Ζούμε στη χώρα των διλημμάτων. Σπάρτη ή Αθήνα; Μακεδόνες ή Ρωμαίοι; Εικονολάτρες ή Εικονομάχοι; Λατίνοι ή Τούρκοι ? Μαυροκορδάτος ή Κωλέττης? Κομμουνιστές ή εθνικόφρονες; Ολυμπιακός ή ΠΑΟ; ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ? Και από σήμερα ένα καινούριο φρούτο έρχεται: Μνημονιακοί ή Αντιμνημονιακοί?
Πολλά είναι τα συμπεράσματα - μηνύματα που προκύπτουν από τις τελευταίες εκλογές. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ίσως εμπεδώθηκε για τα καλά αυτό το νέο δίλημμα στην κοινωνία μας. Λίγο το ξαφνικό υψηλό ποσοστό των αντιμνημονιακών (όπως ονομάζονται) κομμάτων, λίγο τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, λίγο η Τρόϊκα, λίγο...το ελληνικό DNA μας -που λέει ο λόγος- που "φαγωνόμαστε" μεταξύ μας για το ποιος είναι καλύτερος, όλοι μας πειστήκαμε ότι υπάρχει αυτό το μεγάλο σταυροδρόμι και ότι πρέπει να αποφασίσουμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Οι αντιμνημονιακοί λένε ότι για όλα φταίει η Τρόϊκα και ο δικομματισμός. Οι μνημονιακοί λένε ότι χωρίς το μνημόνιο δεν έχουμε μέλλον. Οι ουδέτεροι δεν λένε τίποτα, αλλά ακόμα και αν δεν λες κάπου πρέπει να βρίσκεσαι στο νέο δίπολο...
Πραγματικά ανησυχώ για την επόμενη μέρα. Όχι γιατί θα είμαι ή δεν θα είμαι στο μνημόνιο. Όχι για το αν θα υπάρχουν ή όχι νέοι όροι από την Τρόικα. Ανησυχώ γιατί δεν βλέπω ούτε αυτή τη δύσκολη στιγμή να υπάρχει ένα όραμα για αυτή την καημένη τη χώρα. Πως ? Είναι το μεγάλο ερώτημα. Ποιο πλάνο υπάρχει μπροστά ώστε η χώρα να αναπτυχθεί? Πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν η διαφθορά, οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η ακρίβεια, η ανεργία? Γιατί η χώρα αν είχε πρόγραμμα, έστω και μετά την είσοδο στο μνημόνιο, θα βλέπαμε ήδη κάποια σημάδια ανάκαμψης. Αν από την άλλη είχαμε και δεν ήμασταν στο μνημόνιο, θα απομακρυνόμασταν από κάθε εκδοχή να μπούμε.
Ο λαός, πιστεύω, μπέρδεψε όσο μπορούσε το πολιτικό σκηνικό και τώρα υφίσταται τις συνέπειες: μπερδεύεται ο ίδιος. Και αυτό εντείνεται γιατί βλέπει ότι το μήνυμα που έδωσε μέσα από τις κάλπες, δεν εισακούγεται. Οι πολιτικοί τον εκδικούνται με τη εμμονή τους να μας πασάρουν το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο... Και τώρα δεν ξέρει τι να πιστέψει: ότι τρώει εκβιαστικά διλήμματα από δικομματισμό-Τρόϊκα ή ότι πιστεύει στους λαϊκιστές που τάζουν λαγούς με πετραχήλια? Να υποστηρίξει την έξοδο από το μνημόνιο και να πορευθούμε χωρίς άλλα επαχθή μέτρα, με τη δραχμή όμως να κρέμεται σαν τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας ή να συμβιβαστεί με μία επαναδιαπραγμάτευση μπας και "τα βρούμε" με τη Τρόϊκα και τη "σκαπουλάρουμε" χωρίς άλλα δυσβάσταχτα μέτρα. Η φτωχή δραχμούλα που την είχαμε στο φτύσιμο, φαντάζει ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας. Και ο φτωχός λαός, χαμένος ούτως ή άλλως, έρμαιο των επιλογών του όλα αυτά τα χρόνια να μην ξέρει αν θα πάει στο γκρεμό ή στο ρέμα.
