29 Νοεμβρίου 2015

ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ...


Δευτέρα πρωί. Φειδωλές κουβέντες σε μία ασυνήθιστη ηρεμία. Αυτή τη φορά η δυσπραγία του δευτεριάτικου πρωινού θα κρατούσε παραπάνω. Μηνύματα για αύξηση του επιπέδου ασφαλείας, για συμπαράσταση στα θύματα, καλέσματα για ενός λεπτού σιγή. Γνωστοποιήθηκε ο αποκλεισμός ενός μεγάλου δρόμου λόγω υπόπτου οχήματος και συλλήψεις μουσουλμάνων σε μία γειτονιά δίπλα από το κέντρο της πόλης. 
Και το απόγευμα μουντό ως συνήθως, ανηφορίζοντας προς την πλατεία με το παράξενο κτήριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτή τη φορά, όμως, δεν είχε κάτι από την μεγαλοπρεπή θωριά του. Να 'ταν η βροχή που 'χε κάτι το πένθιμο? Οι υπεροπλισμένοι στρατιώτες που κοιτούσαν άγρυπνα το πλήθος? Ή μήπως οι είκοσι οχτώ μεσίστιες σημαίες με τη σημαία της Ένωσης?
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Και πόσες εικόνες για άλλα τόσα συναισθήματα? Δεν θα κρύψω ότι σφίχτηκε η καρδιά μου. Είκοσι οχτώ ήταν αυτές, άλλες να χτυπούν στα ασημί κοντάρια τους, πέρα δώθε, όπου τις πήγαιναν οι παλινωδίες του ανέμου και άλλες κλειστές, σαν να αντιστέκονταν επίμονα.
Και τότε θυμήθηκα τη στιγμή που έσπευσα να φωτογραφηθώ μαζί τους όταν τις αντίκρισα από κοντά, για πρώτη φορά εκτός των φοιτητικών βιβλίων. Ποτέ δεν είχα το όνειρο να εργαζόμουν στην ΕΕ. Ποτέ δεν έπαψα να είμαι περήφανος που εργάζομαι στην ΕΕ.
Ήταν μία μέρα κούφια, χωρίς αχτίδα φωτός. Είναι μερικές στιγμές που θέλεις οι μέρες να μην έχουν αχτίδα φωτός. Γιατί τότε, χωρίς λόγο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανείπωτα συναισθήματά σου και επαναθεωρείς τα μεγέθη τους, σαν να χεις ανάγκη να κάνεις μία εσωτερική επαναδιευθέτηση. Η προσκυνημένη σημαία του χθες, όμως, έσωσε χώρες από το Φασισμό προχθές. Από μία μέρα σαν τη σημερινή όπου τα τανκς έβγαιναν στους δρόμους της Αθήνας και τιμούμε ήρωες.
Για να ξαναγίνουμε τελικά θεατές του ίδιου φαινομένου, στους δρόμους του Παρισιού, 42 χρόνια μετά. Και με το Φασισμό να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Εικοσί οχτώ μεσίστιες σημαίες για να 'ρθουμε αντιμέτωποι με τη ματαιότητα ενός κύκλου που μπάζει.
Και για να ξαναγυρίσει ο ήλιος, θέλει δυστυχώς δουλειά πολύ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: