Πολιτική-Κοινωνία

"La politique c’est trop sérieux pour la laisser aux mains des politiciens"  Charles de Gaulle

   Η σελίδα αυτή είναι αφιερωμένη σε θέματα που άπτονται της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας, δηλαδή κοντά στη φύση του αντικειμένου των σπουδών μου. Το πτυχίο μου χαίρει του φαινομενικά εντυπωσιακού τίτλου: "Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών" από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και η κατεύθυνσή μου είναι οι "Διεθνείς Σπουδές και η Διπλωματία". Το μεταπτυχιακό μου αφορά την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και διεξήχθη στο Καποδιστριακό Πανεπίστημιο Αθηνών. Τα προσφιλή μου γνωστικά υποπεδία αφορούν τις διεθνείς σχέσεις, τη διπλωματία, τη στρατηγική, τη σύγχρονη γεωπολιτική και το συγκερασμό Ιστορίας και Διεθνών Σχέσεων και Διεθνών Σχέσεων-Διαστήματος. Ωστόσο ενδιαφέρομαι για την Πολιτική γενικότερα και ιδιαίτερα για την εξωτερική πολιτική γενικώς (όχι μόνο της Ελλάδας). Με ενδιαφέρει η συγκριτική μέθοδος ανάλυσης και ενδιαφέρομαι πολύ για την έρευνα, την προσφορά στην Επιστήμη και τη διάδοση της Γνώσης. Στο ιστολόγιο -αρχικά στην αρχική σελίδα- και στη συνέχεια εδώ θα βρίσκονται κείμενα που αφορούν την επιστήμη μου και τις σημαντικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στη διεθνή και ελληνική σκηνή, όπως επίσης και ευρύτερα σχόλια πάνω στην επικαιρότητα. 

ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ...

Δευτέρα πρωί. Φειδωλές κουβέντες σε μία ασυνήθιστη ηρεμία. Αυτή τη φορά η δυσπραγία του δευτεριάτικου πρωινού θα κρατούσε παραπάνω. Μηνύματα για αύξηση του επιπέδου ασφαλείας, για συμπαράσταση στα θύματα, καλέσματα για ενός λεπτού σιγή. Γνωστοποιήθηκε ο αποκλεισμός ενός μεγάλου δρόμου λόγω υπόπτου οχήματος και συλλήψεις μουσουλμάνων σε μία γειτονιά δίπλα από το κέντρο της πόλης.

Και το απόγευμα μουντό ως συνήθως, ανηφορίζοντας προς την πλατεία με το παράξενο κτήριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είχε κάτι από την μεγαλοπρεπή θωριά του. Να 'ταν η βροχή που 'χε κάτι το πένθιμο? Οι υπεροπλισμένοι στρατιώτες που κοιτούσαν άγρυπνα το πλήθος? Ή μήπως οι είκοσι οχτώ μεσίστιες σημαίες με τη σημαία της Ένωσης?

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Και πόσες εικόνες για άλλα τόσα συναισθήματα? Δεν θα κρύψω ότι σφίχτηκε η καρδιά μου. Είκοσι οχτώ ήταν αυτές, άλλες να χτυπούν στα ασημί κοντάρια τους, πέρα δώθε, όπου τις πήγαιναν οι παλινωδίες του ανέμου και άλλες κλειστές, σαν να αντιστέκονταν επίμονα.

Και τότε θυμήθηκα τη στιγμή που έσπευσα να φωτογραφηθώ μαζί τους όταν τις αντίκρισα από κοντά, για πρώτη φορά εκτός των φοιτητικών βιβλίων. Ποτέ δεν είχα το όνειρο να εργαζόμουν στην ΕΕ. Ποτέ δεν έπαψα να είμαι περήφανος που εργάζομαι στην ΕΕ.

Ήταν μία μέρα κούφια, χωρίς αχτίδα φωτός. Είναι μερικές στιγμές που θέλεις οι μέρες να μην έχουν αχτίδα φωτός. Γιατί τότε, χωρίς λόγο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανείπωτα συναισθήματά σου και επαναθεωρείς τα μεγέθη τους, σαν να χεις ανάγκη να κάνεις μία εσωτερική επαναδιευθέτηση. Η προσκυνημένη σημαία του χθες, όμως, έσωσε χώρες από το Φασισμό προχθές. Από μία μέρα σαν τη σημερινή όπου τα τανκς έβγαιναν στους δρόμους της Αθήνας και τιμούμε ήρωες.

Για να ξαναγίνουμε τελικά θεατές του ίδιου φαινομένου, στους δρόμους του Παρισιού, 42 χρόνια μετά. Και με το Φασισμό να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Εικοσί οχτώ μεσίστιες σημαίες για να 'ρθουμε αντιμέτωποι με τη ματαιότητα ενός κύκλου που μπάζει.

Και για να ξαναγυρίσει ο ήλιος, θέλει δυστυχώς δουλειά πολύ.

17/11/2015

ΠΙΟ ΓΥΜΝΟΙ ΠΟΤΕ...

O εξτρεμισμός στη Μέση Ανατολή χτίστηκε μέρα με τη μέρα με κάθε αποικιοκρατική διείσδυση, με κάθε βόμβα σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Παλαιστίνη. Κανείς δυτικός δεν σεβάστηκε ποτέ τις ιδιαιτερότητες του τόπου, τις διαφορές τους, τις συνέπειες από την ενίσχυση των ακραίων στοιχείων που οι ίδιοι τροφοδοτούσαν για τα συμφέροντά τους. 
Σήμερα στεκόμαστε άναυδοι σ' αυτό το τέρας που δημιούργησε ο "πολιτισμός" μας. Αυτό που συμβαίνει ξεπερνά τα όρια της δυτικής αντίληψης του 21ου αιώνα. Για μας, η αντίληψή μας τα όρια της διάστασης του Κακού τερμάτισαν με τους Ναζί. Και τώρα?
Τώρα ακούω απορώντας για την εθελοτυφλία τον κάθε ηγέτη να ασχολείται με τα επουσιώδη. Βλέπω την έλλειψη πολιτικής βούλησης της Ευρώπης να αντιμετωπίσει ο,τιδήποτε. Την αδυναμία ενός υπεροργανισμού, του ΟΗΕ, να διαφυλάξει στοιχειωδώς την Ανθρωπότητα. Ένα ΝΑΤΟ που παροπλίστηκε από την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας. Μεγάλες Δυνάμεις με αντιδιαμετρικά συμφέροντα, που στέκονται αποσβωλομένοι απέναντι στο χτυπήματα του Ισλαμικού Κράτους και ονειρεύονται μόνο για το ποιος θα έχει την κυριαρχία στη Συρία στη μετά Άσαντ εποχή. Βuffer states (Κούρδοι) όπως το Μεσαίωνα. Αρπακτικά (Τούρκοι), καιροσκόποι, περιμένουν να φάνε από τα πτώματα. Μία Μέση Ανατολή τόσο τεμαχισμένη, τόσο διαιρεμένη, με ουδεμία ελπίδα όχι λύσης, αλλά ούτε στοιχειώδους βελτίωσης.
Και βλέπω τον γνωστό σκοταδισμό, τον σκοταδισμό των θρησκειών, του μεγαλύτερου διχαστικού πόλου που γέννησε ποτέ η ανθρώπινη φιλοσοφική διάσταση, να σκορπά χιλιετίες μετά τα πάντα στον άερα. Ξανά και ξανά, να φωλιάζει σε διεστραμμένα μυαλά και να τα εξοπλίζει πέραν φαντασίας.
Και βλέπω αθώους ανθρώπους να σκοτώνονται και να ξανασκωτόνονται, σε μία κατάρα κληρονομιάς του πολιτισμού μας, που μέρα με τη μέρα δυστυχώς πρέπει να εμπεδώσουμε όλοι ως το τίμημα των πράξεων του. Και η ζωή μας δεν θα θεωρείται πλέον δεδομένη.
Όλα νομίσαμε ότι τα κάναμε καλά. Οι δημοκρατίες δεν πολεμούν μεταξύ τους, είπαμε. Τα οικονομικά συμφέροντα θα μας αλληλεξαρτήσουν τόσο πολύ που θα γίνουμε φίλοι, πιστέψαμε. Έχουμε τα τελειότερα όπλα, είμαστε άτρωτοι νομίσαμε. Γράψαμε, είπαμε, δουλέψαμε, δημιουργήσαμε έννοιες, νόμους, αξίες.... Δισεκατομμύρια φυλλάδες. Μετά ξαναγράψαμε και ξανακάναμε άλλα. Νιώσαμε ότι γίναμε αδέλφια, ότι αφήσαμε τους διχασμούς του παρελθόντος και ότι όλος ο κόσμος θα μας μοιάσει, με τον τρόπο που εμείς θέλαμε όμως και όποτε θέλαμε. Κάναμε τόσα, όσα δεν κάναμε ποτέ.
Δημιουργήσαμε δημοκρατισμούς, ευρωπαϊσμούς, νατοϊσμούς, καπιταλισμούς, πολλαπλούς περήφανους "-ισμούς". Τα εξάγαμε όλα. Ξεχάσαμε όμως το βασικότερο. Να εξάγουμε την Ειρήνη. Και τώρα χτίζουμε τείχη να μας προστατεύσουν και να μας χωρίσουν, γινόμαστε ακραίοι και εχθρικοί εμείς οι ίδιοι, μεταξύ μας.
Τα κάναμε όλα. Και είμαστε πιο γυμνοί και αδύναμοι από ποτέ.

14/11/2015

ΣΠΑΤΑΛΗ ΑΙΜΑΤΟΣ Η ΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ?

H περίπτωση της Σκωτίας μπορεί να θεαθεί από δύο διαφορετικές αντικροούμενες οπτικές γωνίες: η πρώτη είναι συνηφασμένη με τις ιδέες που διαμορφώθηκαν μετά το τέλος των δύο καταστροφικών πολέμων και την ανάδειξη της νέας τάξης πραγμάτων, της ΕΕ και των ιδεών της ομοσπονδιοποίησης και η άλλη είναι συνηφασμένη με τις συναισθηματικά φορτισμένες ιστορικές και παραδοσιακές πορείες. Αυτές οι δύο δυνάμεις ενυπάρχουν σήμερα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και αντανακλώνται και στη πολιτική ρητορία των κομμάτων. Η διαφορά στις δύο προσεγγίσεις είναι ότι η μεν πρώτη παρουσιάζει θεαματικά επιχειρήματα υποστήριξης λόγω status quo ενώ η δεύτερη είναι ντεμοντέ, μετά από αιώνες συγκρούσεων και αιματοχυσίας. Και πράγματι: από την εποχή που ο φουκαριάρης Robert Bruce έχυνε το αίμα του στο Bannockburn, ακριβώς και συμβολικώς 700 χρόνια πριν, για να πετύχει την ανεξαρτησία της χώρας του, περάσαμε στη λαϊκή άρνηση της προσφοράς ανεξαρτησίας...(τι σπατάλη αίματος αλήθεια...) Από την εποχής της πατριωτικής ιδέας, περάσαμε στην εποχή της γραφικοποίησής της κάτω από την έλευση της παγκοσμιοποίησης που φέρνει τους ανθρώπους κοντά (όχι με πάντα καλό τρόπο, ωστόσο). Και ενώ τείνει κανείς να προσυπογράψει κάθε σταθεροποίηση της δεδομένης κατάστασης προς αποφυγή ερίδων μεταξύ των λαών και ένωσης κάτω από μία ανώτερη ιδέα αδελφοσύνης και τέλους της Ιστορίας, η σκληρή πραγματικότητα είναι άλλη...ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Άλλες χώρες διαλύονται με το ζόρι, άλλες χώρες συγκρατούνται με το ζόρι, άλλες χώρες χρησιμοποιούνται με το ζόρι, αλλές χώρες δημιουργούνται με το ζόρι...Άλλες πάλι επειδή το επιθυμούν..., άλλες επιτρέπονται παρά το Διεθνές Δίκαιο. Άρα ενδεχόμενα επιχειρήματα περί ήττας του εθνικισμού στην Ευρώπη, δυστυχώς δεν είναι ρεαλιστικά στη σημερινή μας ήπειρο. Αντιλαμβάνομαι ότι οι Σκωτσέζοι έχουν τους λόγους τους που γύρισαν την πλάτη σ' αυτή τη μοναδική ιστορική ευκαιρία και ψήφισαν υπερ του να συνεχίσουν να παραδίδουν τα μεσαιωνικά εθνικά τους σύμβολα στον εκάστοτε Βασιλιά της Αγγλίας και σε καμία περίπτωση ένας outsider όπως εγώ μπορώ να εκτιμήσω τι είναι καλύτερο για το μέλλον τους...Επισκεπτόμενος όμως τη χώρα, ξέρω ότι πρόκειται για ένα λαό περήφανο, με τελείως διαφορετική ιστορική καταγωγή και παραδόσεις από την υπόλοιπη Βρετανία (κάτι που δεν ισχύει για την Ουαλία) που σε μένα τουλάχιστον φάνηκε οτι περισσότερο συμβιβάζονται με την ιδέα της αγγλικής "επικυριαρχίας" με αντάλλαγμα την εκτεταμένη αυτονομία τους. Προφανώς αυτό τους αρκεί και ίσως και μπράβο τους. Ομολογώ ότι ξαφνιάζομαι πως μία χώρα με μία τέτοια ιστορική σφραγίδα και παρακαταθήκη δεν επιλέγει το δρόμο του "ελεύθερου πουλιού", (όπως επέλεξαν πχ οι Σλοβένοι όταν τους δόθηκε η ευκαιρία από το Μιλόσεβιτς), αλλά από την άλλη κακώς, γιατί η περίπτωση είναι διαφορετική και οι ιστορικοί συσχετισμοί είναι μόνο μία πλευρά του περίπλοκου αυτού θέματος. Στο παιχνίδι μπαίνουν όπως πάντα πάνω από ο,τιδήποτε άλλο τα οικονομικά δεδομένα και ο βαθμός εξάρτησης από την Αγγλία που προφανώς είναι πολύ ισχυρός. Με τη "νίκη" αυτή, η Γηραιά Αλβιώνα, μετά από τόσους αιώνες βίαιης, παγκόσμιας κυριαρχίας, δείχνει όπως πάντα ότι τίποτα που συμβαίνει στην ήπειρο, για να μην πως στον υπόλοιπο κόσμο, δεν φτάνει στο νησί...

19/9/2014

ΜΙΑ ΔΕΣΜΙΔΑ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

Θα πω ψέματα ότι δεν χαίρομαι που η χώρα μας έχει μεγάλη προσέλευση τουριστών και φέτος. Θα πω όμως και ψέματα αν πω ότι δεν έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι που το ακούω κάθε μέρα στις ειδήσεις. Όπως και να χει, η καθημερινότητα του Έλληνα δεν γίνεται καλύτερη αν άρεσε η Μύκονος στην Αυστραλιανή τουρίστρια, ούτε αν μνημονεύσει τη Σαντορίνη ο Guardian, ούτε αν αράξει κρουαζιερόπλοιο στον Πειραιά. Η πληροφορία για τον ελληνικό τουρισμό θα είχε κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον, αν ακούγαμε και κυρίως αν βλέπαμε την ανάπτυξη του χώρου που λόγω του μοναδικού μας πλεονεκτήματος, της γεωγραφικής μας δηλ. θέσης, προχωρούσε με σταθερά βήματα ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια και αποτελούσε μοχλό εξόδου από την Κρίση. Την ίδια στιγμή που ο τηλεθεατής των ειδήσεων βλέπει τη χαρούμενη Αμερικανίδα που μόλις έκανε το μπάνιο της -και περνάει καλά διάολε, διακοπές είναι (!)- σκέφτεται περιοχές της χώρας μας καταδικασμένες στην αφάνεια, όπως η Ήπειρος και η Θράκη που δεν προωθήθηκαν ποτέ από το τουριστικό marketing, και είναι από τις φτωχότερες επαρχίες της Ευρώπης. Βλέπει τα ταξιδιωτικά πακέτα που είναι κομμένα και ραμμένα για τους ξένους και όχι για τους Έλληνες, πρακτορεία που έκλεισαν, νέοι που δεν βρίσκουν δουλεια ή την έχασαν ακόμα και σ' αυτό το χώρο και μέτριες ή πανάκριβες υπηρεσίες αεροπορικής και ακτοπλοϊκής κάλυψης και μετάβασης, που εκτός πτήσεων Τσάρτερ για τους αλλοδαπούς, δεν βοηθούν καθόλου τον εγχώριο τουρισμό. Η Ελλάδα στηρίζει την διετή αυτή τουριστική της δυναμική λοιπόν στους αλλοδαπούς τουρίστες και μόνο (μιας που ο εγχώριος τουρισμός μειώθηκε) που μέσω των low budget αεροπορικών εταιριών πετούν παντού και φτηνά και του πλουτισμού των ανατολικοευρωπαίων "γειτόνων" που άρχισαν να κάνουν ταξίδια προς το νότο. Φαίνεται όμως ότι ο εγχώριος τουρισμός δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και πριν προλάβουμε να αναλογιστούμε όλα αυτά, έρχεται και η νέα βόμβα της Κυβέρνησης. Του ξεπουλήματος και της ιδιωτικοποίησης των ακτών που θα φέρει τα ΑLL INCLUSIVE και την παράλυση των μικρομεσαίων τοπικών κοινωνιών, την εξαφάνιση της παρθένας φύσης και των παραλιών που κοσμούν περιοδικά σε όλο το κόσμο και της περιβαλλοντικής καταστροφής... με το επιχείρημα των θέσεων εργασίας...Θέσεων εργασίας μπαγκλαντεσιανού τύπου (και ας με συγχωρεί το συμπαθέστατο Μπαγκλαντές) ως είθισται, αφού η κυβέρνησή μας φρόντισε πρώτα να καταργήσει τα εργασιακά δικαιώματα και να εξουθενώσει τους εργαζομένους. Αυτού του τύπου λοιπόν οι ειδήσεις -για να κλείσω όπως άρχισα- μοιάζει με τα πλάνα που συνοδεύουν οικονομικό ρεπορτάζ: μηχανήματα να τυπώνουν εκατομμύρια δεσμίδες με ευρώ....Πολύ θα θελες να έχεις μία δεσμίδα τουρισμού κι εσύ, αλλά δεν μπορείς....

26/8/2014

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝΙΣΜΟΥ

Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα κόσμο αμφισβήτησης. Συνήθως η εργασία μας -αν έχουμε- δεν συνάδει ούτε με τις γνώσεις, ούτε με τις ικανότητές μας, ενώ και στην προσωπική ζωή δίνουμε διαρκώς τεστ αποδοχής και επιλογής είτε πρόκειται για ερωτικές είτε για φιλικές σχέσεις... Οι άνθρωποι όμως έχουν μία ανάγκη που δεν φαίνεται σε πρώτο επίπεδο...την ανάγκη της αναγνώρισης. Μην την βλέποντας στην πραγματική τους ζωή και φοβούμενοι ότι οι κόποι τους είτε πήγαν είτε θα πάνε χαμένοι, φτιάχνουν ψεύτικες ζωές και περιχαρακώνονται μέσα σ' αυτές....Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι προτιμούν να εισπράττουν άκοπα likes στο facebook αντί στην κανονική ζωή και αποφεύγουν την πραγματική επικοινωνία ώστε να εισπράξουν face to face το like του άλλου. Και αν το εισπράξουν, δεν ξέρουν πως να το χειριστούν...πελαγώνουν. Το φοβούνται ή δεν το πιστεύουν ή το θεωρούν εκ του πονηρού. Διαρκώς επιλέγουμε τρόπους όλο και λιγότερο άμεσης επικοινωνίας..μάθαμε να περιμένουμε απαντήσεις σε 3 μέρες αντί στο επόμενο δευτερόλεπτο...βγαίνουμε για καφέ στην κανονική μας ζωή για να πούμε ότι βγήκαμε και προτιμούμε να μιλούμε όχι με το άτομο που απλά τελικά "διακοσμεί" την έξοδό μας, αλλά με άλλους μέσω wifi....μ' αυτούς ίσως που πραγματικά θα θέλαμε να είμαστε και δεν το παραδεχόμαστε. Γιατί την αναγνώριση από τους ίδιους και τους ίδιους τη βαριέσαι....Θέλεις ακόρεστα αναγνώριση από περισσότερους. Και άγνωστους...ακόμα καλύτερα. Η πραγματική ζωή σου έχει γυρίσει την πλάτη (ή έτσι νομίζεις) και παρηγοριέσαι στα τσατ της απόστασης που πουλάνε αναγνώριση με το τσουβάλι...Και στον ψεύτικο κόσμο όλα επιτρέπονται: εμφανιζόμαστε όσο καλύτεροι μπορούμε....με φωτογραφίες φτιαγμένες και με ατάκες κλεμένες ή (αμπελο)φιλοσοφικές ρήσεις. Θέλουμε να δείχνουμε που είμαστε και ότι γουστάρουμε για να μας καμαρώσουν οι φίλοι μας και να ξαναεισπράξουμε αποδοχή...Προσπαθούμε να ανταγωνιστούμε τους άλλους με την εικόνα του διαδικτύου και ξεγελούμε την πραγματική επειδή επιτυγχάνουμε στην ψεύτικη. Κόβουμε και ράβουμε την προσωπικότητα μας με βάση τα likes και τα πρότυπα που πουλούνε τα κανάλια και η showbiz. Αφήνουμε μούσια και βάζουμε make up για να κρύβουμε τις ατέλειες του προσώπου...βάζουμε extensions και πλακωνόμαστε στους κοιλιακούς. Και χτίζουμε νέα πρότυπα πάνω στα πρότυπα...γιατί υπερτερούν στον ψεύτικο αυτό κόσμο. Και εξαιτίας αυτής της αλληλεξάρτησης, χωρίς χώρους κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούμε να ζήσουμε. Έγινε κι αυτό ανάγκη όπως το κινητό και το ίντερνετ....Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ανάγκης τους "φαίνεσθαι"...Και τα πάντα στη ζωή είναι φαίνεσθαι.... Και αλίμονο...είμαι εγώ ο μόνος που βλέπω ότι το φαινόμενο του ψωνίσματος και της απληστείας στην πραγματική ζωή γιγαντώθηκε εξαιτίας αυτής της ψευδαίσθησης του "είμαι γαμάτος" στο fb? Την εποχή των γονιών μας οι άνθρωποι δεν είχαν όλες αυτές τις ανέσεις. Είχαν όμως κάτι καλύτερο: δεν είχαν την ανάγκη του να πρέπει να κρύβονται, να πλασάρουν έναν άλλον εαυτό για να γίνονται αρεστοί...ούτε την ψευτοανάγκη πως θα γίνω αρεστός στον χάρτινο κόσμο της Εικόνας και του Δήθεν.

14/8/2014

ΘΕΛΕΤΕ ΠΑΡΑΛΙΑ? 15 ΕΥΡΩ

Αν για κάτι έμεινε να είμαστε περήφανοι γι' αυτό το ρηματοδοτόπο - εκτός από την καραμέλα της αρχαιότητας - είναι η αναμφισβήτητη φυσική ομορφιά της. Λίγο λόγω της κρίσης, λίγο λόγω του πληγωμένου πατριωτισμού, λίγο λόγο το ότι είμαστε τύποι των ταξιδιών, των εκδρομών, της καλοπέρασης και τα συναφή, συνηθίζουμε να λέμε "η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, σαν την Ελλάδα δεν έχει πουθενά, η Ελλάδα είναι παράδεισος για διακοπές κλπ". Δικαίως, γιατί η χώρα μας έχει την τύχη ή την ευλογία αν θέλετε να βρίσκεται σ' ένα ιδεατό γεωγραφικά σημείο, εύκολα προσβάσιμη, με υπέροχο κλίμα, άπλετη θάλασσα, άπειρα νησιά, σμιλεμένα ακρογιάλια και μία πανδαισία διαφορετικών τοπίων από ορεινά (ως αμιγώς ορεινή χώρα) μέχρι "τροπικά", κληρονομιά με χαρακτηριστικά που δεν συναντάς τόσα πολλά και τόσα διαφορετικά, εύκολα σε άλλες χώρες. Ακόμα και αν αφήσουμε οποιαδήποτε υπερβολή σύγκρισης στον υπερθετικό βαθμό, πράγματι η χώρα μας μπορεί να υπερηφανεύεται ότι αποτελεί ιδανικό τουριστικό προορισμό, λαμβάνοντας υπόψη όλο το πακέτο: ομορφιά-σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος, υπηρεσίες, διασκέδαση και τιμή. Η διαφορά δε που έχει στο πακέτο αυτό συγκριτικά με τις γειτονικές χώρες, όπως Κροατία και Τουρκία, είναι τόσο μεγάλη, που κατά τη γνώμη μου δικαιολογείται μία ενδεχόμενη αυξημένη τιμή για τα καταλύμματα και τις υπηρεσίες μας. Ωραία όλα αυτά....Πριν από λίγο καιρό, συζητώντας με ένα φίλο, χρονικά μετά από το χιλιοπροβαλόμενο από τα ΜΜΕ "κατόρθωμα" της εξόδου της χώρας στις αγορές (παρά το 50% ανεργίας, την απομύζηση της περιουσίας του λαού και τη μηδαμινή ανάπτυξη), πρόβαλα το επιχείρημα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ποντάρει στον τουρισμό ως μοχλό ανάπτυξης, γιατί αυτό αποτελεί για μας το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, έστω και τώρα που υποτίθεται κάνουμε νέα αρχή. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ (που να το ξερα ο καψερός) το νέο εγκληματικό φρούτο που μας ετοιμάζει η κυβέρνηση....Μία κυβέρνηση του δικομματισμού που επί 40 συναπτά έτη έχει επιτρέψει το κτίσιμο αυθαιρέτων με αδιανόητες καταπατήσεις, που προκειμένου να βρει ευκαιριακά χρήματα (κατά τη λογική "μαζεύω όσα μπορώ περισσότερα, γρηγορότερα, απ' όπου μπορώ πιο εύκολα"), νομιμοποιεί κάθε τύπου τέτοια κατοικία με συνοπτικές διαδικασίες, μία κυβέρνηση που αφού κλέει με κροκοδείλια δάκρυα κάθε φορά που ένα δάσος καίγεται (και συντελεί σ' αυτό το έγκλημα του φυσικού πλούτου), αφήνει ανεξέλεγκτο το τσιμέντο μέσα σ' αυτά, η κυβέρνηση της "Περαίωσης" και των ευφάνταστων ληστρικών επιδρομών. Η κυβέρνηση που θέλει να πουλήσει τα πάντα, τώρα αποφασίζει (και θα "περάσει" με το έτσι θέλω) το νέο νομοσχέδιο για την διαχείρηση του αιγιαλού. Το νομοσχέδιο αυτό, πέρα από τις εμφανείς περιβαλλοντικές συνέπειες, μπορεί να οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή όλων των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας, της εκπληκτικής παράκτιας φυσικής ομορφιάς της με τις μπλε σημαίες, αυτής για την οποία έρχονται οι τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, αυτή που έχουμε ως τώρα την τύχη να απολαμβάνουμε και περηφανευόμαστε στα δελτία ειδήσεων όταν μία ξένη πηγή τη μνημονεύει. Φανταστείτε για παράδειγμα τις δαντελωτές ακρογραμμές των Ιόνιων Νήσων με ξενοδοχειακές μονάδες all inclusive και πείτε μου αν αυτό οδηγήσει σε ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας ή στην υποστήριξη της νεοδημοκρατικοπασοκικής ελίτ. Το νέο χτύπημα της κυβέρνησης είναι από τα πλέον χειρότερα, γιατί δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά "ψυχολογικό"....αδιανόητο να φανταστώ τι αλλοιώσεις θα υποστεί το φυσικό τοπίο της χώρας μας, τι μετατροπές, τι καταστροφές...Και αν είναι απλά να βρει ο τουρίστας ξενοδοχειακό κατάλυμμα 5 αστέρων στο κύμα, γιατί ακριβώς να έρθει στην Ελλάδα και να μην πάει κάπου αλλού με καλύτερες τιμές? Γιατί ο ανταγωνισμός θα περάσει από τα χέρια της χώρας στα χέρια του ξενοδόχου. Και τι θα απογίνουν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που μέχρι τώρα βασίζονται στην ομορφιά του τοπίου και όχι στα κομφόρ που παρέχουν? Σαν να βλέπω μπροστά μου τις εικόνες διαπληκτισμού τοπικών παραγόντων με την αστυνομία που φρουρεί το στήσιμο της μεταλλικής υπερκατασκευής, μπροστά στα μάτια των αποσβολομένων τουριστών... Αυτή είναι η νέα Ελλάδα που οραματίζεται η κυβέρνηση. Αυτό το όραμα έχει για την ανάπτυξη... Έτσι να πάμε και μετά από λίγα χρόνια για να ψάχνουμε τουρίστα, θα επαναφέρουμε περικλήδες, τσολιαδάκια, χιτώνες, χλαμύδες, μαίανδρους και συρτάκια. Μπορεί και να σπάμε και πιάτα, ποιος ξέρει..

7/5/2014

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ?

Όταν ο Sputnik εκτοξέυτηκε το 1957 έφερε ένα τεράστιο πρόβλημα ισορροπίας ισχύος μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε για τις ΗΠΑ ήταν ότι πλέον η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να κατασκοπεύει κάθε σπιθαμή του αμερικάνικου εδάφους από το Διάστημα. 57 χρόνια μετά. Τι παιχνίδια παίζονται και οι πανισχυρες διαστημικές δυνάμεις που έχουν εκτοξεύσει ντουζίνες στρατιωτικών δορυφόρων δεν μπορούν να μας πουν πως χάθηκε το αεροσκάφος ? Θέλουν να πιστέψουμε ότι κανένας άνθρωπος, ραντάρ, δέκτης μηχανικών σημάτων και δορυφόρος δεν είδαν τίποτα, δεν έλαβαν κανένα σήμα? Σε λίγο θα μας πουν ότι κατέπεσε σε αχαρτογράφητη περιοχή...και το απήγαγαν εξωγήινοι...μόνο αυτά δεν ακούσαμε ακόμα! Την ίδια στιγμή ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για το περίφημο Copernicus, το ευρωπαϊκό δορυφορικό σύστημα που θα επιλύει μεταξύ άλλων και προβλήματα emergency μετά από κάποιο δυστύχημα. Φυσικά και υπάρχει αυτή η τεχνολογική δυνατότητα...Αυτό που συνέβη με το μαλαισιανό αεροσκάφος μας καταδυκνύει περίτρανα ότι τα ευαίσθητα δεδομένα ακόμα και όταν πρόκειται για 239 ανθρώπινες ζωές δεν θα δίνονται ποτέ στη δημοσιότητα, παρά τα ευχολόγια και τις υποτειθέμενες καλές προθέσεις στα διεθνή fora. Γιατί κρύβονται παιχνίδια και μυστικά υψίστης ασφαλείας που ως γνωστόν υπερβαίνουν την αξία της ζωής. Πραγματικά ντροπή τόσο στις μαλαισιανές αρχές (μία χώρα που ξέρουμε ότι στο παρελθόν είχε σχέσεις με την Αλ Κάιντα), όσο και σε όσους μας αποστερούν από την αλήθεια και θέλουν να πιστεύουμε ότι επί μία βδομάδα δεν μπορούν να βρουν ένα τεράστιο αεροσκάφος. Aντίστοιχο όμως το αίσχος και με το άλλο πολύνεκρο συμβάν: Ο Τιτανικός προσέκρουσε σε ύφαλο και βυθίστηκε το 1912. 102 χρόνια μετά πλοία ΑΚΟΜΑ προσπίπτουν σε υφάλους και βυθίζονται...την ίδια στιγμή υπάρχουν δορυφόροι, ναυτικοί χάρτες με λεπτομέρεια μέτρου, σόναρς, ηχητικά σήματα, GPS και τα τελειότερα συστήματα ναυσιπλοΐας. 

Είναι τόσο αδιανόητα όλα αυτά που αρχίζω να πιστεύω ότι το κορεάτικο πλοίο είτε εμβολίστηκε από γαλέρα του Captain Hook ή ότι χτύπησε στα υποβρύχια συντρίμμια του μαλαισιανού Boeing. Για μερικούς "καπεταναίους" ο Ποσειδώνας πρέπει να λογοδοτήσει...

