H ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ?

           Φοβάμαι ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ακμή της καπιταλιστικής δημοκρατίας και ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της, χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Ιστορικά, η αρχή μιας κατάρρευσης ξεκινά από τη μαζική φτωχοποίηση του λαού κυρίως στις περιφέρειες του συστήματος και ωριμάζει προς το κέντρο. Η εμφάνιση της μαζικής φτωχοποίησης εκπορεύεται από δύο βασικά χαρακτηριστικά: Η καπιταλιστική δημοκρατία παρουσιάζει το πρωτοφανές ιστορικά χαρακτηριστικό της απόλυτης αλληλεπίδρασης των συμμετεχόντων μέσα σ' ένα σχεδόν εκβιαστικό πλαίσιο ενός απονενοημένου συστήματος αξιών με βάση το Χρήμα. Οι συμμετέχοντες εισέρχονται σ' ένα κυκεώνα αέναου ανταγωνισμού χωρίς επιστροφή, που σε συνδυασμό με την έλλειψη της ανθρώπινης διάστασης στη λειτουργία των κοινωνιών τους, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική παρακμή τους, λόγω των τεράστιων οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων εντός του πλαισίου λειτουργίας. Ταυτόχρονα διαχρονικές έννοιες όπως ο Πόλεμος και η Σταυροφορική Επίκλιση στρέφονται ενάντια άλλων συστημάτων ιστορικά ήδη παρωχημένων ή αποτυχημένων και εύκολα χειραγωγήσημων, που όμως επιφέρουν υπερεπέκταση και οικονομική ασφυξία στους θύτες. (Σε αντίθεση πχ με τις μοναρχίες που πολεμούσαν μεταξύ τους).

           Ο κατευθυνόμενος μετασχηματισμός της παιδείας σε φάμπρικα παραγωγής μυαλών με στόχο τη συνεισφορά στον πλουτισμό και όχι τη γνώση ή στο κοινωνικό σύνολο, η καθημερινή οικονομοκεντρική κατήχηση από τα ΜΜΕ σε συνθήκες αρχαίας τραγωδίας, η γενναιόδωρη προσφορά άρτων και θεαμάτων στο λαό και η τεχνολογική ανεξέλεγκτη κακοδιαχείρηση που απαξιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις, έχουν ως στόχο και αποτέλεσμα τη δημιουργία εύπλαστων πολιτών-πιόνια, παίκτες στο παιχνίδι του συστήματος και ουδόλως ενεργών συνειδητοποιημένων προσωπικοτήτων. 

           Το γεγονός αυτό, δηλαδή προσκόλληση στο Κέρδος με οποιοδήποτε μέσο (που συνοδεύεται από μία αλαζονεία αντουάνετικου τύπου), δημιουργεί ένα είδος εθισμού στην ανάγκη υποστήριξης της βιωσιμότητας ενός νοσηρού συστήματος που διαρκώς παρακμάζει και γιγαντώνεται και που, όπως ο παίκτης του καζίνο δεν ξέρει ότι είναι άρρωστος, παίζει μέχρι τελικής πτώσης. Την τελική αυτή πτώση ίσως την επιταχύνει η όλο και επιταχυνόμενη μείωση των πόρων της Γης και η όλο και επιταχυνόμενη αγανάκτηση των θυμάτων των ανισοτήτων παγκοσμίως. Δεν ξέρω αν θα είναι το τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα), αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να είναι το τέλος της Δημοκρατίας.

ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

     Λένε πως όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε κρίση (γιατί η κρίση στη χώρα μας είναι βαθέως κοινωνική και πολύ λιγότερο οικονομική), ενισχύονται οι ακραίες πολιτικές εκφάνσεις και συμπεριφορές.

     Στη χώρα μας αυτό φυσικά το βιώσαμε κυρίως με την εντυπωσιακή ανάδυση και στη συνέχεια εδραίωση –για πρώτη φορά- ενός σκληροπυρηνικού ακροδεξιού χώρου, αυτού της Χρυσής Αυγής.

     Η άνοδος αυτού του πολιτικού σχηματισμού και η είσοδός του στη Βουλή είναι χαρακτηριστικό της Μνημονιακής εποχής  που διάγουμε. Μιας εποχής στην οποία για ευνόητους λόγους ο λαός διακατέχεται από έντονη αρνητικότητα απέναντι σε ο,τιδήποτε ξενικό, είτε αυτό σχετίζεται με την υποτιθέμενα «πολιτισμένη» Ευρώπη, είτε με τα «φτωχικά» Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, κοιτίδες του μεταναστευτικού ρεύματος. Σε μία εποχή που οι ξένοι φαίνεται να έχουν επιφέρει τόσα προβλήματα στη χώρα μας, η εσωστρέφεια και η νοσταλγία για επιστροφή στις  πάλαι ποτέ υποτιθέμενες «μέρες ευημερίας» είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

     Το ίδιο λογικό να είναι ενισχυμένη, είναι και η επιθυμία του λαού να αφεθεί να παρασυρθεί από ο,τιδήποτε ακούγεται λυτρωτικό από τα βάσανά του. Έτσι κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή, που έχει ευκολότερη από οποιονδήποτε άλλο τη λύση απέναντι στον ξενικό παράγοντα (απομάκρυνσή του με οποιοδήποτε μέσο και κόστος), ενώ συνάμα παραπέμπει σε αξίες, σύμβολα και μνήμες εθνικής περηφάνιας, γίνονται πλέον αρεστά, συγχωρώντας ακόμα και κάποιες φιλοναζιστικές «ατασταλίες» και ρατσιστικές επιθέσεις.

     Η Χρυσή Αυγή με το μεγάλο ποσοστό που πήρε, εκφράζει συν τοις άλλοις μία μερίδα του ελληνικού λαού που προφανώς βρίσκει γοητευτική την εικόνα του λεγόμενου «Ελληναρά» ή  τουλάχιστον γοητευτικότερη από τον «ψευτοκουλτουριάρη» προοδευτικό φιλοευρωπαίο Έλληνα. Η λέξη «Ελληναράς», που δηλώνει μεγενθυμένη διάσταση της λέξη Έλληνας, δεν είναι τυχαία σε θετικό βαθμό, καθώς χαρακτηρίζει τον τύπο που μένει παραδοσιακά προσκολλημμένος σε αξίες όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, είναι περήφανος γι’αυτά, όπως και για την ιστορία του , ενώ εκφράζεται εσκεμμένα με ύφος και στυλ που τον ξεχωρίζει από πολίτη οποιασδήποτε άλλης χώρας γιατί είναι καθαρά «ελληνικό» (π.χ. ακούει βαριά ελληνική μουσική, προβάλλει αντικείμενα της ελληνικής λαογραφίας, προσαρμόζει τις συνήθειές του στα ελληνικά φολκλόρ κλπ).  Ο  Ελληναράς, συνήθως αδυνατεί να δεχθεί άποψη διαφορετική απ’ αυτή που έχει μάθει όσον αφορά τη χώρα του, άποψη την οποία έχει φυσικά εξωραΐσει για να μπορεί να ανατροφοδοτεί ασταμάτητα την περηφάνια του και μπορεί να φτάσει στο σημείο ακόμα και να επιτεθεί φραστικά ή και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις και σωματικά τον συνομιλητή του.  

     Η συντηρητική στροφή της κοινωνίας προς τον «Ελληναρισμό» είναι όπως είπαμε πιο έντονη τώρα, όμως το φαινόμενο υπήρχε πάντα. Εκλογικά, οι Ελληναράδες θα περίμενε κανείς ότι ψηφίζουν ΝΔ και πιο πρόσφατα ΛΑΟΣ, μέχρι που ήρθε η Χρυσή Αυγή που εκμεταλλεύτηκε την κρίση και τους απορρόφησε συλλήβδην ή σχεδόν συλλήβδην. Επιπλέον, μέσα στους κόλπους της Χρυσής Αυγής, οι Ελληναράδες μεταξύ τους ανατροφοδοτούν εκτός από την περηφάνια τους και τις δυνάμεις τους, καθώς νιώθουν ότι τα επιχειρήματα και πιστεύω τους εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο και στη λαϊκή μάζα. Πλέον νιώθουν πιο ακτιβιστές και ενεργοί απ’ ό,τι παλαιότερα.

