Γη

ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ


Πετώ. Φαντάζομαι έναν πίνακα. Πως θα ήταν λέει αν διαφορετικά στυλ ζωγραφικής αποτυπώνονταν σε έναν τεράστιο καμβά? Απολαμβάνω τις εικόνες από τo παράθυρο του αεροπλάνου: πόσο όμορφος,αρμονικός και ισορροπημενος είναι τάχα ο πλανήτης μας...Καθώς η κλίμακα αλλάζει, όλα φαίνονται πιο προσιτά. Πλατιές πράσινες σκούρες εξπρεσσιονιστικές πινελιές, οι ολόσωμες συστάδες δέντρων, αισθάνεσαι τη δροσιά τους, ένα αρχέγονο ένστικτο ένωσης με την προαιώνια φύση σου ξυπνά. Πολύχρωμα τετράγωνα καλλιεργήσιμης γης, θυμίζουν την διαχρονικη πάλη του ανθρώπου για επιβίωση. Βλέπεις οικήματα, πολιτισμό και σκέφτεσαι ειρήνη,συνεργασία, ανάπτυξη...Κυβιστικό σκηνικό. Σε αποσπούν τα ποτάμια, υδάτινες γραμμούλες που οδηγούν το μάτι στο αχανές, δίνοντας ένα τόνο παιχνιδίσματος στους τακτικούς γεωμετρικους σχηματισμούς. Τα βουνά, λευκά τρίγωνα με τεθλασμένες αράδες και με κόγχες σαν να θέλουν να σε φτάσουν. Σμηλεμένη γεωλογία, αλλοίωση της πεδινής ισορροπιας, άγρια ομορφιά...Προσθέσαμε μια αφηρημένη έκφραση, μια δοση μοντέρνας τέχνης. Και ξαφνικά η αεικίνητη κυρίαρχη θάλασσα ξεπροβάλλει, υποβάλλοντας το τοπίο. Έχεις ήδη ξεχάσει τις χρωματικές αντιθέσεις και τη σταθερότητα της γης και κυριεύεσαι από το απεραντο μπλε. Η θάλασσα αφριζει, σε κοιτάζει κατάματα, απειλητικά,στο μυαλό σου έρχεται ο συνοδοιπόρος της, ο άνεμος. Δεν τον βλέπεις. Μόνο τον ακούς και τον αισθάνεσαι.Τα στοιχεία της φύσης, ο καιρός, όλα όσα δεν μπορείς να τιθασεύσεις. Ιμπρεσιονιστικός τόνος καθώς τα χρώματα του ουρανού σκουραίνουν. Τα σύννεφα μικρά, άπειρα, χαμένα από δω κι από κει στον ορίζοντα, όλο και πληθαίνουν. Πανδαισία μορφών...Βαμβάκια, σου θυμίζουν τις ψεύτικες νιφαδες του χριστουγεννιατικου δέντρου και φυτείες στους αγρούς. Μια στάλα συμβολισμού στο έργο μας. Πιο πάνω εκτείνεται ο γαλάζιος ουρανός, κενό, ακατανόητες κλίμακες. Και τότε ίσως σκεφτείς έναν θεό η ο,τι αντιλαμβάνεσαι έτσι. Το ψηφιδωτό έχει σχηματιστεί και του λες...μακάρι να υπήρχες θεέ και να έκανες κάτι ωστε τίποτα να μην αμαυρωσει αυτό το έργο τέχνης. Καμια χακί μουντζουρα, κανένα γκρι κοφτερό μαχαιρι, καμία φωτιά των ανθρώπων δίπλα μας, μπροστά μας και μακριά μας.