18/4/2014

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΣΧΑ

Από σήμερα εισερχόμαστε στην εβδομάδα του Πάσχα. Για τους περισσότερους Πάσχα σημαίνει άδεια, οικογένεια, εξοχή, αρνί, παραδοσιακοί χοροί και γενικώς ευκαιρία για να κάνουμε κάτι διαφορετικό.... "Ε, μέρες που είναι ας πάω και εκκλησία, μπας και το δει ο Θεός και μου κάνει και καμία χάρη" ή "πλάκα έχει το Πάσχα, μαζευόμαστε και φίλοι και κάνουμε και βόλτα στον γύρο του Επιταφίου". Κλασικά λοιπόν, λίγο απ' όλα τη Μεγάλη Βδομάδα, λίγο τραβεστί "κατάνυξη", λίγο να δω και τον ξεχασμένο θείο και τη γιαγιά, με φόντο τον Τσάρλτον Ίστον και καμιά χλαμύδα στη τιβί των επαναλείψεων, πολλή μαγειρίτσα, αυγουλάκια, σούβλα με το πρώιμο καλοκαίρι του Απρίλη στο χαλκιδικιώτικο σπίτι και να περάσουμε και φέτος όπως πέρσι. (Πάλι καλά στις ορθόδοξες χώρες που βιώνεις έστω και αυτή την διαφορετικότητα, γιατί στις καθολικές με λίγες εξαιρέσεις, το Πάσχα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, παρά μόνο για τους ελάχιστους εναπομείναντες πραγματικά πιστούς). Αυτό που συμβαίνει κατά βάση είναι να αποδομείται η ουσιαστική σημασία μιας γιορτής-περιόδου με τα πρωτεύοντα θρησκευτικά η δευτερεύοντα "πιο κοσμικά" μηνύματά της και να μετατρέπεται σε ένα ετήσιο "οδοιπορικό" - συμμάζωξης των απανταχού ξενιτεμένων ή πάσης φύσεως χαμένων στους 5 ανέμους, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προδιαγεγραμμένες, μηχανικές σχεδόν ταυτόχρονες επαναλήψεις. (Αυτό συμβαίνει και με τα Χριστούγεννα, αλλά τα Χριστούγεννα από τη φύση τους δεν φέρουν το μυστικιστικό ύφος του Πάσχα, οπότε οποιαδήποτε "επιπεδοποίηση" καθίσταται πιο λογική). Αν το Πάσχα θεαθεί από μία περισσότερο μυστικιστική σκοπιά, λοιπόν, μακριά από θρησκευτικούς χιλιοειπωμένους ήχους και ειδωμένες εικόνες της εκκλησίας της γειτονιάς και του "Ιησού από τη Ναζαρέτ", τότε μπορεί ίσως ν' αγγίξει περισσότερο όσους έχουν μέσα τους μία εσωτερική ανάγκη για μία περισσότερη εσωστρέφεια, ηρεμία και κατάνυξη, μία ευκαιρία για δραπέυση από το άγχος της δουλειάς και της πόλης κάτι που πιστεύω ότι οι περισσότεροι την έχουν. Ακόμα και αν το ετήσιο ραντεβού με πρόσωπα και καταστάσεις του Πάσχα μας λείπει, ίσως όποιος τολμήσει την πιο εναλλακτική επιλογή και βρεθεί σε μία μισοσκότεινη παμπάλαιη εκκλησία, φωτισμένη μόνο από λίγα κεράκια και υπό τους ατμοσφαιρικούς ήχους ενός ορθόδοξου χαμηλόφωνου τροπάριου, δεν χρειάζεται να δηλώνει χριστιανός για να νιώσει γαλήνη και να νιώσει ένα διαφεροτικό είδος πληρότητας. Επιλογή, ιδεατά συνδιαζόμενη μ' ένα περίπατο στο ανοιξιάτικο δάσος, κι ένα καλό φίλο ή ένα βιβλίο, μπορεί να οδηγήσει σε μία σωματική και ψυχική απελευθέρωση που στις εποχές που περνούμε, χρειάζεται. Τα μηνύματα της γιορτής είτε είσαι πιστός είτε όχι, ευτυχώς υπάρχουν και όλοι τα ξέρουμε. Και αν θέλετε, είτε να ενστερνιζόμαστε είτε όχι, είναι καλό που υπάρχουν... Μένει ίσως να τα βάλουμε λίγο περισσότερο στο μυαλό μας έστω για ένα Πάσχα κάθε 10 χρόνια και να σκεφτούμε λίγο λιγότερο κατσίκια, μαγειρίτσες, τσάμικα και εμποροπανυγήρια με λαμπάδες και αυγά. Καλό Πάσχα σε όλους.

14/4/2014

ΡΩΣΙΑ - ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...

Το πρόβλημα με την Κριμαία είναι ότι έχει...μπόλικους Ρώσους και ότι τα καλά παιδιά είναι οι Ουκρανοί. Το καλό με το Κόσοβο είναι ότι είχε πολλούς Αλβανούς και ότι τα κακά παιδιά ήταν οι Σέρβοι. Άρα δεν αναγνωρίζουμε το πρώτο δημοψήφισμα, αναγνωρίζουμε όμως το δεύτερο. (Ιστορικά στο μεταξύ, η Κριμαία είναι πολύ περισσότερο ρωσική απ' ό,τι το Κόσοβο αλβανικό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα)... Ο Πούτιν κατηγορείται λοιπόν για φασιστικές συμπεριφορές, αυταρχισμό, εγκλήματα κλπ...Και δικαίως. Δικαιολογεί και με το παραπάνω ενδεχομένως αυτές τις κατηγορίες. (Άλλωστε «τι θα ήμασταν χωρίς βαρβάρους»)? Το κρίμα του όμως δυστυχώς δεν είναι όλα αυτά. Είναι ότι δεν είναι σαν τον Τούτζμαν που ήταν αρεστός στη Δύση, παρά τα εγκλήματα των Κροατών κατά των Σέρβων το 1995, στην Κράινα. Απλά η ισχύς του και η ενεργειακή ημιεξάρτηση της κεντρικής Ευρώπης τον σώζει από το να καταντήσει έρμαιο σαν τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς...
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι η Ρωσία δεν είναι ένα ... «ordinary» κράτος. Το να εισέρχεσαι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, μιας πάλαι ποτέ έστω υπερδύναμης, της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου και να θέλεις να της το αποσπάσεις δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίδραση....Και αυτό γιατί η Ουκρανία είχε τεράστια γεωπολιτική αξία για το Κρεμλίνο (ειδικά η Κριμαία) ιστορικά και όποιος δεν το ξέρει ας ρωτήσει τους Τούρκους....Δεν είναι σαν τις βαλτικές δημοκρατίες που ήταν "ελεύθερα πουλιά" για τη Ρωσία, σαν τη Σλοβενία για το Γιουγκοσλαβικό Στρατό. Κι αυτό που δεν μπορεί να «χωνέψει» ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να είσαι δυνατός από μόνος σου, διατηρώντας ένα μαζοχιστικό έστω δικαίωμα να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μακριά από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, σκόπιμα, όπως ανέκαθεν...Να έχεις το δικαίωμα να επιλέγεις πάντα μία δημοκρατία κατ’ επίφαση, το να είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, ένας γίγαντας από λίπος και όχι μυς, με υποδώριους «φασιστικίζοντες» ιστούς... δηλαδή ρε παιδάκι μου εκτός του «επιτυχημένου» δυτικού μηχανισμού. Να σαι όλα αυτά και να «κάνεις το παιχνίδι» στο εγγύς περιβάλλον σου...να παίζεις μπάλα στην έδρα σου...και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα να έχεις εκατοντάδες εκατομμύρια λαού εντός και εκτός συνόρων που σε υποστηρίζει...
Και ενώ οι χώρες της ΕΕ είχαν ευτυχώς την τύχη να ενταχθούν στη δυτική πλευρά του παραπετάσματος (αποφεύγοντας επάρατους σταλινισμούς και φασιστοκομμουνισμούς), δεν μπορούν να απαιτούν ομογενοποίηση απανταχόθεν, ούτε να πετυχαίνει επ' άπειρον η συνταγή νεοφιλελευθερισμός-δημοκρατία δυτικού τύπου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και όποιος δεν γουστάρει πόλεμος. Ένας δυτικός κόσμος χωροφύλακας που δυστυχώς κατάντησε να σπέρνει εκτός από ελπίδες και κρίση από δω και απο κει, δεν μπορεί να είναι απαραίτητα αποδεκτός από οποιονδήποτε (ψευτό)περήφανο Ανατολίτη που έχει μεγαλώσει με διαφορετική θρησκεία από τον καθολικισμό-προτεσταντισμό, διαφορετική γλώσσα από τη λατινική-αγγλοσαξωνική, με διαφορετική ιστορία και διαφορετικά εγκλήματα -αν θες- (αποικιοκρατίες, σταυροφορίες), με διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από αυτό των Σμιθ και Κέινζ και διαφορετικό πολιτισμό και τέχνη. Ούτε να εφαρμόζεις μεσσιανιστικές λογικές και αφορισμούς...
Ο δυτικός μηχανισμός χρειάζεται περισσότερο εμβάθυνση πια, παρά επέκταση....Τα 15 μέλη έγιναν 28....ώρα να γινει η δουλειά ότι αυτοί οι 28 να πλησιάσουν μεταξύ τους, να δούμε τα προβλήματα και τα λάθη μας....Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε σύσκεψη στις Βρυξέλλες χωρίς η αστυνομία να κλείνει ολόκληρες εκτάσεις? Εκεί είναι το θέμα, παρά να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε περισσότερο για να πληγεί η προαιώνια φοβία μας, η Ρωσία. Και σαν από κόμπλεξ έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ μας, να μην μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και να ζητάμε τη βοήθεια της "θείας Αμερικής"...
Σωστή εμβάθυνση με μηχανισμούς κοντά στο λαό...Και τότε και η ίδια η σαθρή Ρωσία, μπορεί να θέλει να γίνει και λίγο πιο φιλοευρωπαΪκή....Ποτέ δεν ξέρεις, οι λαοί ξέρουν και βλέπουν...Αντιθέτως, μεθοδευμένες κινήσεις απομόνωσης ενός ούτως ή άλλως «εσωστρεφούς» παιδιού γίνονται από το 1990 μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική οδήγησε σήμερα εδώ...
Και όλη αυτη η πολιτική θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πάλι ήττα για όλους. Για τους Ουκρανούς γιατί το κράτος τους γίνεται πιόνι πολιτικών παιχνιδιών και μπορεί να διαμελιστεί, ενώ θρηνούν ήδη πολλά θύματα, για τους Ρώσους που ό,τι κι αν κερδίσουν (αν το κερδίσουν), αυτό που ενδεχομένως τους άξιζε εξ αρχής, θα το πάρουν με τεράστιο κόστος, για τους Ευρωπαίους που γι άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μπάλα διπλωματικά, με την κάκιστη ιδέα να προσεταιριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, χρόνο και όρους την Ουκρανία (επιθυμία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου) και για τους Αμερικάνους που βλέπουν ότι τα χρόνια του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν με τις πίτσες Hut έχουν περάσει ανεπιστρεπτί....
Ας ελπίσουμε ότι ό,τι και αν γίνει, να μην γίνει πρωτίστως πόλεμος. Από κει και πέρα, μακάρι σ’ αυτή την ιστορική στιγμή να συμβεί ό,τι πιο δίκαιο και σωστό για όλο τον κόσμο εντός και εκτός Ουκρανίας.

Το πρόβλημα με την Κριμαία είναι ότι έχει...μπόλικους Ρώσους και ότι τα καλά παιδιά είναι οι Ουκρανοί. Το καλό με το Κόσοβο είναι ότι είχε πολλούς Αλβανούς και ότι τα κακά παιδιά ήταν οι Σέρβοι. Άρα δεν αναγνωρίζουμε το πρώτο δημοψήφισμα, αναγνωρίζουμε όμως το δεύτερο. (Ιστορικά στο μεταξύ, η Κριμαία είναι πολύ περισσότερο ρωσική απ' ό,τι το Κόσοβο αλβανικό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα)... Ο Πούτιν κατηγορείται λοιπόν για φασιστικές συμπεριφορές, αυταρχισμό, εγκλήματα κλπ...Και δικαίως. Δικαιολογεί και με το παραπάνω ενδεχομένως αυτές τις κατηγορίες. (Άλλωστε «τι θα ήμασταν χωρίς βαρβάρους»)? Το κρίμα του όμως δυστυχώς δεν είναι όλα αυτά. Είναι ότι δεν είναι σαν τον Τούτζμαν που ήταν αρεστός στη Δύση, παρά τα εγκλήματα των Κροατών κατά των Σέρβων το 1995, στην Κράινα. Απλά η ισχύς του και η ενεργειακή ημιεξάρτηση της κεντρικής Ευρώπης τον σώζει από το να καταντήσει έρμαιο σαν τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς...
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι η Ρωσία δεν είναι ένα ... «ordinary» κράτος. Το να εισέρχεσαι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, μιας πάλαι ποτέ έστω υπερδύναμης, της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου και να θέλεις να της το αποσπάσεις δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίδραση....Και αυτό γιατί η Ουκρανία είχε τεράστια γεωπολιτική αξία για το Κρεμλίνο (ειδικά η Κριμαία) ιστορικά και όποιος δεν το ξέρει ας ρωτήσει τους Τούρκους....Δεν είναι σαν τις βαλτικές δημοκρατίες που ήταν "ελεύθερα πουλιά" για τη Ρωσία, σαν τη Σλοβενία για το Γιουγκοσλαβικό Στρατό. Κι αυτό που δεν μπορεί να «χωνέψει» ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να είσαι δυνατός από μόνος σου, διατηρώντας ένα μαζοχιστικό έστω δικαίωμα να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μακριά από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, σκόπιμα, όπως ανέκαθεν...Να έχεις το δικαίωμα να επιλέγεις πάντα μία δημοκρατία κατ’ επίφαση, το να είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, ένας γίγαντας από λίπος και όχι μυς, με υποδώριους «φασιστικίζοντες» ιστούς... δηλαδή ρε παιδάκι μου εκτός του «επιτυχημένου» δυτικού μηχανισμού. Να σαι όλα αυτά και να «κάνεις το παιχνίδι» στο εγγύς περιβάλλον σου...να παίζεις μπάλα στην έδρα σου...και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα να έχεις εκατοντάδες εκατομμύρια λαού εντός και εκτός συνόρων που σε υποστηρίζει...
Και ενώ οι χώρες της ΕΕ είχαν ευτυχώς την τύχη να ενταχθούν στη δυτική πλευρά του παραπετάσματος (αποφεύγοντας επάρατους σταλινισμούς και φασιστοκομμουνισμούς), δεν μπορούν να απαιτούν ομογενοποίηση απανταχόθεν, ούτε να πετυχαίνει επ' άπειρον η συνταγή νεοφιλελευθερισμός-δημοκρατία δυτικού τύπου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και όποιος δεν γουστάρει πόλεμος. Ένας δυτικός κόσμος χωροφύλακας που δυστυχώς κατάντησε να σπέρνει εκτός από ελπίδες και κρίση από δω και απο κει, δεν μπορεί να είναι απαραίτητα αποδεκτός από οποιονδήποτε (ψευτό)περήφανο Ανατολίτη που έχει μεγαλώσει με διαφορετική θρησκεία από τον καθολικισμό-προτεσταντισμό, διαφορετική γλώσσα από τη λατινική-αγγλοσαξωνική, με διαφορετική ιστορία και διαφορετικά εγκλήματα -αν θες- (αποικιοκρατίες, σταυροφορίες), με διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από αυτό των Σμιθ και Κέινζ και διαφορετικό πολιτισμό και τέχνη. Ούτε να εφαρμόζεις μεσσιανιστικές λογικές και αφορισμούς...
Ο δυτικός μηχανισμός χρειάζεται περισσότερο εμβάθυνση πια, παρά επέκταση....Τα 15 μέλη έγιναν 28....ώρα να γινει η δουλειά ότι αυτοί οι 28 να πλησιάσουν μεταξύ τους, να δούμε τα προβλήματα και τα λάθη μας....Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε σύσκεψη στις Βρυξέλλες χωρίς η αστυνομία να κλείνει ολόκληρες εκτάσεις? Εκεί είναι το θέμα, παρά να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε περισσότερο για να πληγεί η προαιώνια φοβία μας, η Ρωσία. Και σαν από κόμπλεξ έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ μας, να μην μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και να ζητάμε τη βοήθεια της "θείας Αμερικής"...
Σωστή εμβάθυνση με μηχανισμούς κοντά στο λαό...Και τότε και η ίδια η σαθρή Ρωσία, μπορεί να θέλει να γίνει και λίγο πιο φιλοευρωπαΪκή....Ποτέ δεν ξέρεις, οι λαοί ξέρουν και βλέπουν...Αντιθέτως, μεθοδευμένες κινήσεις απομόνωσης ενός ούτως ή άλλως «εσωστρεφούς» παιδιού γίνονται από το 1990 μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική οδήγησε σήμερα εδώ...
Και όλη αυτη η πολιτική θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πάλι ήττα για όλους. Για τους Ουκρανούς γιατί το κράτος τους γίνεται πιόνι πολιτικών παιχνιδιών και μπορεί να διαμελιστεί, ενώ θρηνούν ήδη πολλά θύματα, για τους Ρώσους που ό,τι κι αν κερδίσουν (αν το κερδίσουν), αυτό που ενδεχομένως τους άξιζε εξ αρχής, θα το πάρουν με τεράστιο κόστος, για τους Ευρωπαίους που γι άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μπάλα διπλωματικά, με την κάκιστη ιδέα να προσεταιριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, χρόνο και όρους την Ουκρανία (επιθυμία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου) και για τους Αμερικάνους που βλέπουν ότι τα χρόνια του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν με τις πίτσες Hut έχουν περάσει ανεπιστρεπτί....
Ας ελπίσουμε ότι ό,τι και αν γίνει, να μην γίνει πρωτίστως πόλεμος. Από κει και πέρα, μακάρι σ’ αυτή την ιστορική στιγμή να συμβεί ό,τι πιο δίκαιο και σωστό για όλο τον κόσμο εντός και εκτός Ουκρανίας.

17/3/2014

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

I would like to write about this topic in English, but I think no one who is no-Greek will be interested, so I continue in Greek that it is easier for me.

Πρόσφατα ως μέρος της δουλειάς μου, έλαβα στα χέρια μου κάποια χαρτιά που αφορούσαν μία Σκοπιανή καθηγήτρια που συνεργάζεται με την ΕΕ. Φυσικά ανέμενα να δω την αναγραφή «Δημοκρατία της Μακεδονίας» εμφατικά σε κάθε επίσημο χαρτί, αλλά εντυπωσιάστηκα περισσότερο όταν είδα το Αναχώρηση από : Σκόπια – Αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος». Δύο συναισθήματα-αντιδράσεις με πλημμύρησαν ταυτόχρονα: α) γέλιο και β) οργή. Γέλιο γιατί είναι πραγματικά αστείο να βλέπεις σε τι τραγικά επίπεδα κακογουστιάς, κιτς και ξευτίλας μπορεί να προσφύγει μία χώρα για να αποκτήσει ένα προφίλ και μία θέση στον Κόσμο. Και οργή, γιατί έχω την τύχη να έχω μέσα μου μια εθνική «ακόμα» συνείδηση και νιώθω ότι είμαι το θύμα μίας κλοπής. Αυτής της δικής μου κληρονομιάς που παρουσιάζεται ως κτήμα άλλου. Οι Σκοπιανοί λοιπόν μπορούν να είναι περήφανοι για τον όρο antiquization, την αρχαιοκαπηλία των Διεθνών Σχέσεων. (Αλήθεια πως θα φαινόταν σε ένα πχ Γάλλο αν μία περιοχή της γερμανόφωνης Ελβετίας ονομαζόταν Αλσατία και το αεροδρόμιο πχ της πρωτεύουσας τους «Jean d’ Arc»)? Τέλος πάντων...αυτά τα ξέρουμε.

Δυστυχώς, η επίκληση στην Ιστορία για να βρεις επιχειρήματα υπέρ των δίκαιων αιτημάτων σου φαντάζει αστεία στα μάτια του σημερινού μέσου Ευρωπαίου, που αρέσκεται να θεωρεί ότι η ιστορία του ξεκινά από τον Καρλομάγνο ή απλά να τη σνομπάρει, προφανώς γιατί δεν έχει εκπαιδευτεί ώστε να είναι συνυφασμένος μ’ αυτήν... Είναι επίσης αστεία για όσους δεν γουστάρουν ή δεν παραδέχονται –λανθασμένα- την ιστορία ως σημαντική πηγή κοινωνιολογικής και εθνολογικής προσέγγισης για ένα σημερινό λαό. Συνήθως πιστεύεται ότι είναι τόσο παλιά τα γεγονότα που δεν αξίζει να τα πολυψάχνεις. Ή ότι οι ιστορικοί συμβολισμοί δεν έχουν μεγάλη σημασία γιατί ανήκουν στο παρελθόν. Μάλιστα θεωρείσαι από γραφικός μέχρι και γελοίος αν επιχειρηματολογήσεις με βάση τα παραπάνω ή ίσως ακόμα χειρότερα ακροδεξιός - έννοια που είναι πολύ της μόδας τελευταίας- και καταδικάζεσαι στο πυρ αν εμφανίσεις σπέρματα πατριωτισμού. Η εντύπωση που μ’ έχει δοθεί προσωπικά μέχρι τώρα από κατ’ ιδίαν προσπάθειες είναι ότι στο μέσο «μορφωμένο» ξένο δεν θ’ αρέσει ένα τέτοιο θέμα (αν δεν σε κοροϊδέψει κιόλας), δεν θα το θεωρήσει σημαντικό για συζήτηση (καθότι δεν αφορά τη γούνα του) και αν είναι φιλικός και σε καταλάβει, θα σεβαστεί το επιχείρημά σου, αλλά δεν θα μπει παρά μόνο σπάνια σε εκτενή ανταλλαγή απόψεων και ανάλυση.

Η Ελλάδα στο θέμα με τα Σκόπια λοιπόν έκανε δύο λάθη: α) δεν έλαβε υπόψην της ότι οι Ευρωπαίοι – Αμερικάνοι δεν πολυσυγκινούνται με ιστορικά επιχειρήματα και δεν θεωρούν το ζήτημα σημαντικό (πρόκειται απλά για ένα όνομα-δεν αντιλαμβάνονται το συμβολισμό) και β) δεν αφουγκράστηκε τον παλμό της εποχής, που απαξιώνει τη λέξη πατριωτισμός και ότι στη σημερινή ΕΕ ο πατριωτισμός ξεπηδά ξαφνικά μόνο για θέματα που άπτονται της Οικονομίας και της Άμυνας. Δυστυχώς δεν τα έκανε ο σημερινός μας πρωθυπουργός, ούτε ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε. Έτσι καταφέραμε να χαρακτηριστούμε - βεβιασμένα και αδίκως εν μέρει- γραφικοί. Αντιμετωπίσαμε την κρίση του ονόματος με «μεσογειακό ταμπεραμέντο» και «ελληνική μαγκιά» και εξασφαλίσαμε την εθνική μας μοναξιά, καθότι θεωρηθήκαμε υπερβολικοί και επιθετικοί. Η σημερινή στρατηγική στο θέμα πέρασε από την επίθεση στην αναμονή… Η Ελλάδα αφήνει σήμερα τα Σκόπια να εκτίθενται με τις δικές τους γραφικότητές τους, να χτίζουν αγάλματα και αψίδες, να μετονομάζουν τις πλατείες τους Πέλλα κλπ και το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» τους , σε μία πρωτοφανή αποθέωση ιστορικού βιασμού και να βράζουν στις εσωτερικές τους αντιφάσεις. Περνώντας όμως στο άλλο άκρο, απλά σιωπώντας, απλά κωλυσιεργείς και αναβάλεις το πρόβλημα. Η εξωτερική μας πολιτική δείχνει εδώ και καιρό ότι απλά αποδέχτηκε το ζήτημα, κρύβεται πίσω και βολεύεται με την ονομασία «FYROM». Σήκωσε τα χέρια ψηλά και επειδή δεν έχει τι να πει, γυρίζει και πάλι στα υποτιθέμενα «πραγματικά» και «μόνα» προβλήματα της χώρας, τις «μνημονιακές» υποχρεώσεις.

Όπως και σε όλα τα πράγματα όμως αποδεικνύεται ότι όταν έχεις γνώση για κάτι, ξεπερνάς τις μισαλλοδοξίες και τους στενούς ορίζοντες του μυαλού σου... Κάποτε κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου, γνώρισα έναν Σκοπιανό. Σλάβο, όχι Αλβανό ή Βούλγαρο. Περίεργος τύπος, αλλά ιδιαίτερα μορφωμένος. Έτυχε να μιλήσουμε αρκετές φορές και μου έκανε εντύπωση πως ούτε μία φορά δεν αποκάλεσε τη χώρα του «Μακεδονία». Πάντα “FYROM” και μάλιστα χρησιμοποιούσε και επιθετικό προσδιορισμό, το ”Fyromian” (που μόλις το έγραψα το Auto Correction του Word μου το υπογράμμισε με κόκκινο). Δεν άντεξα να μην τον ρωτήσω πως και δεν αποκαλεί τη χώρα του Μακεδονία. Μου απάντησε ότι ο όρος FYROM περιγράφει καλύτερα την ταυτότητά της και συνέχισε με μία σειρά επιχειρημάτων που δεν περίμενες να ακούσεις από μη Έλληνα. Έλληνας, που όπως είπαμε, αν έλεγε τα ίδια σήμερα πιθανόν να θεωρούνταν ακροδεξιός. Ο τύπος βέβαια ήταν ιστορικός, με θητεία σε πανεπιστήμια εκτός Σκοπίων και ίσως αυτό εξηγεί τα πάντα. Ο Σκοπιανός πρώην συνάδελφος ξεπέρασε τους φανατισμένους και ημιμαθείς συμπατριώτες του, τους περισσότερους ανίδεους ιστορικά ηγέτες και αδιάφορους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς λαούς του σήμερα.

Η δύναμη της ανίδεης πλειοψηφίας και οι πολιτικές σκοπιμότητες υπερισχύουν των διπλωματικών λαθών που όμως ιστορικά δικαιολογούταν πολλές φορές όταν υπάρχουν ηγέτες με ανάστημα και βούληση . Αν όχι, που συμβαίνει σήμερα, οι δυνάμεις αυτές «γραφικοποιούν» δυστυχώς πάντα αυτόν που θέλουν και παραβλέπουν τους πραγματικούς ταραξίες. Δεν θα επιτρέψουν φοβάμαι ποτέ, την ανάδειξη της γνώσης, την επιστροφή της αλήθειας και την εξεύρεση δίκαιης λύσης σ’ αυτό το θέμα.

22/1/2014

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ

Όταν ήμασταν μικροί, στο σχολείο, θυμάμαι καμιά φορά οι καθηγητές μας πετούσαν ατάκες μεγάλων προσωπικοτήτων για να τις θυμόμαστε, να τις σκεφτόμαστε με προβληματισμό και καμιά φορά να τις εφαρμόζουμε κιόλας. (Μιλώ για τα χρόνια πριν την εισβολή του Κοέλιο που με τις καραμελένιες αμπελοφιλοσοφίες του κούρνιαξε στις εφηβικές αγκαλιές και κατέστησε τις πάσης φύσεως ατάκες trendy). Τα «γνωμικά» εκείνα λοιπόν ήταν και πιασάρικα και για πρόλογο για την Έκθεση… Έτσι μάθαμε πχ για το Βολταίρο και το ελεύθερο δικαίωμα έκφρασης, για το Ρήγα με την ελευθερία, τον Ιησού για τους αλλήλους, για τον Αινστάιν με τα σύμπαντά του, τα σοφά αρχαιοελληνικά ρηθέντα και άλλα ωραία, μεγάλα λόγια. Τελικά φαίνεται ότι αυτή η διδαχή μας στιγμάτισε ως χώρα. Από τότε κάθε «μεγάλη προσωπικότητα» στη χώρα μας αρέσκεται στο να πετά ατάκες. Ατάκες με τις οποίες διαμορφώθηκε η χθεσινή και σημερινή μας αντίληψη για τη χώρα μας. Τι να πρωτοθυμηθεί λοιπόν κανείς… Ειλικρινά εγώ γελώ περισσότερο με το «Σεμνά και Ταπεινά» του Κωστάκη, ειδικά όταν το αντιπαραβάλω με τον Ρουσόπουλο και τον Λιάπη για παράδειγμα. Πλάκα είχε και ο Γιωργάκης που κάθε εβδομάδα «εγκαινίαζε» κάτι «νέο» και του είχαν μάθει τη λέξη «ευνομούμενος» και την πετούσε συχνά. Του Γιωργάκη του άρεζε να αποκαλεί το μπουρδέλο ευνομούμενη χώρα και ο κόσμος τον πίστευε. Το όνομα του βέβαια έχει συνδεθεί με το υπέροχο «Λεφτά υπάρχουν», τότε που οι πέτρες δεν τον πίστεψαν, τον πίστεψε όμως ο ελληνικός λαός και τον ψήφισε με αυτοδυναμία. Ιστορικές μπαρούφες ειπώθηκαν από άλλα «άξια φρούτα» της ελληνικής πολιτικής σκηνής όπως τον Βουλγαράκη –το off-shore guy- με το «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» και φυσικά το «τώρα αγοράζουμε» του Γιάννου που παρότρυνε εκατομμύρια Έλληνες να παίξουν στο χρηματιστήριο πριν τους παρασύρει το ωστικό κύμα της σκασμένης φούσκας. Μεσ’ την καρδιά μας πάντα θα μένει το αλησμόνητο «Τσοβόλα, δωσ’ τα όλα» του Ανδρέα που άνοιξε το χορό του Ζαλόγγου, το οποίο παίρνει λόγω διάδοσης και παλαιότητας την πρώτη θέση. Αντίθετα μάλλον φαίνεται να ξεχάστηκε το «οι αγανακτισμένοι είναι μαλάκες» του Θ. Πάγκαλου που έδειξε έτσι τον σεβασμό του για τους συμπατριώτες του στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων. Κρίμα. Τέτοια ατάκα δεν πετιέται κάθε μέρα! Ο Θόδωρος προηγουμένως είχε πετάξει το αποστομωτικά ειλικρινές «Μαζί τα φάγαμε» εξισώνοντας τις ευθύνες πολιτικών και λαού και τις διατροφικές ανάγκες του ίδιου και του μέσου “homo sapiens”. Προφανώς εννοούσε τα λεφτά που υπήρχαν, αυτά που επικαλέστηκε ο Γιώργος πιο πάνω. Διασκεδαστικότατος μέχρι δακρύων ο Σημίτης μας έφτιαχνε με επικές λέξεις που σε πιαναν εξ’ απήνης και έσκαγε το χειλάκι σου όπως «το μακέτο, η πιότητα, κλπ». Μοναδικός, οσκαρικός καλλιτέχνης! Σήμερα ο Αντωνάκης έχει την τιμητική του. Ο Αντωνάκης έχει συνδέσει το όνομά του με ένα καλοκάγαθο ήρωα παραμυθιών. Τον κ. Πλεόνασμα. Ο κ. Πλεόνασμα, είναι ένας ρωμαλέος νέος που ζει στο Κάστρο «Καπιταλισμός», συνεργάζεται με μία καλή νεράϊδα, την διδα “Success Story” και οι δύο μαζί θα σώσουν την γλυκιά Ελλάδα από το κακό μάγο με ένα μαγικό ραβδάκι. Ο κακός μάγος μεταμορφώνεται συνεχώς. Πότε γίνεται ΣΥΡΙΖΑ, πότε συνταξιούχος, πότε δημόσιος υπάλληλος κλπ. Φέτος τον Γενάρη - για να αφήσουμε τα παραμύθια - αγωνιούμε ξαφνικά όλοι για το πότε «θα βγούμε στις αγορές». Στα μέσα του 2014 ή πάμε για το 15? Πάμε στοίχημα! Είναι κάτι όπως το αστείο με το μετρό της Θεσσαλονίκης ή το «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις» ? Φυσικά ως χώρα της κραιπάλης και της πλάκας, οι πολιτικοί μας διασκεδάζουν καθημερινώς με παροιμιώδεις διαλόγους στο κοινοβούλιο (ειδικά στις Επιτροπές) που μας χαρίζει το νο1 κανάλι για κωμωδίες «η Βουλή ΤV». Και σ’ αυτό το σημείο έχω μία νέα πρόταση να κάνω στο θίασο: ένα νέο χαράτσι. Ένα νέο χαράτσι που θα ονομαστεί «χαράτσι αφέλειας», ίσως το μοναδικό που αξίζει να πληρώνουμε. Γιατί μόνο εμείς σε ολάκαιρη την οικουμένη θα μπορούσαμε να ακούμε όλα αυτά 40 χρόνια και να σας έχουμε και πάλι κυβέρνηση και να μαστουρώνουμε κάθε μέρα με μίζες, διαφθορές, τρομοκρατίες και εγκλήματα. Όλα γεννήματα δικά σας. ΥΓ: Ζητώ συγγνώμη που ξεχνώ από τη Βίβλο «Λόγια μεγάλων Ελλήνων κωμικών» τις ατάκες κάποιων ανάμεσά σας. Σταμάτησα να βλέπω συστηματικά «Καραγκιόζη» εδώ και πολλά χρόνια.

14/1/2014

ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ως φίλος της Τέχνης ευρύτερα, αλλά και λόγω της ημέρας, αποφάσισα να σας θυμήσω / γνωστοποιήσω την ύπαρξη αυτού του ηθογραφικού πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα με τίτλο "Τα Κάλαντα", μιας που το θέλει και η μέρα. Ο Λύτρας άνηκε στη φουρνιά των Ελλήνων ζωγράφων της Σχολής του Μονάχου, ίσως την ποιοτικότερη γενιά Ελλήνων ζωγράφων. Το έργο φιλοτεχνήθηκε το 1872, εποχή κατά την οποία στη Βαυαρία αναβίωνε μία νέα αρχαιοελληνική άνθηση (μετά τα χρόνια της Αναγέννησης). Λίγα χρόνια πριν στην Αθήνα φιλοτεχνήθηκαν μερικά από τα πιο υπέροχα νεοκλασικά της μνημεία υπό την επίβλεψη Βαυαρών αρχιτεκτόνων. Ήταν το καλλιτεχνικό κύμα που ήρθε με την έλευση του Βαυαρού μονάρχη Όθωνα....Αυτά σχετικά με τη σχέση Ελλάδας-Βαυαρίας τα χρόνια εκείνα. Ο πίνακας τώρα μας παρουσιάζει το έθιμο των Καλάντων το οποίο όλοι μας ζήσαμε ως παιδάκια. Προσέξτε όμως πόσο όμορφα παρουσιάζει μία σκηνή από της εποχής...τις παραδοσιακές φορεσιές, τα παραδοσιακά όργανα, την αυλή ενός σπιτιού και κύριως τις εκφράσεις των παιδιών που χαίρονται και ζούνε τη διαδικασία, που "λένε" τα Κάλαντα σαν να δίνουν συναυλία, χαράματα....Και μοιραία έρχεται η σύγκριση με το σημερινό έθιμο, το οποίο κυριολεκτικά τείνει να εκλείψει. Όλο και λιγότερα παιδάκια και ειδικά ελληνόπουλα βγαίνουν πλέον στους δρόμους να "πούνε" τα κάλαντα. Άλλα παιδιά δεν ξέρουν πια το έθιμο, άλλα το σνομπάρουν, άλλα ντρέπονται, άλλα φοβούνται. Στις μέρες τα παιδάκια δέχονται ακόμα και επίθεση για να τους κλέψουν τα λίγα νομίσματα που μάζεψαν, το πρώτο "μισθό" της ζωής τους μέσα από την κατάθεση της εργασίας τους. Ακόμα και αυτά που βγαίνουν, φτωχόπαιδα τις περισσότερες φορές δεν "ζούνε" το έθιμο, μπαίνουν στη διαδικασία όχι για να το χαρούνε αλλά κυριολεκτικά για να συνεισφέρουν κάποια ευρώ στον οικογενειακό κορμπανά, τα λένε στα γρήγορα, βαρετά και φεύγουν γρήγορα. Όλο και λιγότερα σπιτικά ανοίγουν την πόρτα τους σ' αυτά. Άλλοι δεν γουστάρουν να βλέπουν αλλοδαπά παιδάκια, άλλοι δεν σκέφτονται και το 50λεπτο που θα δώσουν, λες και σώζοντας 5 ευρώ θα γίνουν πιο πλούσιοι....Έτσι πεθαίνει ένα έθιμο και άλλο ένα στοιχείο της ελληνικής παράδοσης, των ελληνικών χριστουγέννων σιγά σιγά...Τέτοια μέρα αναζητώντας να μπω στο κλίμα της γιορτής, μένει μόνο η ανάμνηση των δικών μου "εισβολών" σε σπίτια, με την παρέα της φλογέρας, του τριγώνου, των παιδικών φωνών, η αδημονία της παραλαβής, τις παχυλές προσφορές των οικογενειακών φίλων και τις στιγμές του μοιράσματος των δραχμών στο κατώφλι της οικοδομής...Η χαρά της παιδικής αθωότητας...