     Υπάρχουν δύο ήδη Ελληναράδων: α) ο «κλασικός» που λογικά είχε έντονες συντηρητικές, πατριωτικές και θρησκευτικές καταβολές γενικώς και που εκτινάχτηκαν κατά την περίοδο των μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα μας  ενάντια στους διαφορετικούς ξένους και β) ο μεταλλαγμένος πρώην συντηρητικός φιλοδικομματικός,  που - λογικά προσωρινά –μέσα από μία ψυχολογική διαστροφή, βρίσκει στην ελληναρίστικη στροφή, την άμυνα και την αντίστασή του. Ο μεταλλαγμένος Ελληναράς, είναι δημιούργημα της κοινωνικής κρίσης και ένα φαινόμενο που εξελίσσεται σε αντίθεση με τον συνειδητοποιημένο κλασικό που έχει παγιωμένες αντιλήψεις και είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμος. Ο μεταλλαγμένος δεν ήταν μαζικά εναντίον των μεταναστών, αλλά το προηγούμενο της παρουσίας τους σε συνδυασμό με την φτωχοποίηση της χώρας του, καθιστούν αποκρουστικό στα μάτια του την μετατροπή του συμπατριώτη του σε μετανάστη της αυτής βαθμίδας με τους Βαλκάνιους και Άραβες γείτονές μας.

     Η άνθηση του μεταλλαγμένου Ελληναρά έχει όπως αναμενόταν δημιουργήσει μεγάλο προβληματισμό σε όλα τα φάσματα της πολιτικής κλίμακας, κυρίως για το μέλλον της ακροδεξιάς που μετά το δυναμικό της μπάσιμο και σε συνδυασμό με την παρατεταμένη και διευρυμένη κρίση, δεν φαντάζει κακό.

      Ταυτόχρονα όμως με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το ΣΥΡΙΖΑ έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του αξιωματική αντιπολίτευση, διαριγνύοντας παγιωμένους συσχετισμούς δεκαετιών. Το κόμμα αυτό παραδοσιακά αποτελείται από ένα κράμα προοδευτικών ανθρώπων, φιλελευθερων ως και κατασταλαγμένων αριστερών, απογοητευμένων Παπανδρεϊκών ΠΑΣΟΚτσίδων και λοιπών «οραματιστών» ή ουτοπιστών αριστερών. Σε αυτές όμως τις διπλές εκλογές, το ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε επιπλέον δυσαρεστημένους μη δεξιούς, αντιδικομματικούς και «αγανακτισμένους» εν γένει κάτω από το ευχάριστο και εύκολα διατυπώσιμο επιχείρημα που απορρέει από μια αντιμνημονιακή στάση. Όλο αυτό το ζυμωτήρι ετερόκλητων στοιχείων του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί σε ένα ελάχιστο κοινό  δεδομένο: δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ «συνειδητοποιημένοι Ελληναράδες» και πολύ δύσκολα «μεταλλαγμένοι».

     Η ταύτιση τελείως διαφορετικών κομμάτων ως προς μία θεματική (έξοδος από το μνημόνιο-μονομερής διαγραφή του χρέους) χωρίς  όρους και «αλλά», είναι επίσης μία διαφοροποίηση της πολιτικής μας κουλτούρας,  που διακατέχονταν από ένα σαφή πνεύμα –σκόπιμης και όχι επί της ουσίας- αντιλογίας όλων των κομμάτων μεταξύ τους και για ο,τιδήποτε. Η διαφοροποίηση ήταν τόσο ασυνήθιστη, το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο τόσο έντονο στην πολιτική σκηνή και η κοινωνική κρίση τόσο εμφανής, που γίνονταν λόγος για πιθανή συνεργασία άσχετων ιδεολογικά και ιστορικά κομμάτων, εκμαυλίζοντας τον παραδοσιακό διαχωρισμό αριστεράς – δεξιάς.  Αυτή η εξέλιξη ήταν αρκετή για να μιλήσουν κάποιοι για ταύτιση των άκρων στη χώρα μας.

     Στην πραγματικότητα η ταύτιση αυτή φαίνεται εξαιρετικά αδύναμη. Αν  με μεγάλη προσπάθεια ισοπεδώσουμε οικονομικές θεωρίες και θέσεις, ίσως να την παρατηρήσουμε. Κοινωνικά όμως υπάρχουν τεράστιες αποκλίσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της ελιτίστικης ξενικής διείσδυσης, ενώ η Χρυσή Αυγή και λοιπά δεξία κόμματα κατά οποιασδήποτε ξενικής παρουσίας.  Και εκτός απ’ αυτό, ιδιαίτερα έντονη καθιστά την απόκλιση η ενδυνάμωση του έτερου πώλου πολιτικής στάσης, αυτού του «Ελληνοσκεπτικιστή», που εκλογικά φαίνεται ότι προσεγγίζει το ΣΥΡΙΖΑ (στην ήπια εκδοχή του) και την αποχή (στην πιο σκληρή).

     Οι Ελληνοσκεπτικιστές δεν μένουν απλά στο να καυτηριάζουν με κριτική σκέψη τις ελληνικές πρακτικές, αλλά χαρακτηρίζονται από μία τάση να σχολιάζουν αρνητικά ο,τιδήποτε ελληνικό, όχι μόνο με στόχο την πληροφόρηση της αντικειμενικής αλήθειας (που θα ήταν και εκπαιδευτικά θεμιτό) αλλά σχεδόν από εθισμό, με τρόπο υπερβολικό και στόχο να προκαλέσουν.  Υποβιβάζουν και απομυθοποιούν σύμβολα και «αξίες» δεμένες γύρω από την ελληνική ιστορία και πιο σπάνια, πολιτισμό. Ο άνθρωπος αυτός διακατέχεται από απαισιοδοξία για το μέλλον της χώρας και κυρίως από έντονο κυνισμό.

     Μπορούμε να διακρίνουμε τις αντίστοιχες κατηγορίες Ελληνοσκεπτικιστών όπως και παραπάνω: α) τους «κλασικούς» και β) τους  «μεταλλαγμένους»  που διακρίνονται όμως στους  «ενδογενείς» και τους «εξωγενείς». Οι κλασικοί είναι οι συνειδητοποιημένοι ελληνοσκεπτικιστές που πολιτικά βρίσκονται από την κεντροαριστερά εώς και την άκρα. Πολλοί απ’ αυτούς αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται αναρχικοί (ασχέτως αν δεν έχουν διαβάσει ποτέ Μπακούνιν και Προυτόν) ή τουλάχιστον τους αρέσει να υπογράφουν και να εκδηλώνουν αντίστοιχα πολιτικά φρονήματα και σύμβολα. Οι κλασικοί ελληνοσκεπτικιστές δεν είναι φυσικά τωρινό φαινόμενο. Όπως και οι κλασικοί Ελληναράδες υπήρχαν ανέκαθεν, όμως τώρα εμφανίζονται πιο έντονα,  νιώθοντας και αυτοί ότι τα επιχειρήματά τους δικαιώνονται από τις κακές πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια. Οι μεταλλαγμένοι είναι –όπως και οι αντίστοιχοι Ελληνάρες- οι πολίτες που δεν είχαν «αντικομφορμιστική» συμπεριφορά τα προηγούμενα χρόνια, όμως  περάσαν διαδοχικά στάδια αγανάκτισης που τους κατέστησαν πολέμιους του «συστήματος» . Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει και μεγάλο μέρος της ενθουσιώδους νεολαίας που ελκύεται από οποιοδήποτε διαχρονικά μοδάτο «κίνημα» αντίδρασης στις παραδοσιακές αξίες.

     Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης, πολλοί είναι αυτοί οι Έλληνες που αναζήτησαν την τύχη τους σε άλλη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν σε επαφή με τελείως διαφορετικές νοοτροπίες και συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής. Μεταξύ αυτών των ανθρώπων συναντάμε τους εξωγενείς μεταλλαγμένους ελληνοσκεπτικιστές, που διαρκώς αυξάνουν μέρα με τη μέρα.Αυτοί οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες της Διασποράς παλαιότερων αιώνων, έφυγαν αγανακτισμένοι και ορκισμένοι πολέμιοι είτε του καθεστώτος που τους ανάγκασε να φύγουν είτε των λανθασμένων νοοτροπιών των τελευταίων δεκαετιών και ωρίμασαν την ελληνοσκεπτικιστική τους τάση στο εξωτερικό. Συνήθως δεν επιθυμούν να  γυρίσουν πίσω, ούτε επιθυμούν να προσπαθήσουν να αλλάξουν κάτι για τη χώρα τους . Σε σχέση με τους μεταλλαγμένους Ελληναράδες συμφωνούν ως προς την άσκηση κριτικής στην πολιτική ηγεσία, αλλά αντί για τους ξένους, πέτρα του σκανδάλου είναι οι ίδιοι οι Έλληνες για τις επιλογές και τις νοοτροπίες τους.  Ενίοτε το επικριτικό τους πνεύμα είναι εκδικητικό και χαιρέκακο, ενώ δεν είναι απαραίτητα αντιμνημονιακοί όπως οι Ελληναράδες, προφανώς διότι δεν διακατέχονται από ξενοφοβία αλλά από υποθάλπουσα ή υποσυνείδητη ξενολαγνεία. Το στοιχείο της επίθεσης στον ελληνικό λαό και της υποστήριξης στις πολιτικές του μνημονίου τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους Ελληνοσκεπτικιστές.

