστίζουν ακριβά, και για τους περισσότερους αποτελούν ανάμνηση των παιδικών χρόνων, ξάπλα στο καπό του αυτοκινήτου...  εμείς μπορούμε να τα κάνουμε όμορφα, καμωμένα από αστερόσκονη...
Σε όλους αυτούς τους τυχερούς συναδέλφους τρελούς θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο και ευχαριστώ. Και όσο θα κάνουν τέτοια όνειρα, "οι χοροί μας θα κυλούν ελεύθεροι σαν ποταμοί, σε πολυάριθμα στέκια επαρχιώτικα", φτιάχνοντας "άλλους Γαλαξίες".

ΑΠΟ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ, ΤΡΟΤΕΖΑ ΣΕ ΝΑΥΑΓΙΟ

     Επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη θρυλική εποποιΐα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στα γήπεδα της Πορτογαλίας εκείνο το μοναδικό καλοκαίρι. Στιγμές ποδοσφαιρικές που μπήκαν για πρώτη και μοναδική φορά σε κάθε ελληνικό σπίτι, μία ατελείωτη χαρά, ένα πανηγύρι σε κάθε αγώνα, ένα εξωπραγματικό συναίσθημα που ακόμα μας γεμίζει ρίγη συγκίνησης...Σλόγκαν, καραμούζες, γούρια, αγκαλιές, σημαίες, μουσικές, γιορτή...Όλη η Ελλάδα ήταν μονιασμένη, όλη η Ελλάδα μια παρέα, επιβάτες του "Πειρατικού", θαρρείς ότι δεν είχαμε διαφορές, δεν είχαμε προβλήματα, δεν είχαμε κόντρες για τις ομάδες μας...Όλοι έμαθαν τι είναι το ποδόσφαιρο, τους παίχτες της Εθνικής, το οφσάϊντ, το Φάρο και τον Κολίνα. Για λίγες μέρες ζήσαμε τη μαγεία που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει. Για λίγες μέρες αγαπήσαμε την πολιτική και αθλητική ελίτ της χώρας, στηρίξαμε την εθνική προσπάθεια και πορωθήκαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες που πλησίαζαν...Λέγαμε για το καλοκαίρι της Ελλάδας…Aκόμα και την πολιτική γουστάραμε: είχαμε νέο κόμμα στην κυβέρνηση με κραταιή λαϊκή στήριξη, με νέες ελπίδες και όλα ήταν όμορφα. Φαίνονταν ότι μία νέα εποχή ανέτειλε με «σεμνότητα και ταπεινότητα», όπως η Σταχτοπούτα που πήρε το EURO...