24/12/2013

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Η Ελλάδα του Far West. H χώρα στην οποία εκτός από την ανεργία, τη διαφθορά και την ανέχεια ανθεί πλέον και η Βία. Φαύλος κύκλος του αίματος. Η Κρίση που γέννησε η σαπίλα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, γέννησε στην αρχή τους αυτόχειρες. Μετά γέννησε και τη Χρυσή Αυγή, η Χρυσή Αυγή τη μισαλλοδοξία, η μισαλλοδοξία το φανατισμό, ο φανατισμός την εκδίκηση, η εκδίκηση τη βία. Και η βία τη βία. Και η βία πάλι τη βία. Και όλοι οι εγκληματίες έχουν εξίσου άρρωστα μυαλά. Ακροδεξιοί φασίστες και ακροαριστεροί τρομοκράτες. Ασχέτως αν δεν γίνουν εκπομπές, πορείες διαμαρτυρίες, απεργίες, σελίδες στο fb για τους μεν και γίνουν για τους δε. Και πάλι τίθονται τα αμείλικτα ερωτήματα: Ως πότε οι αριθμοί των οίκων αξιολόγησης, των υπουργείων, των τραπεζών, των μοϊκανών και των τροϊκανών θα έχουν μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή? Ως πότε το μίσος μας και ο εγωισμός θα μας μετατρέπει σε αδιάφορα, ωχαδερφικά πλάσματα του "καλά να πάθουν οι φασίστες" και του "εγώ να μαι καλά"? Ως πότε θα κάνουμε προσπάθεια εκτός από το να βρούμε με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος λεφτά για να χουμε πλεόνασμα, να φτιαξουμε και την διχασμένη κοινωνία μας, την παιδεία μας και τη εν γένει νοοτροπία μας? Η Κρίση κυρίες και κύριοι, είναι κοινωνική. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί η οικονομία αναγεννιέται, προστατεύεται και αυτοπροστατεύεται. Η Κοινωνία όχι. Ίσως μία ελπίδα να υπάρχει αν αυτός ο εγκληματικός θίασος μας αδειάσει μετά από χρόνια τη γωνιά.

1/11/2013

Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΖΕΙ

Μιας που ο ναζισμός είναι της μόδας φέτος, έχουμε μία πολύ καλή αφορμή σήμερα στην επέτειο του ΟΧΙ απλά να δούμε λίγα λεπτά από ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Λίγα λεπτά αρκούν για να μείνουμε άναυδοι, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, από τη φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Τη φρίκη που γέννησαν τα αποβράσματα που δυστυχώς έζησαν ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος. Τέτοιες μέρες δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε τους Έλληνες που πριν από 70 χρόνια πολέμησαν αυτή τη σχεδιασμένη λαίλαπα μίσους και παράνοιας -ότι πιο διεστραμμένο ξέρασε η φύση - με αυταπάρνηση και γενναιότητα και να τους συγκρίνουμε με τους απογόνους τους, εμάς, που (από)δεχόμαστε στην κοινωνία μας τους θαυμαστές τους. Η απόλυτη διαστροφή του ναζισμού ξεπερνά οποιαδήποτε επιλογή ιδεολογίας, άποψης, στάσης, δράσης και αντίδρασης. Ξεχυλώνει τα ανθρώπινα όρια, τα μεταφέρει σε διαστάσεις που μέχρι τότε δεν γνωρίζαμε, βιάζει τις φυσικές επιλογές, τους φυσικούς κανόνες, καρκινώνει την ιστορία, τον πολιτισμό, την ύπαρξή μας. Η κληρονομιά του? Κι όμως μένει, τα βιβλία του χασάπη προκαλούν περιέργεια να διαβαστούν, οι ναζιστικές στολές γοητεύουν, η "Έρικα" σιγοτραγουδιέται, τα σύμβολά τους εμπνέουν και τελικά οι απόψεις τους διοχετεύονται στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Δεν είναι πλέον αστείο να τα δεχόμαστε σαν δημοκρατική λογική ή ελεύθερη επιλογή. Όσο άθλιος και αν είναι ο ακραιφνής καπιταλισμός και ανίκανοι οι Ευρωπαίοι ηγεμονίσκοι, δεν φτάσαμε ως εδώ για να γυρίσουμε πίσω και να ξεχυλώσουμε κι' άλλο τα μυαλά μας. (Μετ)εφηβικά "επαναστατικά" πιτσιρίκια και λοιποί ελληναράδες, ο ναζισμός δεν είναι επιλογή. Είναι ο Φρανκεστάιν των χειρότερων ονείρων, που είχατε και είχαμε την τύχη να μην τα δούμε. Ας μην τον προκαλούμε. Ζήστε το σήμερα τουλάχιστον και σκεφτείτε όσο σας παίρνει και μπορείτε τί (κρυφό)γουστάρετε.

28/10/2013

KΑΛΟΚΑΙΡΙ...ΟΛΙΓΟΝ ΤΙ ΑΠ’ ΟΛΑ

Από σήμερα αρχίζουν οι ημέρες κορύφωσης του φαινομένου των Πεφταστεριών "Περσείδες". O κόσμος που βρίσκεται στην δική του κορύφωση των καλοκαιρινών του διακοπών και της θερινής ραστώνης, λέει - για μία μοναδική φορά το χρόνο - να ρίξει μια ματιά, μιας που θα ναι κοντά και η παραλία, μπας και δει κανένα "αστέρι να πέφτει", πίνοντας το μοχίτο του. Το ίδιο θα κάνει και στις 21 Αυγούστου που θ' ανοίξουν και οι αρχαιολογικοί χώροι και θα του εμποτίσουν τα κανάλια ρομαντική διάθεση για να δει το "μεγαλύτερο" φεγγάρι. Άλλη αξία ξαφνικά το φεγγάρι εκείνη τη μέρα, άλλη και τα ερείπια, άλλη και τα μουσεία. Περιστασιακή αστρονομία λοιπόν, περιστασιακή αρχαιολογία, περιστασιακή μουσειολογία, περιστασιακός ρομαντισμος, για να ταιριάζει και με τους περιστασιακούς έρωτες της εποχής και τα δέσαμε όλα όμορφα. Αναρωτιέμαι γιατί η όποια στιγμιαία και πρόσκαιρη επιθυμία για κάποια τυχαία γνώση να είναι τόσο συγκυριακή, γιατί δηλαδή να συνδέεται αποκλειστικά με τις όμορφες καλοκαιρινές στιγμές και αναμνήσεις. Γιατί ο σκούρος χειμώνας, το αστικό περιβάλλον και η απομάκρυνση από το παραλιακό mood να μας ξεκώβει απ' ο,τιδήποτε το καλοκαιρί με τους καρπούς του μας προσφέρει και που τότε ανοιγόμαστε χωρίς πολύ σκέψη για να τους δεχθούμε ? Γιατί ταμπελοποιούμε καταστάσεις? Γιατί αρεσκόμαστε να τις συνδέουμε με συγκεκριμένες εποχές, μήνες, ακόμα και μέρες? Γραφικοποιούμε εμπειρίες και γνώσεις όταν όλο τον υπόλοιπο χρόνο αρνούμαστε, βαριόμαστε ή υποτιμούμε αυτά που το καλοκαίρι απολαμβάνουμε, φορώντας τη θερινή μας ενδυμασία. Αυτά όλα προς σκέψη (και "συμμόρφωση")......Παρά όμως αυτές τις ρητορικές απορίες, αν ανήκειτε σ' αυτήν την κατηγόρια που θέλετε να δοκιμάσετε αυτή την καλοκαιρινή "από λίγο" συνταγή, δεν σας μέμφομαι καθόλου. Αντιθέτως την υποστηρίζω. Τι και αν δεν πέφτει κανένα αστέρι αλλά ο πλανήτης μας τρώει στα μούτρα τα απομεινάρια του κομήτη Swift - Tuttle όπως κάθε χρόνο κατά την ετήσια περιφορά του? Τι και αν οι ευχές μάλλον δεν θα βγουν? Τι και αν το Νοέμβρη έχουμε τη μεγαλύτερη βροχή των διαττόντων και όχι το καλοκαίρι ? Τι και αν η Πανσέληνος του Αυγούστου δεν είναι η μεγαλύτερη? Τι και αν η ζωντανή ιστορία των ερειπίων και των μουσείων στέκει εκεί για αιώνες και κάθε μέρα τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι είναι ανοιχτοί για όλους μας? Καλύτερα λίγο και όποτε να 'ναι, παρά καθόλου...Χρειάζεται περισσότερο απ' όσο νομίζουμε-ετε. Σ' ευχαριστώ Αυγουστε που αγιάζεις τα μέσα και που πάντα δίνεις αυτό το λίγο σε πολλούς και ας ξεχνιέσαι με τις πρώτες ρυπές του φθινοπώρου. Καλή ρομαντική διάθεση (ελπίζω) σε όλους σας...        

        11/8/2013

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

   Στις παρακάτω σειρές θα επιχειρήσω μία προσέγγιση πτυχών της ελληνικής δημοκρατικής κουλτούρας του σήμερα, προχωρώντας σε μία πρόχειρη σύγκριση δύο αποσπασμάτων από συνεντεύξεις εγκεκριμένων στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων και ενός αντιστοίχου κύρους του Τύπου.  Η πρώτη έλαβε χώρα στις 26/11, στη Λυών όπου η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Γιάννης Πρετεντέρης έδωσαν συνέντευξη στην εφημερίδα Liberation και το δεύτερο στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Θόδωρος Πάγκαλος στο γαλλικό κανάλι France 5 στις 23/10.

     Ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης λοιπόν άστραψε και βρόντηξε για άλλη μία φορά αποκαλώντας "κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες" τους "Αγανακτισμένους" πολίτες.  Είναι ίσως και η μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία της Δημοκρατίας που η 4η σπουδαιότερη προσωπικότητα στο τιμόνι ενός κράτους (μετά τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, και τον πρόεδρο της Βουλής)  βρίζει με τόση άνεση και σε τέτοιο μέγεθος το λαό. Ανάλογες μικρότερου βεληνεκούς επιθέσεις στο λαό έχει κάνει και παλιότερα, ενώ είναι γνωστό το υβριστικό και απαξιωτικό του ύφος για τους πολιτικούς του αντιπάλους είτε όντας μέσα στο Κοινοβούλιο είτε εκτός.

      Η δήλωση αυτή του Θ. Πάγκαλου οδηγεί αρχικά σε τέσσερα σημαντικά ερεθίσματα-ζητήματα κατά τη γνώμη μου αναφορικά με την δημοκρατική μας κουλτούρα: ότι στη σημερινή πολιτική σκηνή ο Κομμουνισμός εκλαμβάνεται το ίδιο αρνητικά με το Φασισμό, δεύτερον ότι οι πολίτες που διαμαρτύρονται και δεν συμμορφώνονται στις κυβερνητικές πολιτικές είναι μη δημοκράτες (καθότι Κομμουνισμός=Φασισμός, ο υβριστικός χαρακτηρισμός "μαλάκας" τίθεται υπό την κρίση του αναγνώστη και δεν θα τύχει περισσότερης ανάλυσης στο παρόν σοβαρού σχολιασμού κείμενο για ευνόητους λόγους), τρίτον ότι το κίνημα των αγανακτισμένων πραγματικά ερέθισε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (και αυτό το λέω έχοντας παρατηρήσει ότι ο κ. Πάγκαλος αρέσκεται στο να επιτίθεται όταν είναι φοβισμένος) και τέταρτον (σε συνδυασμό με τη μη τιμωρία του αντιπροέδρου που ακολούθησε τη δήλωση) ότι το θράσος και οι ύβρεις απέναντι στο λαό αποτελούν έναν μη καταδικαστέο τρόπο έκφρασης στη λειτουργία του πολιτικού λόγου.

      Ας προχωρήσουμε τώρα στη συνέντευξη της κ. Μπακογιάννη και του κ. Πρετεντέρη στην εφημερίδα "Liberation". Πιστεύω ότι το απόσπασμα που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα της κατάστασης της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Ελλάδα. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πολλά, εν μέρει αντιφατικά και πολυεπίπεδα: α) η κ. Μπακογιάννη εμφανίζεται με μία τάση καταδίκης του πολιτικού παρελθόντος της χώρας καθότι αναγνωρίζει την αποτυχία του, αλλά με έκπληξη παρατηρούμε ότι δεν βάζει τον εαυτό της μέσα σε αυτό και αντ' αυτού το νέο κόμμα που κατά τ' άλλα ίδρυσε (άρα ζητώντας την ψήφο του ελληνικού λαού) έχει και άποψη για τα γεγονότα β) ότι ο Κομμουνισμός θεωρείται εδώ ισοδύναμος με τον σταλινισμό, άρα και εδώ με το Φασισμό, γ) ότι ο Φιλελευθερισμός καπελώνεται από το Νεοφιλελευθερισμό στη χώρα μας διότι η κ. Μπακογιάννη, θιασώτης επί δεκαετιών των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών του πατέρα της θέτει πλέον τον εαυτό της ιδεολογικά στην πολιτική σφαίρα που βρίσκεται στις παρυφές της αριστεράς και δ) ότι η δημοκρατική νομιμότητα προφανώς έχει μετασχηματιστεί σε μία "καραμέλα" που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, έχοντας χάσει την πραγματική της σημασία, αυτής του συσχετισμού της με το λαό που ισοδυναμεί με την εκλογή μίας κυβέρνησης  δημοκρατικά εκλεγμένης, με επικυρωμένη λαϊκή αποδοχή.

    Το σημαντικότερο όμως συμπέρασμα προκύπτει από την ανάλυση της τοποθέτησης των Μπακογιάννη-Πρετεντέρη απέναντι στο ΛΑΟΣ. Και οι δύο χαρακτηρίζουν το κόμμα και τα στελέχη του "αστείους" που κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά αλλά από την άλλη δεν καυτηριάζουν τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, αντ' αυτού μάλιστα την υποστηρίζουν και στη Βουλή, δηλαδή στην πράξη, αλλά και μέσω του Τύπου. Το γεγονός αυτό δίνει τροφή για τρία ρητορικά ερωτήματα: α) για ποιο λόγο υποστηρίζουν τη συμμετοχή ενός κόμματος στην κυβέρνηση που κατά βάθος κοροϊδεύουν και το θεωρούν επικίνδυνο; β) ποιο είναι το επίπεδο του δημοκρατικού λόγου όταν ενώ υποστηρίζεις αυτή τη συμμετοχή ταυτόχρονα σε κατ' ιδίαν συνεντεύξεις τους κοροϊδεύεις; Είναι ή δεν είναι υποκριτική και ψεύτικη αυτή η στάση, όταν την ίδια στιγμή στιγματίζεις τα ψέματα του κυβερνώντος κόμματος στην προεκλογική εκστρατεία; γ) πως γίνεται ένα κόμμα που θέλει να λέγεται φιλελεύθερο να υποστηρίζει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων στην κυβέρνηση συνεργασίας; Και στην τελική ανάλυση, τι κρύβεται λοιπόν πίσω απ' όλα αυτά; Φυσικά, οι απαντήσεις σ' αυτές τις ερωτήσεις βρίσκονται κάτω από την κρίση του κάθε πολίτη-αναγνώστη.