16/4/2014

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Όταν η νύχτα προσεγγίζει τη Θεσσαλονίκη, σαν να πέφτει πρώτα από την παραλία θαρρείς, καρτερώντας την εξαφάνιση των χρωματιστών παρεμβολών του Ορίζοντα. Στιγμή με τη στιγμή, γίνεται ένα με τα εμπορικά επιμήκη πλοία, τ’ απόμακρα μεταλλικά κουφάρια, σαν σταματημένα ρολόγια, ακίνητα, σιωπηλά. Λατρεύω τους ανατολικούς περιπάτους παράλληλα με τις ξύλινες πασαρέλες της παραλίας, όταν οι θορυβώδεις προβολείς τους στρέφονται δυτικά..... φθινόπωρο με τη θαλάσσια αύρα. Τότε που, το βαθύ μετέωρο μπλε ξεδιπλώνεται, ξεθωριάζοντας το ζωηρό γαλάζιο της αεικίνητης κυματοειδούς επιφάνειας μπροστά από την ευθεία γωνία του οπτικού πεδίου. Λατρεύω να το συνταιριάζω με τις μοναχικές αργοκίνητες τριγωνικές σιλουέττες των ψαράδων, σε συμμετρία και αρμονική γεωμετρική σύζευξη με τους επιβλητικούς γερανούς και τις κυβιστικές αποθήκες του λιμανιού, τις σοβαρές γκρι κατασκευές, τα ψυχρά ορόσημα υψηλής αντίθεσης στο σαββατιάτικο οίστρο του Νέον. Και τις κλιμακωτές καμπύλες της παραλίας, ψιλόλιγνες, φινετσάτες, που σκαρφαλώνουν προς τον ουρανό, ανοιχτές, διάτρυτες, σαν να αποδέχονται λυτρωτικά τη βροχή, την επίταση των χρωμάτων και τη σπιρτάδα των αντανακλάσεων. Και πιο πολύ απ’ ολα λατρεύω την αυθόρμητη δίψα για την πολλοστή αποτύπωση του ίδιου κάδρου, στην ίδια σου την πόλη.

20/12/2014

ΑΡΩΝ ΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΛΑΒΕΙ...

Παραλία...κάπου στη Σκιάθο. Αντιμέτωπος με τις πρώτες χοντρές σταγόνες ο κόσμος άρον άρον μαζεύει τα παραλιακά accessories, κινητά τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές με τα οποία πριν λίγο τσάταρε, έκανε check in και φωτογραφίζονταν στους βράχους για φώτο προφίλ στο facebook. Τώρα βιάζεται να βρει καταφύγιο στις ψάθινες ομπρέλες της παραλίας. Οι πιο τυχεροί προλαβαίνουν να κρυφτούν κάτω από τις τέντες των beach bars. Σήμερα, αντί της ενεργοποίησης της μελανίνης, μελανοστρώματακαταιγιδοφόρα νέφη ενεργοποιούν ηλεκτρικά φορτία αντίθετα με αυτά της θάλασσας, προκαλώντας διάτρηση του αέρα και ηλεκτρικό σπινθήρα. Το εκπληκτικό και πανίσχυρο φαινόμενο της Φυσικής, αφήνει ασυγκίνητους τους περισσότερους πρώην λουομένους που εγκαταλείπουν την άμμο, γκρινιάζοντας για την απότομη διακοπή του μαυρίσματος και τον "απαίσιο" καιρό που δεν χάρισε άλλο ένα υπέρθερμο απόγευμα πάνω στις ξαπλώστρες, σε άμεσο link με τις καυτές ηλιακτίδες. Το στην πραγματικότητα συνηθισμένο καλοκαιρινό φαινόμενο, αποτυπώθηκε από το φακό μίας απλής ψηφιακής μήχανης που επέλεξα να πάρω -δυστυχώς- στο νησί αντί της ημιεπαγγελματικής DSLR μου (προς αποφυγή ενδεχόμενης κλοπής), με την επιλογή συνεχών λήψεων, στηριζόμενη πάνω σε αυτοσχέδιο τρίποδο. Το παρόν αποτέλεσμα είναι σύνθεση δύο φωτογραφιών με διαφορά λήψης λίγων λεπτών. Ευχαριστώ τον Θωρ και τον Δία που μου το χάρισαν εν συνοδεία βροχής και βροντών.

9/8/2014