ΠΙΟ ΓΥΜΝΟΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ...

O εξτρεμισμός στη Μέση Ανατολή χτίστηκε μέρα με τη μέρα με κάθε αποικιοκρατική διείσδυση, με κάθε βόμβα σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Παλαιστίνη. Κανείς δυτικός δεν σεβάστηκε ποτέ τις ιδιαιτερότητες του τόπου, τις διαφορές τους, τις συνέπειες από την ενίσχυση των ακραίων στοιχείων που οι ίδιοι τροφοδοτούσαν για τα συμφέροντά τους. 
Σήμερα στεκόμαστε άναυδοι σ' αυτό το τέρας που δημιούργησε ο "πολιτισμός" μας. Αυτό που συμβαίνει ξεπερνά τα όρια της δυτικής αντίληψης του 21ου αιώνα. Για μας, η αντίληψή μας τα όρια της διάστασης του Κακού τερμάτισαν με τους Ναζί. Και τώρα?
Τώρα ακούω απορώντας για την εθελοτυφλία τον κάθε ηγέτη να ασχολείται με τα επουσιώδη. Βλέπω την έλλειψη πολιτικής βούλησης της Ευρώπης να αντιμετωπίσει ο,τιδήποτε. Την αδυναμία ενός υπεροργανισμού, του ΟΗΕ, να διαφυλάξει στοιχειωδώς την Ανθρωπότητα. Ένα ΝΑΤΟ που παροπλίστηκε από την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας. Μεγάλες Δυνάμεις με αντιδιαμετρικά συμφέροντα, που στέκονται αποσβωλομένοι απέναντι στο χτυπήματα του Ισλαμικού Κράτους και ονειρεύονται μόνο για το ποιος θα έχει την κυριαρχία στη Συρία στη μετά Άσαντ εποχή. Βuffer states (Κούρδοι) όπως το Μεσαίωνα. Αρπακτικά (Τούρκοι), καιροσκόποι, περιμένουν να φάνε από τα πτώματα. Μία Μέση Ανατολή τόσο τεμαχισμένη, τόσο διαιρεμένη, με ουδεμία ελπίδα όχι λύσης, αλλά ούτε στοιχειώδους βελτίωσης.
Και βλέπω τον γνωστό σκοταδισμό, τον σκοταδισμό των θρησκειών, του μεγαλύτερου διχαστικού πόλου που γέννησε ποτέ η ανθρώπινη φιλοσοφική διάσταση, να σκορπά χιλιετίες μετά τα πάντα στον άερα. Ξανά και ξανά, να φωλιάζει σε διεστραμμένα μυαλά και να τα εξοπλίζει πέραν φαντασίας.
Και βλέπω αθώους ανθρώπους να σκοτώνονται και να ξανασκωτόνονται, σε μία κατάρα κληρονομιάς του πολιτισμού μας, που μέρα με τη μέρα δυστυχώς πρέπει να εμπεδώσουμε όλοι ως το τίμημα των πράξεων του. Και η ζωή μας δεν θα θεωρείται πλέον δεδομένη.
Όλα νομίσαμε ότι τα κάναμε καλά. Οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους, είπαμε. Τα οικονομικά συμφέροντα θα μας αλληλεξαρτήσουν τόσο πολύ που θα γίνουμε φίλοι, πιστέψαμε. Έχουμε τα τελειότερα όπλα, είμαστε άτρωτοι νομίσαμε. Γράψαμε, είπαμε, δουλέψαμε, δημιουργήσαμε έννοιες, νόμους, αξίες.... Δισεκατομμύρια φυλλάδες. Μετά ξαναγράψαμε και ξανακάναμε άλλα. Νιώσαμε ότι γίναμε αδέλφια, ότι αφήσαμε τους διχασμούς του παρελθόντος και ότι όλος ο κόσμος θα μας μοιάσει, με τον τρόπο που εμείς θέλαμε όμως και όποτε θέλαμε. Κάναμε τόσα, όσα δεν κάναμε ποτέ.
Δημιουργήσαμε δημοκρατισμούς, ευρωπαϊσμούς, νατοϊσμούς, καπιταλισμούς, πολλαπλούς περήφανους "-ισμούς". Τα εξάγαμε όλα. Ξεχάσαμε όμως το βασικότερο. Να εξάγουμε την Ειρήνη. Και τώρα χτίζουμε τείχη να μας προστατεύσουν και να μας χωρίσουν, γινόμαστε ακραίοι και εχθρικοί εμείς οι ίδιοι, μεταξύ μας.
Τα κάναμε όλα. Και είμαστε πιο γυμνοί και αδύναμοι από ποτέ.

ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ...

Δευτέρα πρωί. Φειδωλές κουβέντες σε μία ασυνήθιστη ηρεμία. Αυτή τη φορά η δυσπραγία του δευτεριάτικου πρωινού θα κρατούσε παραπάνω. Μηνύματα για αύξηση του επιπέδου ασφαλείας, για συμπαράσταση στα θύματα, καλέσματα για ενός λεπτού σιγή. Γνωστοποιήθηκε ο αποκλεισμός ενός μεγάλου δρόμου λόγω υπόπτου οχήματος και συλλήψεις μουσουλμάνων σε μία γειτονιά δίπλα από το κέντρο της πόλης. 
Και το απόγευμα μουντό ως συνήθως, ανηφορίζοντας προς την πλατεία με το παράξενο κτήριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είχε κάτι από την μεγαλοπρεπή θωριά του. Να 'ταν η βροχή που 'χε κάτι το πένθιμο? Οι υπεροπλισμένοι στρατιώτες που κοιτούσαν άγρυπνα το πλήθος? Ή μήπως οι είκοσι οχτώ μεσίστιες σημαίες με τη σημαία της Ένωσης?
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Και πόσες εικόνες για άλλα τόσα συναισθήματα? Δεν θα κρύψω ότι σφίχτηκε η καρδιά μου. Είκοσι οχτώ ήταν αυτές, άλλες να χτυπούν στα ασημί κοντάρια τους, πέρα δώθε, όπου τις πήγαιναν οι παλινωδίες του ανέμου και άλλες κλειστές, σαν να αντιστέκονταν επίμονα.
Και τότε θυμήθηκα τη στιγμή που έσπευσα να φωτογραφηθώ μαζί τους όταν τις αντίκρισα από κοντά, για πρώτη φορά εκτός των φοιτητικών βιβλίων. Ποτέ δεν είχα το όνειρο να εργαζόμουν στην ΕΕ. Ποτέ δεν έπαψα να είμαι περήφανος που εργάζομαι στην ΕΕ.
Ήταν μία μέρα κούφια, χωρίς αχτίδα φωτός. Είναι μερικές στιγμές που θέλεις οι μέρες να μην έχουν αχτίδα φωτός. Γιατί τότε, χωρίς λόγο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανείπωτα συναισθήματά σου και επαναθεωρείς τα μεγέθη τους, σαν να χεις ανάγκη να κάνεις μία εσωτερική επαναδιευθέτηση. Η προσκυνημένη σημαία του χθες, όμως, έσωσε χώρες από το Φασισμό προχθές. Από μία μέρα σαν τη σημερινή όπου τα τανκς έβγαιναν στους δρόμους της Αθήνας και τιμούμε ήρωες.
Για να ξαναγίνουμε τελικά θεατές του ίδιου φαινομένου, στους δρόμους του Παρισιού, 42 χρόνια μετά. Και με το Φασισμό να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Εικοσί οχτώ μεσίστιες σημαίες για να 'ρθουμε αντιμέτωποι με τη ματαιότητα ενός κύκλου που μπάζει.
Και για να ξαναγυρίσει ο ήλιος, θέλει δυστυχώς δουλειά πολύ.