    Σκεπτόμενος παραπέρα στη βάση της πρόχειρης συγκριτικής ανάλυσης των συμπερασμάτων των αποσπασμάτων των συνεντεύξεων από τις δύο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες που βρίσκονται στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας και διαχειρίζονται ή διαχειρίστηκαν άμεσα τις εξελίξεις του τόπου εδώ και μερικές δεκαετίες, θα ήθελα να μεταφέρω τις σκέψεις μου για τα εξής θέματα που κατά τη γνώμη μου προέκυψαν, για περαιτέρω προβληματισμό περί της ποιότητας της σημερινής δημοκρατικής μας κουλτούρας: 1)  η έλλειψη ιστορίας Φιλελευθερισμού στον τόπο συντελεί στη διαστρέβλωσή της από το Νεοφιλελευθερισμό. Το γεγονός αυτό επιτείνεται από την αρνητική στάση του Ελληνικού Κομμουνισμού υπέρ της προσαρμογής του ή της αφομοίωσης σ' αυτόν των άλλων δυνάμεων κάτω από μία πιο ευρεία έννοια με στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού φιλελεύθερου χώρου. Η πόλωση του Κομμουνισμού και η ανυπαρξία του ιστορικού Φιλελευθερισμού, εξαφανίζει οποιοδήποτε αντίπαλο πόλο, καθιστώντας πολύ εύκολο το ρόλο των πολιτικών αντιπάλων ορμόμενων εκ δεξιών που καλλιεργούν σταδιακά μία φασιστική ρητορεία σε ο,τιδήποτε εξ' αριστερών ξεφεύγει από τα ταυτιζόμενα πρότυπά τους. Το γεγονός αυτό είναι εμφανές και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Αριστερά εν γένει από τα ΜΜΕ. 2) οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από τα παραπάνω κανονιστικά πρότυπα, σπιλώνει και την ελεύθερη δημοκρατική επιλογή του λαού - γεγονός που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τεράστιο ξεπεσμό της πολιτικής μας Κουλτούρας- και αυτός στοχοποιείται ως αριστερός ή φασίστας.  Επιπλέον η ελεύθερη επιλογή του λαού κατεδαφίζεται καθώς το μέγιστο δικαίωμά του, αυτό της επιλογής κυβέρνησης για τη χώρα του μεταφέρεται στις αρένες του κομματικού παζαριού. 3) Αντιθέτως, ακροδεξιές τάσεις που προσαρμόζονται ευκόλως στα κανονιστικά πρότυπα, αποτελούν θεμιτές προσθήκες σε ένα βαλς λαϊκισμού και ψηφοθηρίας, σπάζοντας σ' αυτή την περίπτωση τις βιτρίνες της κομματικής ιδεολογίας. 4) παρατηρείται επιπροσθέτως μία έντονη αλαζονεία στον πολιτικό λόγο των τριών προσωπικοτήτων μέσα από τις ύβρεις απέναντι σε άλλα κόμματα ή/και στο λαό, αίσθημα που αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις εξαιτίας ενός έκδηλου και σιωπηλού φόβου που προκαλούν οι αυθόρμητες αντιδράσεις της λαϊκής βούλησης, παρά το γεγονός ότι είναι εκ γεννετής και εκ φύσεως ετερόκλητες. Η οργισμένη αντίδραση των Θ. Πάγκαλου, Ντ. Μπακογιάννη και του θιασώτη του συστήματος Γ. Πρετεντέρη απέναντι στους αγανακτισμένους εδραίωνει το παραπάνω επιχείρημα περί στοχοποίησης του λαού, που όταν δεν ασκεί  απλά το καθήκον του, δεν ψηφίζει κατά το σύνηθες τρόπο, δεν γκρινιάζει απλά ή δεν απέχει, μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες. Η επικινδυνότητα αυτών των πολιτών κρίνεται πολύ μικρότερη από τη γραφική, αλλά ευπροσάρμοστη επικινδυνότητα των ακροδεξιών στελεχών από το πολιτικό σύστημα. 5) συντηρείται για άλλη μία φορά το πετυχημένο και λαϊκά αποδεκτό ψυχολογικό φαινόμενο της πολιτικής παρθενίας που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στην ελληνική πολιτική κουλτούρα:  η εξάρτηση των πολιτικών που ανήκουν σε δοκιμασμένες πολιτικές ή κομματικές φαμίλιες από την πολιτική είναι τόσο έντονο που υπάρχει σ' αυτούς το αίσθημα της αιώνιας παρθενογέννησης και του αιώνιου εξαγνισμού εξαιτίας κάποιας καταξιωμένης ιστορικής ενέργειας του ατόμου στο παρελθόν, εξαιτίας της προσωρινής απόσυρσης ή μίας μεγάλης αποχής από το κόμμα ανάδειξης ή το πολιτικό σύστημα. Το βλέπουμε τώρα με τη Ντ. Μπακογιάννη, το είδαμε με τον Αντ. Σαμαρά, ακόμα και με τον Κ. Παππούλια και την οργισμένη αντίδρασή του κατά του λαού την 28η Οκτωβρίου. Είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι το επιχείρημα της κάθαρσης του πρότερου άτιμου βίου, λόγω της συμμετοχής σε άλλο κόμμα ή της απουσίας δεν έχει ιστορικά καταδικαστεί από κόμματα και λαό στην Ελλάδα.

    Και κλείνω με το έκτο συμπέρασμα που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το σημαντικότερο:  το δημοκρατικό μας πολίτευμα με την απώλεια της δημοκρατικής νομιμότητας που εκπορεύεται από το λαό βάζει τουλάχιστον προσωρινά ταφόπλακα στην εξέλιξη οποιασδήποτε δημοκρατικής πολιτικής Κουλτούρας και θέτει στο περιθώριο οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση άσκηση λαϊκής συμμετοχής.

     Τελικά, το παραπάνω χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με τη φασιστοποίηση των αντιφρονούντων πολιτών μέσα από τις πολιτικές ύβρεις, τη μιντιακή καταδίκη τους και τη νέα, πρόσφατη μόδα της ακραίας ασύστολης αστυνομικής βίας εναντίον τους, τη διάλυση ή γραφικοποίηση εχθρικών πολιτικών πόλων και την αναγκαστική (ή επιθυμητή) προσαρμογή στις νόρμες του συστήματος των αντίθετων πλην όμως προθύμων στις αλλαγές ευπαθών πολιτικών πόλων, εξαφανίζει τις λαϊκές επιλογές, εδραιώνει το μη επικίνδυνο για το παγιωμένο πολιτικό βαθυκράτος, φαινόμενο της αποχής διαιωνίζοντας έτσι τη παραμονή στο σάπιο πολιτικό καθεστώς του σήμερα.

                                                                                                                         11/12/11

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: τώρα και μετά

Η σελίδα «Πολιτική Επιστήμη-Διεθνείς Σχέσεις» δημιουργήθηκε στο blog μου με αφορμή την άγνοια μεγάλου μέρους του κόσμου γι' αυτό που ονομάζουμε πολιτική επιστήμη και διεθνείς σχέσεις και το οποίο τυγχάνει να έχω καλώς ή κακώς σπουδάσει. Κάποιοι φαντάζονται ότι η πολιτική επιστήμη είναι το σκαλοπάτι για τη μεταπήδηση στη πολιτική που ακούμε στις ειδήσεις και ότι οι φοιτητές που το σπουδάζουν είναι κατοπινοί βουλευτές. Είναι συνήθως οι ίδιοι που μπερδεύουν τις διεθνείς σχέσεις με τις δημόσιες. Άλλοι αναρωτιούνται τί μπορεί να μαθαίνει στην πολιτική και γιατί πρέπει να είναι και σχολή για να σπουδάσει κανείς, ενώ κάποιοι άλλοι προεξοφλούν ότι σαν πολιτικός επιστήμονας είσαι κομματικοποιημένος και άρα προκατειλλημένος και άρα θετικά διακείμμενος απέναντι σε πολιτικούς και άκριτα υποστηρικτής της πολιτικής τους. Συνήθως αυτοί είναι από την αρχή και οι πιο επιθετικοί συνομιλητές...

    Το περίεργο και συνάμα εντυπωσιακό είναι οτί αυτές οι απόψεις δεν απέχουν πολύ από την ελληνική πραγματικότητα: οι περισσότεροι "έγκριτοι" πολιτικοί επιστήμονες κάνουν ακριβώς ότι φαντάζεται ο κόσμος: βλέπουν το πανεπιστήμιο ως προαύλιο χώρο για το άλμα στην πολιτική σκηνή, ταυτίζονται με κάποιο κόμμα και δεν διστάζουν να το φανερώσουν άμεσα ή έμμεσα, κομψά ή άκομψα κατά τη διάρκεια των παραδόσεών τους στα αμφιθέατρα και έχουν μετατρέψει τις γνώσεις του περί διεθνών σχέσεων σε δημόσιες. Λογικά έχουν μπει στο πανεπιστήμιο μέσω κάποιου γνωστού πολιτικού και κάθε άλλο παρά προσφορά στην επιστήμη τους κάνουν, αφού ελάχιστοι απ' αυτούς έχουν κάνει έστω και μία δημοσίευση αφ' ότου έγιναν λέκτορες...

    Η νοσηρή κατάσταση που διάγει σήμερα η πολιτική επιστήμη στη χώρα μας οφείλεται στο φαύλο κύκλο: κακό εκπαιδευτικό σύστημα-κομματικοποιημένα πανεπιστήμια-στείροι καθηγητές-χαβαλεδιάριδες φοιτητές-κακό εκπαιδευτικό σύστημα. Σχολές που ανοίγουν η μία μετά την άλλη χωρίς λόγο ύπαρξης, χάρισμα της ιδιότητας του φοιτητή σε οποιονδήποτε, καθηγητές–μη ερευνητές, μπαστακωμένοι γερά σε μία θέση και χωρίς κίνητρο για τη μετάδοση της γνώσης και της καλλιέργειας νέων φοιτητών και κατά συνέπεια πρόγραμμα σπουδών με τεράστιες ελλείψεις και μέτρια επιμόρφωση και ένα πτυχίο χωρίς ουσιώδες αντίκρυσμα από μία σχολή φάντασμα με ελάχιστες προοπτικές εργασίας. Και έτσι επιτείνεται η αδιαφορία στο φοιτητή που πολλοί απ' αυτούς ξέρουν ότι ούτως ή άλλως αν δεν έχει σπουδάσει 4-5 σχολές, δεν έχει και νόημα να πολυζοριστεί αφού η μαμά και ο μπαμπάς με τις γνωριμίες τους κάτι θα του βρουν...

   Μία νέα γενιά πολιτικών επιστημόνων –μέσα στους οποίους ευελπιστώ να μπω και εγώ- κάνει την εμφάνισή της όμως σταδιακά. Πρόκειται για πρώην φοιτητές που κατάλαβαν εγκαίρως ότι εδώ που ζούμε η πολιτική επιστήμη έχει καταντήσει κομματικό αλισβερίσι και αποφάσισαν να τη ζήσουν στο εξωτερικό είτε φοιτώντας είτε δουλεύοντάς σε σχετικούς τομείς...Κάποιοι που γύρισαν έχουν μάθει τι θα πει έρευνα και προσφορά στην επιστήμη. Κατάλαβαν ότι ο πολιτικός επιστήμονας μελετά, καταγράφει και προτείνει λύσεις για τα πολιτικά φαινόμενα που αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής οργάνωσης και δεν είναι απλά η «ελίτ του πανεπιστημίου» (όπως αρέσκονταν να μας λένε καθηγητές μας όταν ήμασταν πρωτοετείς). Ούτε γίνεσαι όταν απλά με την ιδιότητα μέλους της ΠΑΣΠ ή της ΔΑΠ παίρνεις το 9άρια χωρίς να διαβάζεις επειδή ξέρει ο καθηγητής ότι θα τον στηρίξεις όταν χρειαστεί. Κατάλαβαν ότι δεν σε καθιστά πολιτικό επιστήμονα που μπορείς να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου όταν το πάρεις, διδασκόμενος άκυρη στατιστική, μαθηματικά λυκείου ή διαβάζοντας «μανιφέστα» - εγχειρίδια που σου έδινε ο πρώην κομμουνιστής καθηγητής σου με την ανεξαρτησία τρόπου και περιεχομένου διδασκαλίας, αλλά και συγγραμματικής επιλογής που έχει. Και αν μιλήσεις μαζί τους καταλαβαίνεις ότι κάτι ενδιαφέρον έχουν να σου πουν που δεν έχει να κάνει με τα κόμματα και τους πολιτικούς των δελτίων ειδήσεων αλλά με κόμματα και πολιτικούς-που αποτελούν αναλώσιμες μονάδες μέτρησης των κοινωνικών δράσεων και εξελίξεων. Και που αν μιλήσεις μαζί τους καταλαβαίνεις γιατί αξίζει να σπουδάζεται κάτι τέτοιο, όταν σπουδάζεται σωστά.

Αντίθετα όσοι δεν μπόρεσαν να φύγουν, αιχμαλωτίστηκαν στις συμπληγάδες ατελών επιλογών: ένα διπλωματικό σώμα που υπαρχει για να διορίζονται συγγενείς πολιτικών, μία σειρά από υπολειτουργικά think tanks που δεν χρηματοδοτούνται ή υπάρχουν χωρίς να προσφέρουν τίποτα κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα και προσλαμβάνοντας δωρεάν «ερευνητές» και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εκτός από την οικονομία –το trendy μαζί με τους Υπολογιστές, γνωστικό πεδίο της εποχής μας-  κάνει ότι μπορεί για να μην διδάσκεται καμία άλλη κοινωνική επιστήμη στα νέα παιδιά. Μοιραία, οι παραμένοντας στην Ελλάδα απόφοιτοι μεταπτυχιακοί ή μη πολιτικών επιστημών στράφηκαν προς άλλες τελείως διαφορετικές δουλειές, με τους περισσότερους να τους κερδίζουν τελικά πόστα σχετικά με οικονομία, τράπεζες, εργασίες στον ιδιωτικό τομέα σχετικές με τις ψευτοανάγκες των καιρών και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Η γέννηση, υπάρξη και λειτουργία των σχολών πολιτικών επιστημών στην Ελλάδα, φανερώνει ότι η κοινωνική έρευνα στη χώρα μας έχει βάλει ταφόπλακα. Πίστη μόνο μπορεί να δωθεί μόνο σε όσα από τα παιδιά του εξωτερικού (και ίσως όσοι λίγοι από την Ελλάδα τα καταφέραν), για κάποιο λόγο γυρίσουν εδώ, μείνουν αδιάφθοροι από τις κομματικές σειρήνες και ταυτόχρονα αποκτήσουν ερείσματα στο χώρο του πανεπιστημίου τους...Μόνο αυτοί με οράματα για τη δημιουργία, την έρευνα και τη γνώση και με όρεξη για δουλειά μπορούν –αν τους αφήσουν- να προσφέρουν ό,τι μπορούν σε όσα παιδιά τύχει να βρεθούν στα χέρια τους, δίνοντας μία πορεία στην επιστήμη μας. Αυτοί είναι "μία, κάποια λύση"...  

ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ? ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ

    Χθες, εκεί που έβλεπα τις εξωτερικές ειδήσεις ενός καναλιού –δεν θυμάμαι ποιου- άκουσα ότι δυστυχώς σκοτώθηκαν 9 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 18 επειδή το ΝΑΤΟ βομβάρδισε μία συνοικία στην Τρίπολη της Λιβύης. Ανάμεσά τους και ένα βρέφος....Νομίζω ότι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σ’ αυτή τη «γενναία» πράξη που υπέδειξε ο πιλότος και οι ιθύνοντες του επιχειρησιακού σχεδιασμού...

       ΝΑΤΟ σημαίνει North Atlantic Treaty Organization ή αλλιώς Οργανισμός Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Ο Οργανισμός δημιουργήθηκε το 1949 ως αμυντικός πόλος των μη κομμουνιστικών χωρών, τον καιρό που ακόμα υπήρχε δεύτερη υπερδύναμη στον πλανήτη και μένονταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Ο σκοπός του ήταν να προστατεύσει όλα τα κράτη που άνηκαν στο δυτικό μπλοκ (Βόρειοατλαντικά αμερικανικά κ ευρωπαϊκά κράτη) από την δαμόκλειο σπάθη της ΕΣΣΔ.

       Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η ανάγκη που κάποτε εκπροσωπούσε το ΝΑΤΟ έπαψε να υπάρχει . Και ενώ θα περίμενε κανείς να διαλυθεί ο Οργανισμός ή έστω να μετασχηματιστεί σαν ένα επιτελικό δεξί χέρι του ΟΗΕ (μιας που ο ΟΗΕ δεν έχει δικό του μηχανισμό για να επιβάλει την τάξη)  αντ’ αυτού ο Οργανισμός έχει μετεξελιχθεί σ' ένα Παγκόσμιο Χωροφύλακα των συμφερόντων των ΗΠΑ, της μοναδικής υπερδύναμης σήμερα στην Υφήλιο.

       Το ΝΑΤΟ από το 1990 έχει διευρυνθεί και αποθρασυνθεί τελείως. Επιτείθεται αδιακρίτως σε όσες χώρες δεν ικανοποιούν τα χατήρια των ΗΠΑ (ή ανήκουν στον "άξονα του κακού") και οι αδύναμοι σύμμαχοι από το φόβο μήπως ενοχλήσουν την υπερδύναμη, παραχωρούν μέρος της εθνικής τους επικράτειας στους ανθρώπους που διεξαγάγουν τόσο «πετυχημένες» και «γενναίες» αεροπορικές επιδρομές σαν αυτές της Τρίπολης.

        Και ενώ η Λιβύη του δικτάτορα Καντάφι, βομβαρδίζεται κατ’ εντολή του ΟΗΕ, η Συρία ενός άλλου δικτάτορα, του Ασάντ που βαρά κατευθείαν στο ψαχνό τους διαδηλωτές για πρωινό, απολαμβάνει την... αδιαφορία του δυτικού κόσμου...Και ενώ το Ιράκ του δικτάτορα Σαντάμ έπρεπε να καθηλωθεί κατ’ εντολή του ΟΗΕ γιατί παραβίασε τα σύνορα του Κουβέιτ το 1989, η Γιουγκ/βια του δικτάτορα Μιλόσεβιτς έπρεπε να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα και ας μην έδωσε ποτέ ο ΟΗΕ το ΟΚ...Γιατί για το ΝΑΤΟ (στο οποίο η χώρα μας δηλώνει περήφανο μέλος, προφανώς υπό το φόβο της Τουρκίας) ο Σέρβος Μιλόσεβιτς ήταν δικτάτορας, ο Σέρβος Κάρατζιτς εγκληματίας πολέμου ενώ ο Κροάτης Τούτζμαν και ο Βόσνιος Ιζεντμπέκοβιτς αθώες περιστερές...Κοινά σε όλα αυτά? Όλες οι αναμείξεις του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν με εντολή των ΗΠΑ και σχετίζονταν με τα συμφέροντά της υπερδύναμης.

        Το ΝΑΤΟ λοιπόν χαρακτηρίζεται από 4 γνωρίσματα: α) τον μετασχηματισμό του από αμυντικό οργανισμό σε επιθετικό, β) την ταύτισή του με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, γ) την αδιαφορία του απέναντι στην Διεθνή Νομιμότητα και τον ΟΗΕ (ή μάλλον την επίκληση τους κατά το δοκούν) και δ) την επιλεκτική ανάμειξή του.

                  Οι λόγοι που 28 κράτη μέλη και πολύ περισσότερα επιθυμούν την ένταξή τους σε έναν οργανισμό που επιλέγει φασιστικά τους στόχους επίθεσης και λειτουργεί με βάση το συμφέρον όχι της ανθρωπότητας αλλά των ισχυρών κρατών (και προφανώς κάποιων ισχυρών επιχειρηματιών) είναι ευνόητοι. Το λυπηρό της ιστορίας είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη μέλη είναι τόσο πολύ προσδεμένα στο άρμα των ΗΠΑ, που βλέπουν στο ΝΑΤΟ τη μόνη βιώσιμη λύση για να είναι εξασφαλισμένα από την απειλή που άλλα ευρωπαϊκά κράτη μπορεί να σημαίνουν γι’ αυτούς...70 σχεδόν χρόνια μετα το τέλος του Β’ Π.Π. και η ίδιος φόβος τους παραμένει, όπως τον καιρό του Ναπολέοντα. Το ΝΑΤΟ είναι η νέα Ιερά Συμμαχία του 1815...

                 Έτσι βλέπουμε να γκρεμίζονται σκέψεις για μία ΕΕ ενοποιημένη σε θέματα άμυνας και ασφάλειας και αντ’ αυτού βλέπουμε ανασφάλεια που οδηγεί σε διμερείς συνεργασίες και διαβουλέυσεις για τέτοιου είδους θέματα αποκλειστικά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και κάτω από την αιγίδα των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ αποτελούν και πάλι τον διεθνή διαιτητή, τον παράγοντα κάτω από τον οποίο όλες οι απειλές επικαλύπτονται.

      Το ΝΑΤΟ και σε αυτή την επιδρομή (γιατί δεν έχει τα χαρακτηριστικά πολέμου) τιμωρεί ένα λαό που ήταν απλά άτυχος να έχει έναν ηγέτη μη αρεστό στη Δύση, τον Καντάφι και που ήταν αρκετά αδύναμος να απαλαχθεί από το τυραννικό καθεστώς του τόσα χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο και αφού ρήμαξαν επί μήνες το στρατό του "συνταγματάρχη", αποφάσισαν ν’ αρχίσουν και τα χτυπήματα «κάτω από τη μέση», τα οποία οι συντελεστές τα ονομάζουν «παράπλευρες απώλειες». Το «αστείο» στην ιστορία είναι ότι το ΝΑΤΟ επικαλέστηκε την επίθεση για να προστατεύσει τους αμάχους από τη λαίλαπα του δικτάτορα...Ο ένας τύραννος έφερε τον άλλον...

       Πήρε λοιπόν εκδίκηση από το βρέφος το ΝΑΤΟ -γιατί ξοδεύει και τόσα λεφτά κάθε μέρα- και πλέον ο λιβυκός λαός μπορεί να κοιμηθεί πιο ήσυχος γιατί αυτός ο δικτάτορας γίνεται όλο και πιο αδύναμος μέρα με τη μέρα. Πλησιάζει ο καιρός που ο άμαχος αυτός (και τόσο άτυχος αλήθεια) πληθυσμός και οι Λίβυοι αντικαθεστωτικοί μαχητές που προσεύχονται στο όνομα του ΝΑΤΟ θα γνωρίσουν τους κατακτητές τους με τη μορφή μίας κυβέρνησης μαριονέτας των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων (κυρίως Γαλλίας) και που θα δουν τον πλούτο της χώρας τους (πετρέλαιο φυσικά τι άλλο? ) αντί να καταλήγει στις τσέπες τους, (μήπως και βρουν λίγο μοίρα στον ήλιο επιτέλους), να γίνεται καρπός στα χέρια των ισχυρών πολυεθνικών των πρώην «συμμάχων» τους.

       Δυστυχώς τα ερείσματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πολύ ισχυρά και η ανασφάλεια και φόβος των Ευρωπαίων είναι πολύ μεγάλος για να ελπίζουμε σε κάτι άλλο...Τόσο παχυλός όσο και οι μισθοί των εργαζομένων σ’ αυτό τον Οργανισμό. Είναι λογικό...χρειάζεσαι μπόλικα χιλιάρικα για να ξεπουλήσεις τους ενδιασμούς σου για να δολοφονούνται βρέφη. Χρειάζονται κάποιες χιλιάδες ευρώ μισθό για να γίνεις γρανάζι του οργανισμού που με το πρόσχημα ότι προστατεύει τους αμάχους, τους σκοτώνει πιο «σεμνά» και πιο «αποδεκτά» σε ολόκληρο τον κόσμο....Ο θάνατος δεν είναι παντού ίδιος...με λίγα ευρουλάκια παραπάνω βαφτίζεται αλλιώς...."Τα βρίσκουμε μωρέ εύκολα"...

       Ζω στις Βρυξέλλες (με δόσεις) από τον Ιανουάριο του 2011. Όντας πολιτικός επιστήμονας,  το εργασιακό περιβάλλον της πόλης μου ασκεί επιρροή από τότε που τελείωσα το μεταπτυχιακό μου το 2005. Συνάντησα κόσμο στην πόλη που –με καλή την πίστη, φυσικά- έκρινε σκόπιμο να με ενημερώσει για την πολύ καλή ευκαιρία που εκπροσωπεί το ΝΑΤΟ για τους νέους που τους ενδιαφέρουν οι διεθνείς οργανισμοί και επιθυμούν να ζήσουν στις Βρυξέλλες....Αν με ρωτήσετε πως είναι η ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ, δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν την επισκέφτηκα ποτέ. Ούτε πρόκειται....

       Χιλιάδες άνθρωποι επιθυμούν να προσφέρουν τη μισή ζωή τους για να στηρίξουν τον οργανισμό που σκοτώνει αθώους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Και νομίζουν ότι επειδή γίνονται γραμματείς, βοηθοί, καθαρίστριες ή νεροκουβαλητές σ'αυτόν δεν συνεισφέρουν... Εγώ λέω ότι το οικοδόμημα του ΝΑΤΟ έχει ανάγκη ακόμα κι' αυτούς...Αν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν υπάρχει και το γεράκι που παίρνει την απόφαση... Εγώ δεν δίνω ούτε ένα λεπτό του χρόνου για να τους γνωρίσω στο ίντερνετ και ούτε ένα λεπτό του ευρώ για να με ξεναγήσουν στο «μουσείο» των στρατιωτικών εγκαταστάσεών τους και του δολοφονικού επιτελείου τους...

       Ιδεολόγος? Ρομαντικός ? Δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν βάζω την υπογραφή μου στο εκ προ μελέτης έγκλημα των γερακιών και του συναφιού τους. Και αν όλοι έκαναν έτσι, αυτό το τρομοκρατικό αντιδημοκρατικό θεσμικό όργανο, θα έπαυε να καταδυναστεύει όλους τους λαούς της ανθρωπότητας μέρα-νύχτα. 

20/6/11

ΠΕΡΙ "ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΩΝ"...

Δεν ξέρω αν η χθεσινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας (σημ.: η πρώτη της αρχής σειράς εκδηλώσεων των "Αγανακτισμένων)  μπορεί να είναι απλά μία παρένθεση ενεργούς συμμετοχής πολιτών και ειδικά νέων ανθρώπων στα κεκταινόμενα, αλλά χθες για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, ένιωσα όμορφα για τα νέα από την πατρίδα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, επαγγελματικού χώρου, κομματικών καταβολών, κοινωνικών στρωμάτων, διαδήλωσαν ειρηνικά, σε πολλές πόλεις ταυτόχρονα, κάτω από μία κοινή φωνή που διαλαλούσε τη λέξη «Αγανάκτηση». Αγανάκτηση για όλους. 

Μία διαμαρτυρία, με μία λέξη-φωτιά και άηχα για να πάει παντού, διασάλευσε την ησυχία των βαρόνων του Κοινοβουλίου, των θιασωτών τους καναλαρχών και της ελιτίστικης παρέας των μεγαλοεπιχειρηματιών και golden boys φίλων τους….,τόσο πολύ που όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, προτίμησαν να την αποσιωπήσουν... 

Η αποσιώπηση του γεγονότος, είναι παραδοχή ήττας σήμερα για τους αποδέκτες του μηνύματος. Γιατί για πρώτη φορά είδαν ότι αυτή την εκδήλωση –που προήλθε από τη δύναμη του λαού και κανενός ελεγχόμενου συνδικαλιστικού τους φορέα- δεν μπόρεσαν να την καπηλευθούν με τις σημαίες τους – αν και πολύ θα ήθελαν- ούτε να την αγγίξουν με τις δηλώσεις τους. Και πραγματοποιήθηκε τέλεια, γιατί ζυμώθηκε αυθόρμητα μέσα στην καρδιά των νέων ανθρώπων, που –με παρακίνηση ή χωρίς – θέλαν να δείξουν ότι είναι εδώ, ότι δεν γουστάρουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους, ότι δεν χρειάζονται το συντονιστή τους, ότι μπορούν να διαδώσουν τα μηνύματά τους – μηνύματα ανθρωπιάς, συμπόρευσης, αλληλεγγύης και αγάπης- μέσα από το δίκιο των αιτημάτων τους και μέσα από την ανάγκη τους να φωνάξουν για ό,τι τους πνίγει....να φωνάξουν για την αλλαγή που χρειάζεται η κοινωνία μας. 

Μηνύματα που είναι διαχρονικά, μηνύματα που κάνουν το γύρο του κόσμου. Δεν μπορούν οι εξουσιολάγνοι να κλείσουν τα αυτιά τους όταν οι νέοι άνθρωποι φωνάζουν. Όσο και αν φιμώνουν το λόγο τους από τα κανάλια που ελέγχουν με την προπαγάνδα τους, δεν μπορούν να αντέξουν τη δύναμη τους που μπήκε σε κάθε σπίτι Έλληνα και Ελληνίδας σήμερα. 

Δυστυχώς όμως βαστάνε ακόμα τα κομματοπαίδια τους. Αυτούς που γαλούχησαν από μωρά μέσα στα 40 χρόνια του κομματικού τους κράτους, εξαπολύοντας τον ιστό των πελατιακών τους μηχανισμών από το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Αυτούς τους νέους που ακόμα έχουν αυτιά μόνο για τις Σειρήνες της άρπα κόλας, του ωχαδερφισμού, του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος, που δυστυχώς έτσι έμαθαν. Τα παιδιά θύματα της ελλειπούς εκπαίδευσης, των realities, των μεσημεριανών, του Θρύλου και του Βάζελου και των προτύπων του τίποτα. 

Χθες δόθηκε η πρώτη ρωγμή στο σάπιο καθεστώς που θέλει τους ανθρώπους άβουλα όντα. Που τους θέλει πειραματόζωα, για να τους χρησιμοποιεί όποτε θέλει για να κλείνει στόματα, σκέψεις και συνειδήσεις. Χθες νίκησαν αυτοί που κοιτάζουν μπροστά και δεν γυρίζουν πίσω. Χθες νίκησαν αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα μέσα για να αλλάξουν την κατάσταση. Έτσι απλά. Λιτά και δωρικά. Συμμετοχή και σιωπηρή διαμαρτυρία. Συνέχεια. Δεν θέλει ούτε πανώ, ούτε σημαίες, ούτε συνθήματα. 

Μακάρι, να δούμε τη στροφή. Ο τόπος θα έχει ελπίδα όταν πιο πολλοί νέοι κατέβουν για να διαμαρτυρηθούν για τα προβλήματα της κοινωνίας συλλήβδην, παρά για τα συμφέροντά του επαγγελματικού τους κλάδου, για το κόμμα που (ακόμα?) υποστηρίζουν ή για την αγαπημένη τους ομάδα. Ο τόπος θα έχει ελπίδα όταν οι πολυθρονάτοι νέοι της εποχής του "Βig Brother", των "Shoot 'em up" και του "Cosmopolitan", αλλά και οι άλλοι, οι δήθεν ψευτοτρέντιδες επαναστάτες του "Εmo", του "γουστάρω αναρχία" και των καταλήψεων για το τίποτα, αντιληφθούν γιατί αξίζει να παλεύεις και να διεκδικείς. Και πάντα υπάρχει ελπίδα ότι και οι άλλοι μπορεί να αλλάξουν...ας ελπίσουμε ότι το κύμα θα γιγαντωθεί και θα τους πάρει όλους στο πέρασμά του...

(Άρης Μπόττας, 26/5/2011)

H  ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ

    Τι μας έχει πιάσει? 

    Γιατί έχουμε τέτοια λαγνεία για να μαστε παντού πρώτοι?

    Τί έχουμε να αποδείξουμε? 

    Στη χώρα μας όλες οι δυνάμεις συσπειρώνονται σε ασήμαντους στόχους. Ψοφάμε για τη δημοσιότητα μίας μέρας, μία βδομάδας. Λες κι αυτα θα λύσουν τα προβλήματά μας...Γίναμε σαν τριτοκοσμική χώρα που τα δίνει όλα για να κερδίσει σε έναν ασήμαντο διαγωνισμό και να χαρεί. Πως το ανεχόμαστε αυτό?

    Είδα τρελή συσπείρωση σε όλα τα κανάλια αυτές τις μέρες για να στηρίξουν την ελληνική συμμετοχή στη Εurovision. Και μέχρι εδώ θα λεγε κανείς "ωραία, έτσι που κατάντησε ο διαγωνισμός, λογικό είναι, τί να κάνουμε, αφού τα πάντα είναι ζήτημα promotion". 

    Το πρώτο κρατούμενο εδώ είναι ότι κανείς δεν προβάλει όλο το υπόλοιπο ελληνικό επιτελείο. Ο κ. Ρουβάς δεν πάει μόνος του. Κάποιος έγραψε το κομμάτι του, κάποιος τους στοίχους. Κάποιοι χορεύουν (ξεσκίζονται για την ακρίβεια), κάποιοι κάνουν φωνητικά. Ποιοι είναι όλοι αυτοί? Όλη τη δόξα ο "Σάκης". Ο "Σάκης" έτσι, ο "Σάκης" αλλιώς. Και δως του εκθιασμοί, δώσ του δόξα. Και καλά ως ένα βαθμό είναι λογικό. Όμως, τόσο πια? Πόσοι από σας γνωρίζετε ποιος είναι ο τραγουδιστής της ελληνικής συμμετοχής και πόσοι γνωρίζετε συνθέτη και στιχουργό? Κοντεύουμε να ξεχάσουμε ακόμα και τον τίτλο του κομματιού!

    Αυτό όμως που πραγματικά είναι θλιβερό είναι οι μέθοδοι της συσπείρωσης. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι τους, προφανώς σε εντεταλμένη υπηρεσία, κρίνουν σκόπιμο να αμαυρώσουν και να σπηλώσουν με ποταπούς τρόπους τις άλλες συμμετοχές, αναβαθμίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δική μας. ΄"Βγάζουν βρώμα" δηλαδή για όλους τους άλλους, μέσα από τις κριτικές που ασκούν, μέσα από τις ειρωνίες τους και διαμορφώνουν με αυτό τον τρόπο εντυπώσεις και eurovisioνικές συνειδήσεις. Γνωρίζουμε ότι η εκλογή του κ.Ρουβά και η τέλεση του διαγωνισμού στην Αθήνα (φυσικά στην Αθήνα, πού αλλού?) θα αποφέρει τεράστια κέρδη στην ΕΡΤ και στον κ. Καλημέρη, όμως και το φιλότιμο και η ευγένεια είναι στοιχεία του συναγωνισμού και μάλιστα ενός "πολιτιστικού" -ας πούμε πολιτιστικού- συναγωνισμού. Και οι "πολιτιστικοί" διαγωνισμοί έχουν διαφορετικό σκοπό από τους πολιτικούς. Δεν τραγουδάμε για να επιτεθούμε και να κατηγορήσουμε. Τραγουδάμε για να περάσουμε όμορφα και να πουλήσουμε το κομμάτι μας. Λες και άμα πούλήσει παραπάνω ο άλλος από τον δικό μας, έχουμε εθνική αποτυχία. Η τακτική των ιδιωτικών κυρίως καναλιών θυμίζει τις εφημερίδες των αθλητικών ομάδων που προσπαθούν επίτηδες να προκαλέσουν και να ξεσηκώσουν τους οπαδούς, αδιαφορώντας για τα επεισόδια και τη βία στα γήπεδα.  Είναι η χείριστη μορφή σχολιασμού, η χείριστη κάλυψη ενός διαγωνισμού που αφορά τραγούδι. Λανσάρουν λοιπόν προπαγάνδα για ένα "πολιτιστικό" γεγονός ή ένα "πολιτιστικο πανηγυράκι" αν θέλετε. Εκεί φτάσαμε!

    Στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision "ο Νορβηγός τραγουδιστής, το νιάνιαρο, πρέπει να μάθει πρώτα απο μουσική και μετά να βάλει στο στόμα του τον Σάκη", είπε κάποια κυρία που κλίθηκε να σχολιάσει τα του θεσμού. Να σημειωθεί οτι ο Νορβηγός τραγουδιστής είναι μόνο 24 χρονών, τραγουδάει και χορεύει στην πίστα, παίζοντας ταυτόχρονα και βιολί, ενώ έχει γράψει ο ίδιος και το κομμάτι του, κάτι που ο κ. Ρουβάς δεν ήταν ποτέ ικανός να κάνει.  Δεν κέρδισε στον διαγωνισμό pop idol της χώρας του, δεν τυγχάνει δηλαδή ευρύτερης αποδοχής, σε αντίθεση με τον κ. Ρουβά που τυγχάνει τη λαική υποστήριξη επί εικοσαετίας σχεδόν με fan από 16 ως 76 χρονών και όπου ό,τι να κάνει είναι σπουδαίο! Και κανένας δεν απάντησε στην κυρία αυτή ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί η μουσική δεν σχετίζεται με την ηλικία. Κανείς δεν απάντησε στην κυρία ότι ο κ. Rypak γνωρίζει περισσότερη μουσική από τον κ. Ρουβά. Κανείς δεν είπε στην κυρία ότι ο διαγωνισμός δεν είναι καλλιστεία ομορφιάς και σέξι αρσενικού και θυληκόυ, αλλά διαγωνισμός τραγουδιού. Και ποιος άλλωστε να απαντήσει στην κυρία όταν στο στούντιο δεν βρίσκεται κανείς σχετικός με μουσική. Καλούνται να κρίνουν τους καλλιτέχνες αστρολόγοι, μοντέλα και λοιπά σούργελα της show biz. Γιατί κύριοι των καναλιών δεν καλείτε στο στούντιο κάποιον συνθέτη, κάποιο στιχουργό, κάποιο μουσικό που δεν ανήκει στη show biz, στη σφαίρα επιρροής σας και δεν προβάλεται από τα κανάλια σας? Γιατί δεν καλείτε κάποιον που ξέρει από το θεσμό και καλείτε τους "μαϊδανούς" ?

    Ξέρουμε όλοι γιατί. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους δίνετε λόγο είναι οι πιο εύπεπτοι. Είναι αυτοί που θα μιλήσουν απλά και θα πουν αυτά που ο Έλληνας θα ήθελε να ακούσει: ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι από μας και ο κ. Ρουβάς είναι ο καλύτερος.

    Δεν θα τα λεγα όλα αυτά αν δεν διαπίστωνα ότι αυτή η λογική διαπνέει κάποιους ανθρώπους που έχουν δυστυχώς τις κατάλληλες θέσεις για να διαμορφώνουν εντυπώσεις και συνειδήσεις. Γενικά και όχι μόνο στη eurovision. Πάρτε για παράδειγμα και τον αθλητισμό. Η χώρα διψά για πρωταθλητές και όχι για αθλητές. Σε μία χώρα που δεν της καίγεται καρφί για την ποιότητα του μαθήματος της γυμναστικής στα σχολεία και χωρίς αθλητικές εγκαταστάσεις, ξαφνικά την είδαμε να μπαίνει στην πρώτη δεκάδα των μεταλλίων στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Θαύμα φωνάξαμε. Μέχρι που γίναμε μάρτυρες της αλήθειας. Μέχρι που είδαμε ότι τα μετάλλια δεν είχαν τη λάμψη που θα έπρεπε να έχουν...Οι δύο σημαίες μας, ο κ. Κεντέρης και η κ.Θάνου, αποδείχτηκαν ντοπέ. Τι ταπείνωση για τη γενέτειρα του αθλητικού ιδεώδους....

    Η λαμογία και η διαφθορά που σκεπάζει το δημόσιο βίο της χώρας μας αγγίζει και τον πολιτισμό. Τον πολιτισμό που κάποτε ήταν το καύχημα μας. Δεν πειράζει πως θα κερδίσουμε, αρκεί να είμαστε πρώτοι. Σαν το Θρύλο ένα πράγμα. Και όλα τα ανάγουμε σε θέματα εθνικής υπόθεσης, αντί να κοιτάξουμε να λύσουμε τα απίστευτα προβλήματά μας που είναι τα πραγματικά θέματα εθνικής υπόθεσης. Αντί να πούμε ένα καλό λόγο για τους αντιπάλους μας, θα βγάλουμε την κακία μας, το κόμπλεξ μας. Είμαστε πάντα οι καλύτεροι και ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Κάτα τ' αλλα θέλουμε να λέμε ότι είμαστε προοδευτική κοινωνία. Την τύφλα μας τη μαύρη είμαστε! Πότε δεν παραδεχόμαστε ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος απο μας ή ότι φταίμε που χάσαμε. Φταίει το σύστημα, φταίει η διαιτησία, φταίει και ο "Χατζηπετρής" που λέει και ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης.

    Και την επόμενη μέρα της eurovision, κάποιος θα πρέπει να φταίει αν δεν βγούμε πρώτοι. Ακόμα και δεύτεροι αν βγούμε, ο πρώτος σίγουρα θα είναι χειρότερος. Τα χώνουν σε όλους τους ξένους πριν το διαγωνισμό και τις πρώτες μέρες μετά το τέλος του, και μετά δεν βλέπουν ότι το δικό μας τραγούδι δεν παίζεται πουθενά στην Ευρώπη (μόνη εξαίρεση το τραγούδι της κ. Παπαρίζου). Τότε δεν λένε "σφάλαμε, τελικά το τραγούδι το ξένο αποδείχτηκε πιο κραταιό στο χρόνο". Που είναι σήμερα το τραγούδι της κ. Καλομοίρα? Ποιο πιθανό είναι να ακούσεις στο ραδιόφωνο το "Ηοld me now" του Johny Logan, το νικητή του 1987, παρά το τραγούδι της Καλομοίρα ή του Σαρμπέλ. 

    Και για τα κρούσματα ντόπινγκ, κάποιος έφταιγε. Δεν φταίνε όμως ποτέ οι καναλάρχες, ποτέ οι υπουργοί. Στην κ. Βίσση έφταιγε ο στυλίστας για το καραγκούνα φόρεμα. Όχι η ΕΡΤ. Στη κ. Θάνου και τον κ. Κεντέρη, έφταιξαν οι σύμβουλοι που τους "παραπλάνησαν" και όχι ο υφυπουργός αθλητισμού και η κυβέρνησή του που ξέρει φυσικά τι γίνεται και δεν λέει τίποτα. 

    Φίλοι μου, ξέρετε ποιος πραγματικά φταίει? Φταίμε εγώ και εσείς που τους ανεχόμαστε. Κανένας άλλος. 

(Άρης Μπόττας 14/5/2009)

ΛΕΡΝΑΙΕΣ ΥΔΡΕΣ

Η ωραία παράσταση τελείωσε πριν λίγες μέρες, ότι έσπασε έσπασε, ότι κάηκε, κάηκε, κάποιοι πήγαν νοσοκομείο, κάποιοι για λίγες ώρες στο αστυνομικό τμήμα, κάποιοι κλαίνε περιουσίες και κάποιοι γελάνε με τις μίζες που θα εισπράξουν. Το κλασικό γνώριμο σκηνικό. Τα κανάλια βρίζουν την αστυνομία, ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει για να βγάλει "τα αθώα τα παιδιά που ήταν απλοί διαδηλωτές" από τα κρατητήρια, ο υπουργός εκθειάζει τα μέτρα που πήρε για να προστατεύσει τον πολίτη, οι ψευτοπροοδευτικοί πανεπιστημιακοί κουβεντιάζουν φιλολογικά για την αναγκαιότητα διατήρησης του ασύλου, οι μπάτσοι πότε παρέα με τους κουκουλοφόρους, πότε μόνοι τους λένε ότι λειτούργησαν με βάση τις εντολές που πήραν, ο απλός κοσμάκης βρίζει και οι γνωστοί-άγνωστοι που τολμούν να αποκαλούνται αναρχικοί (θα τρέμουν τα κόκαλα του Μπακούνιν) γεμίζουν τον τόπο με μαύρα συνθήματα στους τοίχους για την απελευθέρωση του τάδε "ήρωα" τους επειδή κατάφερε σοβαρό τραύμα σε ένα μπάτσο.

Ωραία η παράσταση, πληρώσαμε και το εισητηριάκι μας, ψυχολογικό και οικονομικό για να περνάνε όλοι οι ηθοποιοί καλά. 

Έτσι γεννήθηκε μία νέα επέτειος για τη νεολαία μας. Μετά την 17η Νοέμβρη με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τώρα γιορτάζουμε μία νέα "εξέγερση". "Εξέγερση ποτισμένη με το αίμα του Αλέξη". "Τιμή και δόξα στον Αλέξη" γράφει και η Ελευθεροτυπία μας. Η μεγαλύτερη ελληνική φυλλάδα. Ο μόνος άνθρωπος που ήταν πιο γνωστός με το μικρό του όνομα στην Ελλάδα, ήταν ο μακαρίτης ο Παπανδρέου. Τώρα εκτός από τον Αντρέα, έχουμε και τον Αλέξη λοιπόν. Καινούριο φρούτο.  

Ο Αλέξης λοιπόν ζει και οδηγεί τους νέους στην εξέγερση. Ο νέος ήρωας της νεολαίας του 21ου αιώνα, είναι ένα 15χρονο πιτσιρίκι. Εξέγερση με μολότοφ στους μπάτσους, καδρόνια στις τζαμαρίες και κροτίδες στα γήπεδα. Αλλά και με καταλήψεις και emo κουρεματάκι.

Δύο διαφορετικές ομάδες νέων θα έλεγε κανείς....Δύο διαφορετικές εξεγέρσεις, εκ πρώτης όψεως. Και όμως όχι τόσο διαφορετικές...Οι πρώτοι είναι οι σύγχρονοι ήρωες απέναντι στον κατεστημένο, οι αγωνιστές, οι πολεμιστές, αυτοί που εκπροσωπούν τη "νεολαία που βράζει". Οι δεύτεροι είναι οι αντιδραστικοί και οι αδιάφοροι στην κοινωνία, αλλά φιλειρηνιστές. Αυτοί αποστρέφουν το βλέμμα στην άσχημη κοινωνία, όπως την έκαναν οι μεγάλοι. Δεν θέλουν βία, απλά εκφράζουν όπως μπορούν την ανάγκη για καλύτερη παιδεία αλά "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", "Κάτσε καλά Γεράσιμε" κλπ, αλλά και για μία μεγαλύτερη ανθρώπινη παγκόσμια ευαισθησία. Αλλά με μία προϋπόθεση: να το κάνουν οι άλλοι γι' αυτούς και όχι αυτοί γιατί τους εαυτούς τους και για τους άλλους... 

Οι νέοι της σύγχυσης. Οι νέοι που αντί να πάρουν τη ζωή και να παλέψουν για να την κερδίσουν ή να την αλλάξουν, νομίζουν ότι πετυχαίνουν κάτι με την "εξέγερση για το αίμα του Αλέξη", η με διαδοχικά κάθε χρόνο λουκέτα σε σχολεία ή με το να είσαι cool μακριά απ' όλα (Γιατί άλλο να κάνεις κατάληψη με ένα αίτημα υπαρκτό, και άλλο να εφευρίσκεις αίτημα για να κάνεις κατάληψη, κάθε χρόνο). Και μία κοινωνία που δεν προσπαθεί να τους πει πόσο μάταια είναι όλα αυτά γιατί κανένας δεν πρόκειται να συγκινηθεί αν εσύ σπάσεις μία τζαμαρία, κλείσεις ένα σχολείο ή πετάξεις μία φράντζα...Μϊα κοινωνία που τους διαπλάθει λάθος, που τους βγάζει στην κοινωνία όπως να ναι και που μετά έρχεται ως άλλος φαρισαίος για να πει "τι να κάνουν και τα παιδιά, εκτονώνονται". Και που αποδέχεται κάθε πέτρα, κάθε κατάληψη μόνο για την πράξη, αδιαφορώντας για το κίνητρο και το αποτέλεσμα.

Είναι μία μάταιη τρεντιά. Μία τρεντιά που ασκεί γοητεία στα συνομήλικά κοριτσάκια, στα κανάλια, στον ΣΥΡΙΖΑ, στο Λαζόπουλο και στους Αμάν. Μία επικίνδυνη τρεντιά. Όχι γιατί ο κόσμος κινδυνεύει να σπάσει κανά κεφάλι -ποιος νοιάζεται για την ασφάλεια του πολίτη τώρα- αλλά γιατί σε αυτή την ηλικία είναι επικίνδυνο να είσαι βουτηγμένος στην αφέλεια (για να μην το πω αλλιώς). Γονείς προφανώς αδιάφοροι, ασορτί με την παιδεία αυτής της χώρας γεννούν τα καρκινώματα που βλέπουμε. Άτομα κενά, χωρίς ιδανικά, οράματα, στόχους φιλοδοξίες. Άτομα με υπέρτατο στόχο το να καταστρέψουν μία βιτρίνα, να κάψουν ένα αυτοκίνητο, να σκοτώσουν ένα μπάτσο. Νέοι που πιστεύουν ότι με τη βία ή την αδιαφορία θα αλλάξουν την κατάσταση. Και μία κατάσταση που πιστεύει ότι με τη βία και την αδιαφορία θα αλλάξει τους νέους.  

Μέσα από τέτοιες συνθήκες, άτομα και καταστάσεις γέννησαν τέρατα. Τέρατα κάτω από τα προσωπεία των ηρώων τους. Του Αλέξη σήμερα και κάθε Αλέξη αύριο.   

Είναι επικίνδυνο να έχεις πρότυπό μία ιδέα πίσω από μία κατάσταση ή πίσω από ένα πρόσωπο. Και αυτό γιατί κάθε κατάσταση ή κάθε πρόσωπο είναι υποκειμενικές οντότητες. Άρα και οι ιδέες τους είναι υποκειμενικές...Οι ιδέες γέννησαν Φασίστες, Αναρχικούς, Μουτζαχεντίν και Ταλιμπάν. Είτε προσκηνούν τον Αλλάχ, είτε τον Μαρξ, είτε τον Αλέξη, οι συνειδήσεις και ειδικά των νέων ανθρώπων δεν μπορεί να διαμορφώνονται από μία μονοδιάστατη έννοια. Η εποχή μας δεν έχει ανάγκη από Σταυροφόρους ούτε cowboys. 

Αλλά ακόμα και έτσι η στρέβλωση είναι διπλή σε αυτή τη χώρα. Όχι μόνο ευτελείς ιδέες -και όχι ιδανικά- οδηγούν σήμερα τους νέους, αλλά οι ιδέες αυτές, οι δράσεις, δεν γεννούν αντιιδέες, αντιδράσεις. Ο Αλέξης που δολοφονήθηκε από αστυνομικό ζητά εκδίκηση από τον παράδεισο. Ο Αξαρλιάν που σκοτώθηκε από τις σφαίρες της 17Ν όταν δολοφόνησε τον Παλαιοκρασά, δεν έγινε ποτέ ήρωας. Ήταν μία "παράπλευρη απώλεια". Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι νέοι μπορούν να επιλέξουν (όποιοι δηλαδή έχουν την κρίση να επιλέξουν) δεν μπορούν στην ουσία να επιλέξουν. Δεν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα, αλλά και οι ίδιοι δεν το πολυψάχνουν, είναι πιο "πιασάρικο" το να φοράς μία "επαναστατική" σημαία... το να δολοφονείται ο "υπηρέτης του κακού συστήματος", συγχωρεί μία "παράπλευρη απώλεια"...όχι όμως όταν το "σύστημα" δολοφονεί ένα αθώο παιδί... Είναι ζήτημα λοιπόν "γοητείας" που ασκείται και πως διαμορφώνεται αυτή η γοητεία. Τι θα γίνει όμως αν μία ρουκέτα του "αγώνα" κόψει στα δύο ένα μεταναστόπουλο; Τι θα βγουν να μας πουν τότε? Και παράπλευρη απώλεια και νέος ήρωας; Και ο πόλεμος που είναι η απάντηση στο σύστημα? Ποιος θα πληρώσει την πολεμική αποζημίωση στους γονείς μετανάστες? Οι πολεμιστές? Οι τζάμπα ήρωες με τις πλάτες των άλλων;

Σε μία χώρα που αδυνατεί να κατανοήσει ότι η αδιαφορία και η βία φέρνει βία και αδιαφορία και τούμπαλιν κάποιοι θα πουν ότι δεν μπορούμε να ζητάμε από τους νέους να φερθούν διαφορετικά. Αν ήταν έτσι τότε οι κοινωνίες δεν θα προχωρούσαν. Οι κοινωνίες προχώρησαν όταν οι νέοι τις πήγαν μπροστά με ιδανικά και οράματα. Όταν οι νέοι πήγαν κόντρα στο κατεστημένο με το σωστό τρόπο. Όταν διάβαζαν Αριστοτέλη στα χρόνια της Ιερής Εξέτασης Όταν απαντούσαν στη βία με πνεύμα, νου, γνώση. Και όσο η βία και η αδιαφορία χρησιμοποιείται, δικαιολογείται και υποστηρίζεται με οποιοδήποτε τρόπο άμεση ή έμμεσα, ρητά ή άρρητα, οι Λερναίες Ύδρες της μισαλλοδοξίας θα επιβιώνουν.

                                                                                    (Άρης Μπόττας 12/9/2009)