     Οι παραπάνω δικής μου εμπνεύσεως διαχωρισμοί έγιναν με αφορμή σειράς συζητήσεων με φίλους διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών και καταβολών τον τελευταίο χρόνο, μέσα από sites κοινωνικών δικτυώσεων, όσο και κατ’ ιδίαν. (Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω ότι ο όρος «Eλληνοσκεπτικιστής» είναι εμπνευσμένος από τον όρο «Ευρωσκεπτικιστής» και έχει το αντίστοιχο περιεχόμενο ). Το δείγμα ήταν αρκετά επαρκές για να οπλιστώ με την πεποίθηση ότι όντως το φαινόμενο «Ελληνάρας VS Ελληνοσκεπτικιστής» βγήκε από την χειμερία νάρκη του και βρίσκεται σε άνθηση. Παράλληλα όμως παρατήρησα ότι έχει αποκτήσει πιο περίπλοκες διαστάσεις και μετεξελίχθηκε: εκτός από τις παραδοσιακές «κόντρες» κλασικών Ελληναράδων-κλασικών Ελληνοσκεπτικιστών που σε γενικές γραμμές υπέβοσκαν κάτω από το πλαίσιο ακροδεξιός-«ώριμος» αριστερός, εμφανίστηκαν στην εποχή της κρίσης και οι μεταλλαγμένοι. Και οι δύο λόγω των νέων συνθηκών που επήλθαν στην ελληνική κοινωνία και οι δύο λόγω των πρωτοφανών καταστάσεων. Οι νέες αυτές ομάδες τοποθετούνται όχι μόνο σημειακά στον άξονα αριστεράς-δεξιάς, αλλά καλύπτουν μεγαλύτερη έκταση πάνω σε αυτό, αφού οι  θιασώτες τους είναι πρώην δικομματικοί ψηφοφόροι που συμφωνούν μόνο ως προς την «αντιπάθεια» τους απέναντι στους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών.

     Προσωπικά θεωρώ ότι το φαινόμενο της ανάπτυξης του μεταλλαγμένου Ελληνοσκεπτικιστή (ειδικά του εξωγενή) είναι αν όχι το ίδιο, ιδιαίτερα επικίνδυνο για τη χώρα μας με την ανάπτυξη του φαινομένου του μεταλλαγμένου Ελληναρά. Παρά το γεγονός ότι προβάλλονται από τα ΜΜΕ και τα απανταχού μέσα επικοινωνίας οι γνωστές αρνητικές συνέπειες της ενίσχυσης της ακροδεξιάς, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το πόσο επικίνδυνο είναι να μεγαλώνει και να τροφοδοτεί η ίδια η χώρα συνειδήσεις νέων ειδικά ανθρώπων που εύκολα θα την καταστήσουν εχθρό τους. Όχι μόνο γιατί χάνεται η επιθυμία, η όρεξη και η δυνατότητα προσφοράς προς τη χώρα που μόνο οι νέοι άνθρωποι έχουν,  βγάζοντάς την εν δυνάμει από την κρίση, αλλά γιατί μαραζώνει και αυτός ο ίδιος -σε τελική ανάλυση- πολιτιστικός της ιστός, επιδεινώνοντας σε βάθος χρόνου ακόμα περισσότερο την κοινωνική κρίση. Και την ευθύνη για την εμφάνιση του φαινομένου μπορεί να την έχει η πολιτεία, όχι όμως αποκλειστικά και την ευθύνη της ανάπτυξής της. 

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟΥ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ

  Ζούμε στη χώρα των διλημμάτων. Σπάρτη ή Αθήνα; Μακεδόνες ή Ρωμαίοι; Εικονολάτρες ή Εικονομάχοι;  Λατίνοι ή Τούρκοι ?  Μαυροκορδάτος ή Κωλέττης? Κομμουνιστές ή εθνικόφρονες; Ολυμπιακός ή ΠΑΟ; ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ? Και από σήμερα ένα καινούριο φρούτο έρχεται:  Μνημονιακοί ή Αντιμνημονιακοί? 

   Πολλά είναι τα συμπεράσματα - μηνύματα που προκύπτουν από τις τελευταίες εκλογές. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ίσως εμπεδώθηκε για τα καλά αυτό το νέο δίλημμα στην κοινωνία μας. Λίγο το ξαφνικό υψηλό ποσοστό των αντιμνημονιακών (όπως ονομάζονται) κομμάτων, λίγο τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, λίγο η Τρόϊκα, λίγο...το ελληνικό DNA μας -που λέει ο λόγος- που "φαγωνόμαστε" μεταξύ μας για το ποιος είναι καλύτερος, όλοι μας πειστήκαμε ότι υπάρχει αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι και ότι πρέπει να αποφασίσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Οι αντιμνημονιακοί λένε ότι για όλα φταίει η Τρόϊκα και ο δικομματισμός. Οι μνημονιακοί λένε ότι χωρίς το μνημόνιο δεν έχουμε μέλλον. Οι ουδέτεροι δεν λένε τίποτα, αλλά ακόμα και αν δεν λες  κάπου πρέπει να βρίσκεσαι στο νέο δίπολο...

   Πραγματικά ανησυχώ για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί θα είμαι ή δεν θα είμαι στο μνημόνιο. Όχι για το αν θα υπάρχουν ή όχι νέοι όροι από την Τρόικα. Ανησυχώ γιατί δεν βλέπω ούτε αυτή τη δύσκολη στιγμή να υπάρχει ένα όραμα για αυτή την καημένη τη χώρα. Πως ? Είναι το μεγάλο ερώτημα. Ποιο πλάνο υπάρχει μπροστά ώστε η χώρα να αναπτυχθεί? Πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν η διαφθορά, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία? Γιατί η χώρα αν είχε πρόγραμμα, έστω και μετά την είσοδο στο μνημόνιο, θα βλέπαμε ήδη κάποια σημάδια ανάκαμψης. Αν από την άλλη είχαμε και δεν ήμασταν στο μνημόνιο, θα απομακρυνόμασταν από κάθε εκδοχή να μπούμε.

    Ο λαός, πιστεύω, μπέρδεψε όσο μπορούσε το πολιτικό σκηνικό και τώρα υφίσταται τις συνέπειες: μπερδεύεται ο ίδιος. Και αυτό εντείνεται γιατί βλέπει ότι το μήνυμα που έδωσε μέσα από τις κάλπες,  δεν εισακούγεται. Οι πολιτικοί τον εκδικούνται με τη εμμονή τους να μας πασάρουν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο... Και τώρα δεν ξέρει τι να πιστέψει: ότι τρώει εκβιαστικά διλήμματα από δικομματισμό-Τρόϊκα ή ότι πιστεύει στους λαϊκιστές που τάζουν λαγούς με πετραχήλια? Να υποστηρίξει την έξοδο από το μνημόνιο και να πορευθούμε χωρίς άλλα επαχθή μέτρα, με τη δραχμή όμως να κρέμεται σαν τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας ή να συμβιβαστεί με μία επαναδιαπραγμάτευση μπας και "τα βρούμε" με τη Τρόϊκα και τη "σκαπουλάρουμε" χωρίς άλλα δυσβάσταχτα μέτρα. Η φτωχή δραχμούλα που την είχαμε στο φτύσιμο, φαντάζει ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας. Και ο φτωχός λαός, χαμένος ούτως ή άλλως, έρμαιο των επιλογών του όλα αυτά τα χρόνια να μην ξέρει αν θα πάει στο γκρεμό ή στο ρέμα. 