     Όλα αυτά για πολύ λίγο. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, όπως ήταν αναμενόμενο άλλαξε πρόσωπα και  τιμονιέρη. Οι πρώην ήρωες του εθνικού θριάμβου, έγιναν σταρ και μεγαλοπαράγοντες , ενώ όσοι συνέχισαν το ποδόσφαιρο μετατράπηκαν από τσολιάδες σε λάσπη, στις συνειδήσεις των φιλάθλων. Τα πρόσωπα που στελέχωναν την «αθλητική ελίτ» της εποχής του 2004, έγιναν οι  αντιπαθέστατοι «παραλήπτες» μέρους της περιουσίας του ελληνικού λαού με αφορμή τους πολυδάπανους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η νέα κυβέρνηση του 2004 που υπόσχονταν νοικοκύρεμα, επανίδρυση του κράτους, νέες θέσεις απασχόλησης και μία νέα αρχή,  διασπάθησε το δημόσιο χρήμα και το πέταξε σε απίστευτα σκάνδαλα, ανέσεις, ταξίδια, βολέματα και ρουσφέτια των παιδιών της, κατά το γνωστό ελληνικό σύστημα.  Μοιραία, ο  Έλληνας ξαναθυμήθηκε τα προβλήματά του και για να τα ξεχάσει άρχισε να βλέπει μεσημεριανά κους κους, πολιτικούς να «πλακώνονται», Γάβρους και Βάζελους να αλληλοβρίζονται και όταν ήθελε να διαμαρτυρηθεί για κάτι έβλεπε μπάτσους και κουκουλοφόρους μπροστά του να καίνε και πάλι την ίδια σημαία που αυτός σήκωνε πριν λίγα χρόνια... Οι παρέες των άγνωστων Ελλήνων που κάποτε φώναζαν με το ίδιο στόμα και την ίδια φωνή «Σήκωσέ το», η εθνική ομόνοια των ημερών του EURO έγινε στάχτη και μπούρμπερη μέσα από τις προαιώνιες κόντρες των παραγόντων των μεγαλοομάδων και του στρατού τους,  την κυκλοφορία νέων εφημερίδων της πόλωσης και του μίσους (πχ: Πρωταθλητής, DERBY News, Ώρα, Σπορ του Βορρά, Αθλητική κλπ). Οι ρομαντικοί άνθρωποι που νόμιζαν ότι μετά το 2004 θα μπορούσαν να ξαναγεμίσουν τα γήπεδα με πολύχρωμα κασκόλ για να θαυμάσουν και να στηρίξουν την ομάδα τους, έδωσαν τη θέση τους στους χουλιγκανς, στις κροτίδες κατά πρόσωπο και στο μαύρο ξύλο. Το αθλητικό ιδεώδες  βούτηξε στην αποκάλυψη του ατιμώρητου ντόπινγκ των Κεντέρη και Θάνου. Το νοσηρό κλίμα  μετέτρεψε σε προσωπικές τις κόντρες των παικτών - άλλοτε συμπαικτών στους θριάμβους - και η εθνική ομάδα, η πρωταθλήτρια Ευρώπης ξαναβρέθηκε εκεί που ήταν χρόνια: στη χρυσή μετριότητα. To "Πειρατικό" βούλιαξε. Οι καραμούζες κρύφτηκαν στις ντουλάπες και τα γούρια δεν έπιαναν πια, όσο και να τα φορούσαμε διπλά και τριπλά....

     Επτά χρόνια μετά την επιτυχία, η λαμπρή επέτειος γιορτάζεται στα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Η κληρονομιά της λάμψης του EURO, βρίσκεται στα μαγνητόφωνα, τις κασέτες και στα τσεπάκια των «εκλεκτών» προέδρων και μεγαλοπαραγόντων των ομάδων του πρωταθλήματος και των διορισμένων διαιτητών τους. Στημένα πρωταθλήματα, παράνομα στοιχήματα, πληρωμένοι μπράβοι, «διάλογοι που καίνε», δεν δείχνουν να προβληματίζουν τη σάπια συμμορία ενός βρώμικου κατεστημένου, μιας πανβρώμικης χώρας, ούτε των οπαδών τους.  Το μεγάλο σκάνδαλο που επιτέλους ξεσκεπάστηκε μετά από χρόνια συγκάλυψης, ξεθύμανε σιγά σιγά με ελάχιστες τιμωρίες και στημένες δίκες. Οι εφημερίδες περνούν τα πάντα στα ψιλά και οι μετεγγραφές των ομάδων και πάλι είναι το φλέγον ζήτημα, λες και αυτό το καλοκαίρι, αυτό το πρωτάθλημα που πέρασε - όπως και αυτό που θα ρθει - θα ‘ναι σαν όλα τ’  άλλα. Όλα συνεχίζονται κανονικά και η καραμέλα «Εξυγίανση» ακούγεται όπως το 1989 ακούγονταν  το «Κα-κα-κάθαρση» του Μητσοτάκη.  

     Επτά χρόνια μετά η Ελλάδα επέλεξε να περάσει το μεγαλύτερο Γολγοθά της. Σαν ένα ακόμα πιο διαλυμένο κράτος που έγινε από τότε, απώλεσε πια –και χάνει κάθε μέρα που περνά- κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, σεβασμού και τιμής εντός κι εκτός.  Έχασε την ανεξαρτησία και την ταυτότητά της, κάτω από το βάρος των Παθών της.

     Και δυστυχώς, επτά χρόνια μετά, έχασε κάτι πολύ πιο σημαντικό: Την Ανθρωπιά της...Την ανθρωπιά της απέναντι στους ανθρώπους που την αγαπούσαν και σήκωναν και μία σημαία κάποτε για πάρτι της.
    Και η Ανάσταση της Ανθρωπιάς είναι πιο δυστυχώς πολύ πιο δύσκολη και από την κατάκτηση του EURO…