Είναι όμως αυτό που ο ελληνικός λαός πρέπει να εισπράξει πια? Είναι αυτό που του αξίζει? Είναι αυτό πρέπει ακόμα να πληρώνει επειδή κάποιοι πατεράδες μας έμαθαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια 30 χρόνια πριν από το άδειασμα των ταμείων? Και τα νέα παιδιά? Ο ελληνικός λαός πλήρωσε για τις επιλογές του όλα αυτά χρόνια. Πλήρωσε που διατήρησε κραταιό το πελατειακό σύστημα, που ψήφιζε με βάση το πορτοφόλι του, που ψήφιζε για να κρεπαλιάζει. Καμιά 20 χρόνια τώρα μόνο πληρώνει. Και καλά να πάθει. Ναι, καλά να πάθει. Τώρα όμως, παρόλο που ψήφισε διαφορετικά, φαίνεται ότι πρέπει πάλι να πληρώσει, φαίνεται ότι πάλι πρέπει να πάθει...
Όλοι πήραν το μήνυμα λένε και σέβονται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού...όταν όμως κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου ξεχνάνε ότι αυτός ο λαός θέλει να κυβερνηθεί. Δεν φταίει ο λαός που κάποιος κύριος με τα μέτρα που πήρε, το κατέστησε αυτό σήμερα εξωφρενικά δύσκολο (μιλώ για τον εμπνευστή του...αδιανόητου εκλογικού νόμου) γιατί προφανώς δεν περίμενε ότι τα πάλαι ποτέ κλαίη του δικομματισμού θα κατακρημνιστούν. Και δεν φταίει που αυτόν τον κύριο κάποτε τον πίστεψε και τον ψήφισε. Δεν ήξερε. Και ούτε φταίει που δεν διάβασε το μνημόνιο και γι' αυτό το καταψήφισε...άλλωστε και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν το έκαναν. Ξέρει όμως ότι ζητά αλλαγές γιατί δεν βαστάει άλλο. Δεν μπορεί να πιστέψει το δικομματισμό πια, φοβάται όμως την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο από την ΕΕ...Προτιμά όσους φωνάζουν κατά της εθνικής ταπείνωσης και ας είναι φιλοναζιστές, παρά τους βάρβαρους ξένους, Λεγκραντοσοιμπλομερκελάδες που απαιτούν να υποφέρει η χώρα του. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τα μηνύματα των εκλογών, αλλά μας αφήνουν να πιστεύουμε ότι είναι Γόρδιος Δεσμός. Γιατί δεν είναι άξιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί δεν είναι άξιοι να τον λύσουν, γιατί δεν είναι άξιοι να δεχθούν τα νέα δεδομένα. Και σέρνουν το λαό σε νέες εκλογές. Και δεν θα 'χουν πρόβλημα να το ξανακάνουν.
Πολιτική κουλτούρα εκμαυλισμένη, κοινωνία σε κρίση, δημοκρατία σε έλλειψη, ακρότητες στο ζενίθ και ένας λαός μετέωρος, βουτηγμένος στην απόγνωση. Κανείς δεν θέλει να αναλάβει πρωθυπουργός, όλοι ψάχνουν για εξιλαστήρια θύματα, ζυμώσεις και καταστάσεις εξωφρενικές όπου πολιτικές μεταγραφές πάνε και έρχονται, χωρίς λογική, χωρίς αύριο και χθες. Ηγέτης δεν υπάρχει να συσπειρώσει πολίτες και πολιτικούς, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να συγκινήσει, να μιλήσει και να πείσει. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, απαιτούμε από το λαό να καταλάβει...Θα φταίει που μέσα στην απόγνωση του οι "μετριοπαθείς" διασυρμένοι δικομματικοί του φανούν λογικοί, θα φταίει αν οι αντιστασιακοί αριστεροί του φανούν λαϊκιστές, θα φταίει αν οι ψηφίσει λοιπό κόμμα γιατί δεν θα μπει στη Βουλή, θα φταίει αν ψηφίσει ηθοποιούς του θεάτρου, ενώ τόσα χρόνια ψήφιζε ηθοποιούς της Βουλής. Θα φταίει όπως και να 'χει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει. Η "θετική" ψήφος είναι πολυτέλεια σε διλημματικές καταστάσεις και η "αρνητική" επιπόλαιη και επικίνδυνη.