     Είναι όμως αυτό που ο ελληνικός λαός πρέπει να εισπράξει πια? Είναι αυτό που του αξίζει? Είναι αυτό πρέπει ακόμα να πληρώνει επειδή κάποιοι πατεράδες μας έμαθαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια 30 χρόνια πριν από το άδειασμα των ταμείων? Και τα νέα παιδιά? Ο ελληνικός λαός πλήρωσε για τις επιλογές του όλα αυτά χρόνια. Πλήρωσε που διατήρησε κραταιό το πελατειακό σύστημα, που ψήφιζε με βάση το πορτοφόλι του, που ψήφιζε για να κρεπαλιάζει. Καμιά 20 χρόνια τώρα μόνο πληρώνει. Και καλά να πάθει. Ναι, καλά να πάθει.  Τώρα όμως, παρόλο που ψήφισε διαφορετικά, φαίνεται ότι πρέπει πάλι να πληρώσει, φαίνεται ότι πάλι πρέπει να πάθει... 

     Όλοι πήραν το μήνυμα λένε και σέβονται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού...όταν όμως κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου ξεχνάνε ότι αυτός ο λαός θέλει να κυβερνηθεί. Δεν φταίει ο λαός που  κάποιος κύριος με τα μέτρα που πήρε, το κατέστησε αυτό σήμερα εξωφρενικά δύσκολο (μιλώ για τον εμπνευστή του...αδιανόητου εκλογικού νόμου) γιατί προφανώς δεν περίμενε ότι τα πάλαι ποτέ κλαίη του δικομματισμού θα κατακρημνιστούν. Και δεν φταίει που αυτόν τον κύριο κάποτε τον πίστεψε και τον ψήφισε. Δεν ήξερε. Και ούτε φταίει που δεν διάβασε το μνημόνιο και γι' αυτό το καταψήφισε...άλλωστε και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν το έκαναν. Ξέρει όμως ότι ζητά αλλαγές γιατί δεν βαστάει άλλο. Δεν μπορεί να πιστέψει το δικομματισμό πια, φοβάται όμως την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την ΕΕ...Προτιμά όσους φωνάζουν κατά της εθνικής ταπείνωσης και ας είναι φιλοναζιστές, παρά τους βάρβαρους ξένους, Λεγκραντοσοιμπλομερκελάδες που απαιτούν να υποφέρει η χώρα του. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τα μηνύματα των εκλογών, αλλά μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι είναι Γόρδιος Δεσμός. Γιατί δεν είναι άξιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί δεν είναι άξιοι να τον λύσουν, γιατί δεν είναι άξιοι να δεχθούν τα νέα δεδομένα. Και σέρνουν το λαό σε νέες εκλογές. Και δεν θα 'χουν πρόβλημα να το ξανακάνουν.

    Πολιτική κουλτούρα εκμαυλισμένη, κοινωνία σε κρίση, δημοκρατία σε έλλειψη, ακρότητες στο ζενίθ και ένας λαός μετέωρος, βουτηγμένος στην απόγνωση. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει πρωθυπουργός, όλοι ψάχνουν για εξιλαστήρια θύματα, ζυμώσεις και καταστάσεις εξωφρενικές όπου πολιτικές μεταγραφές πάνε και έρχονται, χωρίς λογική, χωρίς αύριο και χθες. Ηγέτης δεν υπάρχει  να συσπειρώσει πολίτες και πολιτικούς, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να συγκινήσει, να μιλήσει και να πείσει.  Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, απαιτούμε από το λαό να καταλάβει...Θα φταίει που μέσα στην απόγνωση του οι "μετριοπαθείς" διασυρμένοι δικομματικοί του φανούν λογικοί, θα φταίει αν οι αντιστασιακοί αριστεροί του φανούν λαϊκιστές, θα φταίει αν οι ψηφίσει λοιπό κόμμα γιατί δεν θα μπει στη Βουλή, θα φταίει αν ψηφίσει ηθοποιούς του θεάτρου, ενώ τόσα χρόνια ψήφιζε ηθοποιούς της Βουλής. Θα φταίει όπως και να 'χει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει. Η "θετική" ψήφος είναι πολυτέλεια σε διλημματικές καταστάσεις και η "αρνητική" επιπόλαιη και επικίνδυνη.

    Ό,τι και να γίνει στις επόμενες εκλογές, το σίγουρο είναι ένα: δεν θα σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση (αν καν σχηματιστεί). Γιατί ο δικομματισμός ζει. Φυτοζωεί, αλλά ζει. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, αν δεν τη σχηματίσει θα μπει στην εκάστοτε κυβέρνηση.  Είτε είναι συριζιακή, είτε δικομματική στην κύρια βάση της, θα είναι αδύναμη. Είτε η χώρα κατεβεί στην Τρόϊκα με αντιμνημονιακή διαπραγματευτική χροιά, είτε με φιλομνημονιακή θα είναι αδύναμη. Άλλωστε η Τρόϊκα γνωρίζει πολύ καλά ότι διαπραγμάτευση δεν γίνεται με ίσους όρους όταν ο "αντίπαλος" κατεβαίνει εκ γεννετής διεσπασμένος. Πως θα μας πάρουν στα σοβαρά? Είδαμε σε τι αποφάσεις οδήγησε ο φόβος της διάλυσης τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Βενιζέλου και Παπαδήμα. Δεν γνωρίζω τι είδους επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να γίνει όταν όλο το πολιτικό σύστημα είναι διαιρεμένο σε δύο στρατόπεδα, όταν στην Ελλάδα ο άξονας αριστερά-δεξιά δεν μας φτάνει και εμείς γουστάρουμε να προσθέσουμε και έναν ακόμα, εξίσου αν όχι περισσότερο διαιρετικό. 

      Σ΄ αυτές τις δύσκολες εποχές και ειδικά μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, προσωπικά θα περίμενα περισσότερη ευθύνη από όλους. Αντί να δούμε τις διαχωριστικές δικλείδες να περιορίζονται, τις βλέπουμε να αυξάνουν. Η περήφανη "ομόνοια" που έχουμε επίσης εμείς οι Έλληνες...στο DNA μας στα δύσκολα ή στις ξένες απειλές, φαίνεται ότι έφυγε και πήγε σε αλλού...Είναι τραγικό που κατάντησε ουτοπικό το αυτονόητο, μία εθνική συνεργασία όταν το επιβάλουν οι συνθήκες και να φαντάζει γοητευτική μία οποιαδήποτε ακραία λύση:    ένα τρεμάμενο "ελάτε να τα ξαναπούμε ρε παιδιά" ή ένα ασαφές "θα στο τρίψω στη μούρη, κυρία Μέρκελ"... 

    Αντ' αυτού θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλουμε -αν ήμασταν ώριμοι πολιτικά- μία κυβέρνηση συνεργασίας (όχι σε όλα που φαίνεται αδύνατο, αλλά σε 5-6 βασικούς άξονες). Έστω και με τη βοήθεια μεσολαβητών και η μίας Επιτροπής εμπειρογνωμόνων ή όπως θέλετε ονομάστε την.   Με ενότητα και όραμα να διαπραγματευόμασταν με την Τρόϊκα με τους δικούς μας όρους κατά των μέτρων λιτότητας, με την εφαρμογή άμεσων μέτρων για την ανάπτυξη και την παραγωγή. Με ριζικές μεταρρυθμίσεις και σωστό "παλατζάρισμα". Υπάρχουν ωραίες απόψεις στα προγράμματα όλων των κομμάτων....Το ξέρω, ακούγεται εξωπραγματικό. Στην πραγματικότητα είναι κιόλας.  Είναι γιατί κανείς δεν έχει μάθει στην Ελλάδα να δέχεται κάτι τέτοιο. Ακούμε για θαύματα που γίνονται αλλού, μας αρέσει και τα αναρτούμε στο facebook, αλλά όταν πρόκειται να τα κάνουμε εμείς, τα βρίσκουμε γραφικά, λαϊκίστικα, πατριωτικά ή ο,τιδήποτε άλλο, αρκεί υποτιμητικό. 

      Τόσα χρόνια η διαδικασία εξηλιθιοποίησης του λαού μέσα από τα μέσα καλά κρατεί. Δεν πρόκειται ούτε για συνωμοσία ούτε για λαϊκισμό αν πούμε ότι ο λαός δεν ευθύνεται τόσο γι' αυτήν όσο το σύστημα, αυτό των ελεγχόμενων ΜΜΕ, των εύκολων πελατειακών λύσεων και της ασυδωσίας-ατιμωρησίας. Και οπωσδήποτε πλήρωσε πολύ περισσότερο ο λαός απ' ό,τι το σύστημα αυτή την κατάσταση. Τώρα που όλα αυτά περιορίστηκαν και ο λαός ξυπνά, πάλι φταίει, θα πρέπει η ελπίδα του να βυθιστεί και πάλι στο βωμό μίας νέας εκλογικής διαδικασίας και μιας περιόδου ανασφάλειας με φόβο, εκβιασμούς και διλήμματα που αργά ή γρήγορα, μοιραία, θα επαναφέρουν την τάξη... Η δημοκρατία προδόθηκε και λαβώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά μέσα από σπουδαιότερη έκφανσή της. Και ο λαός θα πληρώσει και πάλι, διαστροφικά σχεδόν, την αφελή του ηδονή προς τον ακατέργαστο μαζοχισμό και τη λαγνεία για το εύκολο και άκοπο ψέμα όλα αυτά τα χρόνια. 

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012: ΑΜΥΝΑ, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ...

 
     Σε κάτι παραπάνω από 24 ώρες θα κληθούμε να ασκήσουμε το υπέρτατο δημοκρατικό μας δικαίωμα, αυτό της εκλογής των εθνικών μας αντιπροσώπων στο Κοινοβούλιο.
    Οι εκλογές κυβέρνησης από το λαό αποτελούν τον υπέρτατο συμβολισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, που οι ιστορικές συγκυρίες το έχουν καταστήσει το κυρίαρχο πολίτευμα του σήμερα. Η δημοκρατία επιβιώνει λιγότερα χρόνια από τη μοναρχία, όμως υπερνίκησε τον φασισμό και τον κομμουνισμό προσφάτως και αποτελεί -συνειδησιακά τουλάχιστον- το πολίτευμα που καθιστά διαφορετικό τον "ανεπτυγμένο" κόσμο από τον αναπτυσσόμενο.
    Φυσικά η δημοκρατία με την αρχαιοελληνική διάσταση δεν υφίσταται πλέον στο δυτικό κόσμο και δεν υφίσταται φυσικά ούτε και στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι τη γέννησε. Ο λαός νιώθει καθημερινά ότι του στερούνται σημαντικά δικαιώματα που σε μία ευνομούμενη δημοκρατία θεωρούνται αυτονόητα και -με λίγη δόση υπερβολής- είναι να αμφιβάλει κανείς αν πραγματικά θα υπήρχαν εκλογές αν δεν είχαν το συμβολισμό που περιγράψαμε παραπάνω και αν δεν επιβάλλονταν ως στοιχείο αποδοχής και αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα και τους διεθνείς οργανισμούς.
    Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσουμε για ποιους λόγους τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά έχουν αλλοιωθεί στη χώρα μας. Όμως αυτός δεν είναι ο σκοπός του παρόντος άρθρου. Η συμμετοχή στις εκλογές ως υπέρτατη πολιτική πράξη, αποτελεί ούτως ή άλλως καθήκον του αριστοτελικού πολιτικού όντος και ύψιστη τιμή για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το τι γίνεται γύρω τους.
     Πέρα από το συμβολικό χαρακτήρα όμως, υπάρχει και ο πραγματιστικός: για μία και μοναδική μέρα στα 4 χρόνια, ο λαός έχει μεγαλύτερη δύναμη από την πολιτική του ηγεσία, μπορεί να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις, να τιμωρήσει τις λανθασμένες επιλογές και όλα τα κακώς κείμενα για το οποία γκρινιάζει εδώ και τόσα χρόνια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα προκλητικώς αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας του σήμερα (βλ. προηγούμενο άρθρο μου) που έστω και έμμεσα περνούν στην κοινή μνήμη, αλλά και των δραματικών ημερών που διάγουμε, οι εκλογές αυτές ειδικά φαντάζουν ότι μπορούν να πάρουν έντονα τα χαρακτηριστικά "τιμωρίας". Γι' αυτό το λόγο οι συγκεκριμένες εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Γιατί τώρα ο λαός έχει τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να δώσει στην ταλαιπωρημένη χώρα του μία ευνοϊκή αλλαγή. Η ηθελημένη αποχή λοιπόν από τις εκλογές, δεν είναι λύση. Είναι απλά επιλογή των μοιρολατρών, των βαριεστημένων και των ωχαδερφιστών, τολμώ να πω, με απόλυτη αίσθηση της κριτικής μου.
      Η συμμετοχή στις συγκεκριμένες εκλογές σημαίνει δυνατότητα ψηφοφορίας ανάμεσα σε περίπου 40 επιλογές, συμπεριλαμβανομένων των λευκών και των άκυρων. Πρώτη ίσως φορά στην ελληνική ιστορία, συμμετέχουν τόσα πολλά κόμματα. Το γιατί δεν πρέπει να μας εκπλήξει, αναλογιζόμενοι και πάλι την ελληνική πολιτική κουλτούρα της τελευταίας τριακονταετίας: οι αποσχίσεις πολιτικών σε ακραίες περιπτώσεις ενδοκομματικής κρίσης και η δημιουργία απ' αυτούς νέων κομμάτων, δεν σπανίζουν, (λόγω και της σκληρής κομματικής πειθαρχίας) και δεν αντιμετωπίζονται παρά μάλλον ευνοϊκά από τον ελληνικό λαό τουλάχιστον προσωρινά όπως έχει δείξει η ιστορία σε πολλές περιπτώσεις.
     Ποια χαρακτηριστικά όμως έχουν αυτές οι εκλογές? Ας ξεκινήσουμε από τα κόμματα. Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατηγορίες: α) τα κόμματα εξουσίας δηλαδή τα κόμματα που ένα εκ των δύο ή και τα δύο θα κυβερνά-ούν την άλλη μέρα, β) τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή και τα αντιπολιτεύονται, γ) τα κόμματα που δημιουργήθηκαν από και τα ηγούνται πρώην εξέχοντα στελέχη των κομμάτων της πρώτης κατηγορίας και δ) τα λοιπά κόμματα.
     Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτό των εκλογών είναι ότι και οι 4 ομάδες παρουσιάζουν μία ειδική δυναμική για πρώτη ίσως φορά : η πρώτη ομάδα γιατί παρά τη γενική απογοήτευση του λαού θα πάρει τους περισσότερους ψήφους και θα κυβερνήσει λόγω του απόλυτου ελέγχου κάθε πτυχής της ελληνικής κοινωνίας και της απόλυτης πρόσβασης σε πάσης φύσεως πόρους,  η δεύτερη γιατί δικαιώνει το μέρος του λαού που πιστεύει στον αντιπολιτευτικό τους ρόλο και υποστηρίζουν ότι ειδικά τώρα ίσως τους δίνεται η ευκαιρία να τον ασκήσουν πιο έντονα, η τρίτη γιατί φαντάζει ως μία συμβιβαστική λύση στα μάτια πολλών Ελλήνων ψηφοφόρων που απογοητεύτηκαν από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά θέλουν να έχουν στη Βουλή ένα "άρωμα" που τους θυμίζει δόξες του παρελθόντος μέσω κάποιου κομματικού τους τέκνου - "καλό παιδί" και η τέταρτη γιατί ποντάρει στη γενικότερη δυσαρέσκεια του λαού και έτσι επιθυμεί να αδράξει την ευκαιρία -που φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ- για να διαδραματίσει κάποιο ρόλο μέσω της εισόδου στη Βουλή στα τεκταινόμενα του τόπου. Φυσικά τα κόμματα της β και γ κατηγορίας μπορούν να συγκυβερνήσουν, ενώ της δ, όχι.
     Τα μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά, καθιστούν πολύ ιδιαίτερες αυτές τις εκλογές. Παρά όμως το "γούστο" που έχουν, δεν παύουν παρά να μην είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτες: θα υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ, είτε με κάποιο άλλο κόμμα είτε μεταξύ τους. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: γνωρίζοντας το αποτέλεσμα, πως πρέπει να συμπεριφερθεί ο μέσος απογοητευμένος (όπως τουλάχιστον δηλώνει) Έλληνας εκλογικά?
      Πιστεύοντας ότι απευθύνομαι στη σαρωτική πλειοψηφία των απογοητευμένων Ελλήνων και με τη διευκρίνηση ότι το παρόν άρθρο έχει στόχο μόνο να προβληματίσει τον αναγνώστη, θα προχωρήσω σε μία σύντομη επιχειρηματολογία που πιστεύω ότι απλοποιεί το δίλημμα των εκλογών και την επιλογή των αναποφάσιστων.
      Ένας σταθερός στα πιστεύω του Έλληνας ψηφοφόρος που εδώ και τόσα χρόνια γκρινιάζει για το τι του συμβαίνει, έχει 4 επιλογές μπροστά του: ψήφος στα κόμματα δεύτερης ή τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και το άκυρο-λευκό.
     Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Παρόλο που συμβολικά το άκυρο και το λευκό έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) τελείως διαφορετική έννοια και σημασία, οι "αξιόλογοι" κατασκευαστές του ελληνικού εκλογικού συστήματος, επιβάλλουν την ενοποίησή τους στις εκλογές, την οποία καθιστούν μη μετρήσιμη ψήφο. Δηλαδή δεν λαμβάνονται υπόψη οι ψήφοι σε άκυρο-λευκό κατά τον υπολογισμό της ποσοστιαίας αναλογίας των κομμάτων. Η επιλογή λοιπών των άκυρων-λευκών εξισώνεται με την επιλογή της αποχής, που με βάση όσα εξηγήθηκαν παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί σωστή επιλογή.
    Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες που θα αποφάσισαν να πάνε να ψηφίσουν αύριο, έχουν το πραγματικό τους δίλημμα σε αυτό ακριβώς το σημείο: "ωραία μας τα λες, αλλά μένουν ακόμα 35 επιλογές". Εδώ μπαίνει το εξής δίλημμα ή μάλλον τρίλημμα: α) να ψηφίσω με βάση την ιδεολογική μου τοποθέτηση ? β) με βάση τον ηγέτη-στελέχη ή γ) με βάση το ποιος πιστεύω ότι μπορεί να τα πάει καλύτερα για τη χώρα?
    Η ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε πολίτη είναι άκρως σεβαστή και δεν τυγχάνει φυσικά κανενός είδος αντικειμενικής επιχειρηματολόγησης. Μπορούν όμως να γίνουν κάποια σχετικά αντικειμενικά σχόλια ως προς το πώς προσεγγίζουν τα κόμματα των τριών παραπάνω κατηγοριών τις ερωτήσεις β και γ. Προσωπικά θεωρώ ( και πιστεύω ότι έχει μεγάλη δόση αντικειμενικότητας βάση του αποτελέσματος από την πρόσφατη πολιτική ιστορία μας), ότι δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα και ηγέτης αυτή τη στιγμή που να μπορεί κριθεί ικανός να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει αποτελεσματικά τη χώρα ή που να τα πάει στοιχειωδώς καλά για τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται. Τα κόμματα της δεύτερης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κενό στο φιλελεύθερο και κεντροαριστερό χώρο (μετά την εδώ και χρόνια μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ στα κεντροδεξιά) αλλά αντιθέτως διασπάστηκαν κιόλας ή παρέμειναν αλύγιστα σκληροπυρηνικά παρά τις μεταβαλλόμενες συνθήκες σε κάθε τομέα της ελληνικής κοινωνίας από το 1974 και μετά. Όντας στην άκρα αριστερά πλευρά της κλίμακας, αναρωτιέται κανείς πως θα είναι δυνατόν να αλλάξουν προς το καλύτερο μία χώρα σε μια εποχή (καλώς ή κακώς) παγκοσμιοποίησης, δημοκρατίας δυτικού τύπου, ελεύθερης οικονομίας και ακραιφνούς καπιταλισμού και πως θα αποφύγουν την απομόνωση της χώρας κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τα κόμματα της τρίτης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που άνηκαν μέχρι προσφάτως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικοί αυτοί ξεκινούν από ένα ψυχολογικό χαρακτηριστικό, ενδιαφέρον μεν (πιθανώς και άκρως ελληνικό), εν δυνάμει επικίνδυνο δε. Θεωρούν τους εαυτούς τους εξαγνισμένους μετά την απομάκρυνση από το μητρικό κόμμα και άρα εκτός "αμαρτημάτων"του παρελθόντος. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν οι πολιτικές αυτοαποκαλούμενες "παρθένες" μπορούν να αποτελέσουν ισχυρούς ηγέτες σε μία κυβέρνηση συνεργασίας και θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη βελτίωση της χώρας όταν θα διέπονται "κάπως" απέναντι στα πρώην κόμματά τους (σαν μία περίπτωση "ξαναβγαίνω ραντεβού με την πρώην μου")...και ποια η πολιτική τους κρίση και διορατικότητα όταν επί χρόνια ενστερνίζονταν τις επιλογές του μητρικού κόμματος σε καλές και μη επικίνδυνες εποχές. Αυτοί οι ηγέτες φαντάζουν σε μένα τουλάχιστον μάλλον ως τυχοδιώκτες που επιδιώκουν υπουργική έδρα για προσωπική φιλοδοξία.
    Τα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας διακρίνονται σε αυτά που έχουν "παράδοση" στο χώρο των λοιπών κομμάτων, σε αυτά που είναι τελείως νέα και τέλος σε αυτά που κατεβαίνουν για πλάκα- διακωμώδηση (χαρακτηριστικό φαινόμενο πολλών τέτοιων κομμάτων). Τα κόμματα αυτά βρίσκονται ιδεολογικά σε όλα τα σημεία του άξονα αριστεράς-δεξιάς και φιλοδοξία τους στην καλύτερη περίπτωση είναι να μπουν στη Βουλή ή να αγγίξουν το όνειρο του 3 %.
    Λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία των κομμάτων β και γ κατηγορίας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων λόγω κακής προϊστορίας των ίδιων ή των ηγετών τους, καταλήγω να θεωρώ ότι η ψήφος στα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας και ειδικά σε αυτά με σοβαρό προβληματισμό, χωρίς ακρότητες και μία ευρεία γκάμα απόψεων γύρω από πολλά θέματα είναι η πιο γόνιμη επιλογή. Φυσικά,  ενέχει ο φόβος ότι η ψήφιση τέτοιων κομμάτων χωρίς να πραγματοποιηθεί η είσοδος στη Βουλή, σημαίνει κατ' ουσίαν μη ζημιά στα δύο μεγάλα κόμματα.
    Εδώ όμως είναι που πιστεύω ότι θα πρέπει να δείξουμε πόσο πραγματικά έχουμε αλλάξει ως κοινωνία. Και για να αλλάξουμε θα πρέπει να ξεφύγουμε από ταμπέλες: αυτό που για τους περισσότερους ίσως θεωρείται μειονέκτημα, δηλαδή η έλλειψη προηγούμενου σε πολιτική παρουσία, εγώ λέω ότι με τις παρούσες συνθήκες είναι πλεονέκτημα. Λέει κανείς ότι οι εν ενεργεία πολιτικοί είναι πιο ικανοί επειδή είναι πιο έμπειροι? Άρα?  Θα ζητήσουμε να βάλουμε στη Βουλή νέους άφθαρτους, αδοκίμαστους πολιτικά ανθρώπους, με ωραίες ιδέες και διάθεση γενικά να προσφέρουν, ή θα προτιμήσουμε και πάλι τους πολιτικούς του καρεκλοκενταυρισμού που τόσα χρόνια καρπώνονταν των σκανδαλωδών προνομίων της Βουλής εις βάρος του λαού? Θα γίνει η αγανάκτηση αντίδραση και τόλμη για το άγνωστο ή θα υπερισχύσει και πάλι ο φόβος και το κλισέ "αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι"? Θα σπάσουμε το κατεστημένο της κομματικής παράδοσης και της χειραγώγησης μας από το νεποτισμό?
    Εν κατακλείδι,  κατά τη γνώμη μου, κάθε ψήφος σε ένα μικρό "λοιπό" κόμμα από τη στιγμή που ταυτίζεται με την εκάστοτε ιδεολογία μας, θεωρώ ότι είναι η δόκιμη επιλογή. Όμως θα πρέπει να μείνουμε μακριά από τις παγίδες να ψηφίσουμε κάποιο "λοιπό" κόμμα από αγανάκτηση χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις απόψεις του (πχ Χρυσή Αυγή, ή Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη) γιατί μόνο καλό δεν κάνουμε, δημιουργούμε μόνο περισσότερα προβλήματα, καθότι οι ιδεολογικές διαστάσεις ή οι γενικότερες στάσεις των λοιπών κομμάτων, όντας στο απυρόβλητο μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες...Τα λοιπά κόμματα είναι και αυτά σαν όλα τ' άλλα και μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν είναι η λύση ανάγκης γιατί...κρατάμε μούτρα στην πολιτική μας "φαμίλια".
     Κυριακή κοντή γιορτή. Όποιο και να ναι το αποτέλεσμα, μακάρι η χώρα μας να βγει κερδισμένη τη Δευτέρα...Αλλαγές θα δούμε σίγουρα, μακάρι όμως να ναι προς τη σωστή κατεύθυνση: γιατί μόνο μία καλή άμυνα σου επιτρέπει καλές αντεπιθέσεις για την ανατροπή του σκορ, ειδικά όταν παίζεις με όλους τους όρους εναντίον σου (ελεγχόμενα ΜΜΕ, κομματική παγίωση στην κοινωνία, πελατειακές σχέσεις κλπ κλπ κλπ)...
     Καλό βόλι!

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ "ΙΔΕΑ" ΤΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

    Λένε ότι οι Βρυξελλιώτες δεν χωνεύουν και πολύ τους "Ευρωκράτες"...

    Έτσι αποκαλούν την πλειάδα των ξένων που τους "φορτώθηκαν" εδώ και πολλά χρόνια για να εργαστούν για λογαριασμό της ΕΕ. Οι κουστουμαρισμένοι κύριοι και οι σικάτες κυρίες κάθε μέρα παραλύουν την κίνηση της πόλης συρώμενοι προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση: την πλατεία Σούμαν και πέριξ αυτής, το πιλοτήριο των αποφάσεων που διαμορφώνουν την καθημερινότητα εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών.Τα οφέλη όλων αυτών των "τυχερών" υπαλλήλων φαντάζουν σκάνδαλο στα μάτια των "απλών" πολιτών που παλεύουν για μία καλύτερη ζωή.  Γι' αυτό δεν πρέπει να δείχνουν το badge τους οι "ευρωκράτες" όταν είναι εκτός των εγκαταστάσεων που δουλεύουν. Για "λόγους ασφαλείας" μας είπαν. Ασφάλεια που απέχει όμως πολύ από την ευθιξία για τους χιλιάδες μη συνειδησιακά "μαστιζομένους"... 

    Δεν έχουν όμως και την ίδια άποψη και όσοι εισπράτουν τα παχυλά ενοίκια από τους συμβασιούχους και τους μόνιμους. Όσοι δουλεύουν καθημερινά στα lunch break χάρις τους Ευρωκράτες. Γι' αυτούς οι ευρωπαϊκή ιδέα -τρανσέξουαλ ή μη- κατανοητή ή όχι, συνεισφέρει μερικά εκατοντάδες και χιλιάδες ευρώ μηνιαίως στην τσέπη τους. Καθόλου άσχημα να πληρώνεσαι από μία "ιδέα". Άλλη έχασαν τη ζωή τους από μία ιδέα...Εμείς οι αναλώσιμοι συμβασιούχοι και οι χιλιάδες νέοι των κρατών μελών της Ευρώπης που προσπαθούν αγκομαχώντας να διεισδύσουν, είμαστε κάπου ανάμεσα.  Επενδύουμε το μέλλον μας στην μεταλλαγμένη ιδέα των διαβρωμένων πατέρων της κατευθυνόμενης ευρωδιάλυσης, με τους ελάχιστους συνειδησιακά "μαστιζομένους' να αντιφάσκουν συνειδητά μεταξύ της λογικής της πραγματικότητας που μας οδηγεί η ανάγκη,  και του ρομαντικού, ουτοπικού κόσμου της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελεύθερης επιλογής που θα θέλαμε για τη δουλειά μας και για τον κόσμο που ζούμε και που θα ήθελαν κατά τ' άλλα και οι πατέρες της ΕΕ, 60 χρόνια πριν.

     Περιδιαβαίνω το "Εuropean Quarter". Τα κτήρια "τεχνοκρατικής αρχιτεκτονικής", σχεδόν φουτουριστικά κατασκευάσματα, άντρα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας υψηλών ταχυτήτων και αναμασημένων λόγων. Παντού τα κάστρα του Καπιταλισμού αντικαθιστούν τις πέτρες με αστραφτερές τζαμαρίες, τις σκαλωσιές με 25όροφους ουρανοξύστες, τις τάφρους με αλεπάλληλα check-in στην είσοδο και οι σύγχρονοι ιππότες φορούν γραβατωμένες πανοπλίες, κραδαίνοντας το υπέρτατο όπλο της "προτζεκτομανατζερικής" μας εποχής: την κλασική μαύρη βαλιτσούλα των documents και του λάπτοπ. Στις επάλξεις οι σεκιουριτάδες και σε περιόδους "κρίσης" επιστρατεύονται και τα δεκάδες περιπολικά- τα σινικά τείχη απόκρουσης των αγανακτισμένων πολιτών που εξαπολύουν μύδρους και πέτρες από τους καταπέλτες της οργής τους.

    Και αναρωτιέται κανείς γιατί φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να προστατεύονται οι λήπτες των αποφάσεων, όταν η "ιδέα" των προκατόχων τους φαινόταν τόσο μεγαλειώδης;  Και γιατί χρειάζονται χιλιάδες γυάλινα κουτάκια -μέσα στα οποία στιβάζονται χιλιάδες μεγάλα γραφεία με χιλιάδες διοικητικούς υπαλλήλους και βοηθούς αν δεν αλλάζει τελικά κάτι;  Με εκατομμύρια καφέδες, δισεκατομμύρια έγγραφα, και τρισεκατομμύρια ευρώ συντήρησης;   Η ευρωπαική "ιδέα" δείχνει να φωλιάζει στους περιστερώνες των γυάλινων γολιάθ και να προχωρά όπως μία χελώνα. Ψάχνοντας να βρει προσανατολισμό και μία κατηφόρα μπας και τσουλίσει πιο γρήγορα...

    Και ενώ ο φόβος του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος φαίνεται να βαραίνει όλο και περισσότερο στις ζωές των νέων ανθρώπων και να επικρέμεται απειλητικά πάνω από τις κοψιές της Κομμισιόν, τα σημερινά «αφεντικά» - οι κληρονόμοι της πάλαι ποτέ Ευρωπαϊκής ενοποίησης, δείχνουν εγκλωβισμένα στο καβούκι του μικρόκοσμού τους, πλασάροντας την ψέυτικη πρόκληση των διαγωνισμών-παρωδία και αδυνατώντας να κατανοήσουν την αληθινή, αυτή της τεράστιας αντίθεσης των δεινοσαύρων πρωτοϋπαλλήλων με τα φουσκωμένα πορτοφόλια και των εκατομμύρια νέων ανέργων και απόρων που δημιουργεί η μακροχρόνια αναποτελεσματική πολιτική τους.

    Το βιολί τους αυτοί, το πρεστίζ τους. Το πρεστίζ της ευρωπαικής ιδέας - μαϊμού χρειάζεται μία στρατιά διψασμένων αναλώσιμων συμβασιούχων που καλείται να σηκώσει το βάρος της παραπάνω πολιτικής και ένα νέο δίκτυο των διαμορφωτών της μόδας που θα καταστήσει πλουσιότερους όσους επενδύουν στα πανευρωπαϊκά νεανικά όνειρα, τους βιβλιοπώλες και τους συγγραφείς των εγχερειδίων της «επιτυχίας», τους «καθηγητές» που δήθεν διδάσκουν τα κόλπα και των ‘κομπιουτεράδων’ με τα πακέτα ασκήσεων.

   Η ευρωπαϊκή ιδέα του σήμερα μεταφράζεται τελικά στις πλασματικές συμμετοχές των δεκάδων χιλιάδων  νέων υποψηφίων για μία θέση στο «όνειρο», στα εκατομμύρια των περιττών συνεδρίων και των χλιδάτων τραπεζωμάτων στους βαφτισμένους «επίσημους» και στους παχυλούς μισθούς ξεμυάλισης και απομύζησης των φτιαγμένων «ταλέντων» του ιδιωτικού τομέα. Και όπως όλες οι καπιταλιστικές μεγαλοκατασκευές, θριαμβεύει με τα δώρα των Δαναών, κερδίζοντας πάντα μέσω συνειδησιακών συμβιβασμών σε ταυτόχρονους πολλαπλούς αποδέκτες. 

   Η λύση φαντάζει εξωπραγματική και ενάντια στις αρχές δράσης του παρόντος συστήματος "Ευρώπη για τους ευρωκράτες" αλά "τέχνη για την τέχνη"...Χρειάζεται επαναπροσανατολισμός στόχων, ώστε να ξεφύγουμε από την πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μία απομονωμένη ΕΕ, μισητή από όλους, αναποτελεσματική και αργοκίνητη σαν ένας ανίκανος γίγαντας. Μία ΕΕ κοντά στον πολίτη με πολιτικές που αλλάζουν την καθημερινότητά του προς το καλύτερο, χωρίς ανούσια περιττά έξοδα . Με μειωμένα οφέλη στους καρεκλοκένταυρους ευρωκράτες, ώστε το κίνητρο για νέο που θα θέλει να δώσει εξετάσεις δεν θα πρέπει να είναι τα χρήματα, αλλά η επιθυμία του να συνεισφέρει στην ανασύσταση της ευρωπαϊκής ιδέας του Σούμαν, του Μπριαντ και του Μονέ.  Η μειωμένη μοιραία ζήτηση σε συνδυασμό με την διαθεσιμότητα πολλαπλών θέσεων (που θα προκύψουν από καταργήσεις θέσεων συμβασιούχων που ούτως ή άλλως δουλεύουν όπως οι μόνιμοι) και αξιοκρατικότερων διαδικασιών πρόσληψης βασισμένοι στα προσόντα του κάθενος, σημαίνει ΕΕ των πραγματικά ικανοτέρων υπαλλήλων με δικαιότερους και αποδοτικότερους στόχους.

   Η γειτονιά του Εuropean Quarter εκπέμπει την αντίθεση. Την αντίθεση μεταξύ της ανθρώπινης φύσης του τι θέλω και του τι κάνω, την  αντίθεση μεταξύ της θεωρίας και της πράξης, την αντίθεση μεταξύ της προσπάθειας και του αποτελέσματος, του πλήθους και της δύναμης, του βήματος εμπρός για μία "ιδέα" και του βήματος πίσω για ένα παγιωμένο "συμφέρον". Την αντίθεση του κατεστημένου και της εφικτής αλλαγής.  

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΥΜΩΝΕΙ...

  Στις 23 Ιανουαρίου 2012, ο Ήλιος μας έδειξε κυριολεκτικά...τα δόντια του όταν σημειώθηκε η μεγαλύτερη από το 2005 στεμματική εκροή ηλιακού υλικού. Πρόκειται για μία τεραστίων διαστάσεων έκρηξη του δεύτερου επιπέδου της κλίμακας σφοδρότητας που θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στους τεχνητούς δορυφόρους και στα επίγεια ραντάρ. Το ηλιακό υλικό δραπέτευσε από το Στέμμα, το εξωτερικό τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, θερμοκρασίας δεκάδων εκατομμυρίων βαθμών Kelvin που είναι ορατό μόνο κατά τις στιγμές της ολικότητας κατά τη διάρκεια ηλιακών εκλείψεων. Τότε ξεδιπλώνεται ξαφνικά σαν ένα λευκό πέπλο όπως φαίνεται και στην παρακάτω φωτογραφία μου που πήρα στις 29/3/2006 από το Καστελόριζο.

  Τον Ήλιο μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με ένα γιγαντιαίο καζάνι που βράζει. Μέσα του πραγματοποιούνται συνεχώς και αδιαλείπτως πολλαπλές συντήξεις υδρογόνου που σχηματίζουν ήλιο. Κατά τη διαδικασία αυτή εξαπολύονται αδιανόητα ποσά ενέργειας με τη μορφή φωτονίων και νετρίνων, που δύσκολα τα χωρά ο ανθρώπινος νους: σε ένα δευτερόλεπτο παράγεται τόση ενέργεια όσο χρειάζονται ολόκληρες οι ΗΠΑ σε ένα χρόνο! Η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται για 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ακόμα, όταν δεν θα υπάρχει πια υδρογόνο και ο Ήλιος θα μετατραπεί σε Ερυθρό Γίγαντα εξατμίζοντας το ηλιακό σύστημα.
  Κάθε 11 χρόνια ολοκληρώνεται ένας κύκλος ηλιακής δραστηριότητας. Το 2013 φτάνουμε στο μέγιστο αυτού του κύκλου και πρακτικά αυτό σημαίνει μεγαλύτερη συχνότητα ηλιακών εκλάμψεων. (Το αντίθετο φαινόμενο συμβαίνει σε περιόδους ηλιακού ελάχιστου). Οι βίαιες αυτές εκρήξεις απελευθερώνουν ποσότητα ενέργειας ίση με εκατομμύρια βόμβες υδρογόνου μαζί. Άμεση είναι η συσχέτιση των εκλάμψεων με τις ηλιακές κηλίδες, της περιοχές έντονης μαγνητικής δραστηριότητας που παρατηρούμε στη Φωτόσφαιρα, το εσωτερικό τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, αυτό που μπορούμε να δούμε για κλάσματα δευτερολέπτου όταν κοιτάμε με γυμνό μάτι τον Ήλιο. Οι κηλίδες μπορούν να γίνουν αντιληπτές με απλά τηλεσκόπια προστατευμένα με ειδικό φίλτρα ως μαύρα στίγματα (βλ. την παρακάτω φωτογραφία μου).

  Άλλα ενδιαφέροντα ηλιακά φαινόμενα μπορούμε να παρατηρήσουμε στο μέσο τμήμα της ατμόσφαιρας του Ήλιου, τη Χρωμόσφαιρα. Εκεί με ειδικά ηλιακά τηλεσκόπια μπορούμε να εντοπίσουμε της προεξοχές (πύρινες γλώσσες που μοιάζουν να ξεπηδούν από την περιφέρεια), την κοκκίαση (που μοιάζουν με φυσαλλίδες σαν αυτές που θα βλέπαμε σε ένα ζωμό που βράζει), και τα λευκά νήματα.
   Κατά τη διάρκεια εκλάμψεων, ηλιακό υλικό ηλεκτρικά φορτισμένο που παράγεται στην Χρωμόσφαιρα, συνήθως πάνω από μία ηλιακή κηλίδα της Φωτόσφαιρας, μεταφέρεται στο Στέμμα και από εκεί δραπετεύει στο μεσοπλανητικό χώρο με προορισμό τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, ανάμεσα στους οποίους και τη Γη. Το υλικό αυτό που ταξιδεύει ονομάζεται Ηλιακός Ανεμος και ποικίλλει από μία "αύρα" ως μία τρομακτική καταιγίδα. Αυτό που σημειώθηκε λίγες μέρες πριν ήταν μία έντονη ηλιακή καταιγίδα κατηγορίας Μ9, που γεννήθηκε μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά ταξίδεψε με ταχύτητα 1400 χλμ/δευτερόλεπτο, φτάνοντας στη Γη σε μία μέρα και στον Άρη την επόμενη. Οι γνωστές καταγεγραμμένες ιστορικά ζημιές που μπορούν να προκληθούν στον πλανήτη μας από τις ακτίνες Χ και τις υπεριώδεις μπορεί να είναι μεγάλη κλίμακας, όπως καταστροφή των δορυφόρων, blackout (σαν αυτό που συνέβη το 2009 στον Κεμπέκ του Καναδά) ως και διακοπή των τηλεπικοινωνιακών συνδέσεων για μέρες.
   Αυτό που σώζει τον πλανήτη μας από τις σοβαρότερες επιπτώσεις είναι η Μαγνητόσφαιρά της, η οποία αποκρούει όσο μπορεί τα φορτισμένα αυτά σωματίδια. Από αυτή την αλληλεπίδραση δημιουργείται το φαντασμαγορικό φαινόμενο του Βόρειου (και πιο σπάνια Νοτίου) Σέλαος,  των φωτεινών πολύχρωμων κινούμενων κουρτίνων που σημειώνονται σε πολύ μεγάλα γεωγραφικά πλάτη (λόγω της ισχυρότερης παρουσίας της Μαγνητόσφαιρας πάνω από τους Πόλους). Η κληρονομιά λοιπόν του ηλιακού ανέμου μέσης και παραπάνω ισχύος μπορεί αντί για επικίνδυνη να είναι μαγευτική, ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα που μπορούμε να δούμε στη ζωή μας.
  Ο Ήλιος, αποτελεί το φωτοδότη αστέρα μας, εξαιτίας του οποίου υπάρχει η Γη και η Ζωή πάνω σε αυτήν. Η δύναμή του είναι τόσο τεράστια που σπέρνει παντού το Φως πριν ακόμα ξημερώσει, μας ζώνει με τη θερμότητά του άμεσα και μας τυφλώνει με τη λάμψη του. Η επιρροή που ασκεί στη Γη επηρεάζει τη φυσική υπόσταση της ίδιας και όλων των ανθρώπων πάνω σ' αυτήν. Ο φυσικός σίγουρος θάνατος της Γης θα επέλθει 4,5 δισεκ. χρόνια, μετά με την μετατροπή του αστέρα μας σε Ερυθρό Γίγαντα. Όμως, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή να μην αφανίσουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή από τα λάθη που μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα απέναντι στον Ήλιο, όπως η καταστροφή της Ζώνης του Όζοντος της Στρατόσφαιρας που μας προστατεύει από τις επικίνδυνες υπεριώδεις ακτινοβολίες του.

                                 Δείτε το παραπάνω βίντεο που απεικονίζει το φαινόμενο της έκλαμψης της 23/1/2012