Φοβάμαι ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ακμή της καπιταλιστικής δημοκρατίας και ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της, χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Ιστορικά, η αρχή μιας κατάρρευσης ξεκινά από τη μαζική φτωχοποίηση του λαού κυρίως στις περιφέρειες του συστήματος και ωριμάζει προς το κέντρο. Η εμφάνιση της μαζικής φτωχοποίησης εκπορεύεται από
δύο βασικά χαρακτηριστικά: Η καπιταλιστική δημοκρατία παρουσιάζει το πρωτοφανές
ιστορικά χαρακτηριστικό της απόλυτης αλληλεπίδρασης των συμμετεχόντων μέσα σ'
ένα σχεδόν εκβιαστικό πλαίσιο ενός απονενοημένου συστήματος αξιών με βάση το
Χρήμα. Οι συμμετέχοντες εισέρχονται σ' ένα κυκεώνα αέναου ανταγωνισμού χωρίς
επιστροφή, που σε συνδυασμό με την έλλειψη της ανθρώπινης διάστασης στη
λειτουργία των κοινωνιών τους, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική
παρακμή τους, λόγω των τεράστιων οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων εντός του
πλαισίου λειτουργίας. Ταυτόχρονα διαχρονικές έννοιες όπως ο Πόλεμος και η
Σταυροφορική Επίκλιση στρέφονται ενάντια άλλων συστημάτων ιστορικά ήδη
παρωχημένων ή αποτυχημένων και εύκολα χειραγωγήσημων, που όμως επιφέρουν υπερεπέκταση
και οικονομική ασφυξία στους θύτες. (Σε αντίθεση πχ με τις μοναρχίες που
πολεμούσαν μεταξύ τους).
Ο κατευθυνόμενος μετασχηματισμός της παιδείας σε φάμπρικα
παραγωγής μυαλών με στόχο τη συνεισφορά στον πλουτισμό και όχι τη γνώση ή στο κοινωνικό
σύνολο, η καθημερινή οικονομοκεντρική κατήχηση από τα ΜΜΕ σε συνθήκες αρχαίας
τραγωδίας, η γενναιόδωρη προσφορά άρτων και θεαμάτων στο λαό και η τεχνολογική
ανεξέλεγκτη κακοδιαχείρηση που απαξιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, έχουν ως στόχο
και αποτέλεσμα τη δημιουργία εύπλαστων πολιτών-πιόνια, παίκτες στο παιχνίδι του
συστήματος και ουδόλως ενεργών συνειδητοποιημένων προσωπικοτήτων.
Το
γεγονός αυτό, δηλαδή προσκόλληση στο Κέρδος με οποιοδήποτε μέσο (που
συνοδεύεται από μία αλαζονεία αντουάνετικου τύπου), δημιουργεί ένα είδος
εθισμού στην ανάγκη υποστήριξης της βιωσιμότητας ενός νοσηρού συστήματος που
διαρκώς παρακμάζει και γιγαντώνεται και που, όπως ο παίκτης του καζίνο δεν
ξέρει ότι είναι άρρωστος, παίζει μέχρι τελικής πτώσης. Την τελική αυτή πτώση
ίσως την επιταχύνει η όλο και επιταχυνόμενη μείωση των πόρων της Γης και η όλο
και επιταχυνόμενη αγανάκτηση των θυμάτων των ανισοτήτων παγκοσμίως. Δεν ξέρω αν
θα είναι το τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα), αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να είναι
το τέλος της Δημοκρατίας.