Ό,τι και να γίνει στις επόμενες εκλογές, το σίγουρο είναι ένα: δεν θα σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση (αν καν σχηματιστεί). Γιατί ο δικομματισμός ζει. Φυτοζωεί, αλλά ζει. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, αν δεν τη σχηματίσει θα μπει στην εκάστοτε κυβέρνηση. Είτε είναι συριζιακή, είτε δικομματική στην κύρια βάση της, θα είναι αδύναμη. Είτε η χώρα κατεβεί στην Τρόϊκα με αντιμνημονιακή διαπραγματευτική χροιά, είτε με φιλομνημονιακή θα είναι αδύναμη. Άλλωστε η Τρόϊκα γνωρίζει πολύ καλά ότι διαπραγμάτευση δεν γίνεται με ίσους όρους όταν ο "αντίπαλος" κατεβαίνει εκ γεννετής διεσπασμένος. Πως θα μας πάρουν στα σοβαρά? Είδαμε σε τι αποφάσεις οδήγησε ο φόβος της διάλυσης τις κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Βενιζέλου και Παπαδήμα. Δεν γνωρίζω τι είδους επαναδιαπραγμάτευση μπορεί να γίνει όταν όλο το πολιτικό σύστημα είναι διαιρεμένο σε δύο στρατόπεδα, όταν στην Ελλάδα ο άξονας αριστερά-δεξιά δεν μας φτάνει και εμείς γουστάρουμε να προσθέσουμε και έναν ακόμα, εξίσου αν όχι περισσότερο διαιρετικό.
Σ΄ αυτές τις δύσκολες εποχές και ειδικά μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, προσωπικά θα περίμενα περισσότερη ευθύνη από όλους. Αντί να δούμε τις διαχωριστικές δικλείδες να περιορίζονται, τις βλέπουμε να αυξάνουν. Η περήφανη "ομόνοια" που έχουμε επίσης εμείς οι Έλληνες...στο DNA μας στα δύσκολα ή στις ξένες απειλές, φαίνεται ότι έφυγε και πήγε σε αλλού...Είναι τραγικό που κατάντησε ουτοπικό το αυτονόητο, μία εθνική συνεργασία όταν το επιβάλουν οι συνθήκες και να φαντάζει γοητευτική μία οποιαδήποτε ακραία λύση: ένα τρεμάμενο "ελάτε να τα ξαναπούμε ρε παιδιά" ή ένα ασαφές "θα στο τρίψω στη μούρη, κυρία Μέρκελ"...
Αντ' αυτού θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλουμε -αν ήμασταν ώριμοι πολιτικά- μία κυβέρνηση συνεργασίας (όχι σε όλα που φαίνεται αδύνατο, αλλά σε 5-6 βασικούς άξονες). Έστω και με τη βοήθεια μεσολαβητών και η μίας Επιτροπής εμπειρογνωμόνων ή όπως θέλετε ονομάστε την. Με ενότητα και όραμα να διαπραγματευόμασταν με την Τρόϊκα με τους δικούς μας όρους κατά των μέτρων λιτότητας, με την εφαρμογή άμεσων μέτρων για την ανάπτυξη και την παραγωγή. Με ριζικές μεταρρυθμίσεις και σωστό "παλατζάρισμα". Υπάρχουν ωραίες απόψεις στα προγράμματα όλων των κομμάτων....Το ξέρω, ακούγεται εξωπραγματικό. Στην πραγματικότητα είναι κιόλας. Είναι γιατί κανείς δεν έχει μάθει στην Ελλάδα να δέχεται κάτι τέτοιο. Ακούμε για θαύματα που γίνονται αλλού, μας αρέσει και τα αναρτούμε στο facebook, αλλά όταν πρόκειται να τα κάνουμε εμείς, τα βρίσκουμε γραφικά, λαϊκίστικα, πατριωτικά ή ο,τιδήποτε άλλο, αρκεί υποτιμητικό.
Τόσα χρόνια η διαδικασία εξηλιθιοποίησης του λαού μέσα από τα μέσα καλά κρατεί. Δεν πρόκειται ούτε για συνωμοσία ούτε για λαϊκισμό αν πούμε ότι ο λαός δεν ευθύνεται τόσο γι' αυτήν όσο το σύστημα, αυτό των ελεγχόμενων ΜΜΕ, των εύκολων πελατειακών λύσεων και της ασυδωσίας-ατιμωρησίας. Και οπωσδήποτε πλήρωσε πολύ περισσότερο ο λαός απ' ό,τι το σύστημα αυτή την κατάσταση. Τώρα που όλα αυτά περιορίστηκαν και ο λαός ξυπνά, πάλι φταίει, θα πρέπει η ελπίδα του να βυθιστεί και πάλι στο βωμό μίας νέας εκλογικής διαδικασίας και μιας περιόδου ανασφάλειας με φόβο, εκβιασμούς και διλήμματα που αργά ή γρήγορα, μοιραία, θα επαναφέρουν την τάξη... Η δημοκρατία προδόθηκε και λαβώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά μέσα από σπουδαιότερη έκφανσή της. Και ο λαός θα πληρώσει και πάλι, διαστροφικά σχεδόν, την αφελή του ηδονή προς τον ακατέργαστο μαζοχισμό και τη λαγνεία για το εύκολο και άκοπο ψέμα όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου