Σε κάτι παραπάνω από 24 ώρες θα κληθούμε να ασκήσουμε το υπέρτατο δημοκρατικό μας δικαίωμα, αυτό της εκλογής των εθνικών μας αντιπροσώπων στο Κοινοβούλιο.
Οι εκλογές κυβέρνησης από το λαό αποτελούν τον υπέρτατο συμβολισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος, που οι ιστορικές συγκυρίες το έχουν καταστήσει το κυρίαρχο πολίτευμα του σήμερα. Η δημοκρατία επιβιώνει λιγότερα χρόνια από τη μοναρχία, όμως υπερνίκησε τον φασισμό και τον κομμουνισμό προσφάτως και αποτελεί -συνειδησιακά τουλάχιστον- το πολίτευμα που καθιστά διαφορετικό τον "ανεπτυγμένο" κόσμο από τον αναπτυσσόμενο.
Φυσικά η δημοκρατία με την αρχαιοελληνική διάσταση δεν υφίσταται πλέον στο δυτικό κόσμο και δεν υφίσταται φυσικά ούτε και στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι τη γέννησε. Ο λαός νιώθει καθημερινά ότι του στερούνται σημαντικά δικαιώματα που σε μία ευνομούμενη δημοκρατία θεωρούνται αυτονόητα και -με λίγη δόση υπερβολής- είναι να αμφιβάλει κανείς αν πραγματικά θα υπήρχαν εκλογές αν δεν είχαν το συμβολισμό που περιγράψαμε παραπάνω και αν δεν επιβάλλονταν ως στοιχείο αποδοχής και αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα και τους διεθνείς οργανισμούς.
Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσουμε για ποιους λόγους τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά έχουν αλλοιωθεί στη χώρα μας. Όμως αυτός δεν είναι ο σκοπός του παρόντος άρθρου. Η συμμετοχή στις εκλογές ως υπέρτατη πολιτική πράξη, αποτελεί ούτως ή άλλως καθήκον του αριστοτελικού πολιτικού όντος και ύψιστη τιμή για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το τι γίνεται γύρω τους.
Πέρα από το συμβολικό χαρακτήρα όμως, υπάρχει και ο πραγματιστικός: για μία και μοναδική μέρα στα 4 χρόνια, ο λαός έχει μεγαλύτερη δύναμη από την πολιτική του ηγεσία, μπορεί να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις, να τιμωρήσει τις λανθασμένες επιλογές και όλα τα κακώς κείμενα για το οποία γκρινιάζει εδώ και τόσα χρόνια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα προκλητικώς αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας του σήμερα (βλ. προηγούμενο άρθρο μου) που έστω και έμμεσα περνούν στην κοινή μνήμη, αλλά και των δραματικών ημερών που διάγουμε, οι εκλογές αυτές ειδικά φαντάζουν ότι μπορούν να πάρουν έντονα τα χαρακτηριστικά "τιμωρίας". Γι' αυτό το λόγο οι συγκεκριμένες εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Γιατί τώρα ο λαός έχει τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό και να δώσει στην ταλαιπωρημένη χώρα του μία ευνοϊκή αλλαγή. Η ηθελημένη αποχή λοιπόν από τις εκλογές, δεν είναι λύση. Είναι απλά επιλογή των μοιρολατρών, των βαριεστημένων και των ωχαδερφιστών, τολμώ να πω, με απόλυτη αίσθηση της κριτικής μου.
Η συμμετοχή στις συγκεκριμένες εκλογές σημαίνει δυνατότητα ψηφοφορίας ανάμεσα σε περίπου 40 επιλογές, συμπεριλαμβανομένων των λευκών και των άκυρων. Πρώτη ίσως φορά στην ελληνική ιστορία, συμμετέχουν τόσα πολλά κόμματα. Το γιατί δεν πρέπει να μας εκπλήξει, αναλογιζόμενοι και πάλι την ελληνική πολιτική κουλτούρα της τελευταίας τριακονταετίας: οι αποσχίσεις πολιτικών σε ακραίες περιπτώσεις ενδοκομματικής κρίσης και η δημιουργία απ' αυτούς νέων κομμάτων, δεν σπανίζουν, (λόγω και της σκληρής κομματικής πειθαρχίας) και δεν αντιμετωπίζονται παρά μάλλον ευνοϊκά από τον ελληνικό λαό τουλάχιστον προσωρινά όπως έχει δείξει η ιστορία σε πολλές περιπτώσεις.
Ποια χαρακτηριστικά όμως έχουν αυτές οι εκλογές? Ας ξεκινήσουμε από τα κόμματα. Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατηγορίες: α) τα κόμματα εξουσίας δηλαδή τα κόμματα που ένα εκ των δύο ή και τα δύο θα κυβερνά-ούν την άλλη μέρα, β) τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή και τα αντιπολιτεύονται, γ) τα κόμματα που δημιουργήθηκαν από και τα ηγούνται πρώην εξέχοντα στελέχη των κομμάτων της πρώτης κατηγορίας και δ) τα λοιπά κόμματα.
Το εντυπωσιακό χαρακτηριστικό αυτό των εκλογών είναι ότι και οι 4 ομάδες παρουσιάζουν μία ειδική δυναμική για πρώτη ίσως φορά : η πρώτη ομάδα γιατί παρά τη γενική απογοήτευση του λαού θα πάρει τους περισσότερους ψήφους και θα κυβερνήσει λόγω του απόλυτου ελέγχου κάθε πτυχής της ελληνικής κοινωνίας και της απόλυτης πρόσβασης σε πάσης φύσεως πόρους, η δεύτερη γιατί δικαιώνει το μέρος του λαού που πιστεύει στον αντιπολιτευτικό τους ρόλο και υποστηρίζουν ότι ειδικά τώρα ίσως τους δίνεται η ευκαιρία να τον ασκήσουν πιο έντονα, η τρίτη γιατί φαντάζει ως μία συμβιβαστική λύση στα μάτια πολλών Ελλήνων ψηφοφόρων που απογοητεύτηκαν από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά θέλουν να έχουν στη Βουλή ένα "άρωμα" που τους θυμίζει δόξες του παρελθόντος μέσω κάποιου κομματικού τους τέκνου - "καλό παιδί" και η τέταρτη γιατί ποντάρει στη γενικότερη δυσαρέσκεια του λαού και έτσι επιθυμεί να αδράξει την ευκαιρία -που φαντάζει μεγαλύτερη από ποτέ- για να διαδραματίσει κάποιο ρόλο μέσω της εισόδου στη Βουλή στα τεκταινόμενα του τόπου. Φυσικά τα κόμματα της β και γ κατηγορίας μπορούν να συγκυβερνήσουν, ενώ της δ, όχι.
Τα μοναδικά αυτά χαρακτηριστικά, καθιστούν πολύ ιδιαίτερες αυτές τις εκλογές. Παρά όμως το "γούστο" που έχουν, δεν παύουν παρά να μην είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτες: θα υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ, είτε με κάποιο άλλο κόμμα είτε μεταξύ τους. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής: γνωρίζοντας το αποτέλεσμα, πως πρέπει να συμπεριφερθεί ο μέσος απογοητευμένος (όπως τουλάχιστον δηλώνει) Έλληνας εκλογικά?
Πιστεύοντας ότι απευθύνομαι στη σαρωτική πλειοψηφία των απογοητευμένων Ελλήνων και με τη διευκρίνηση ότι το παρόν άρθρο έχει στόχο μόνο να προβληματίσει τον αναγνώστη, θα προχωρήσω σε μία σύντομη επιχειρηματολογία που πιστεύω ότι απλοποιεί το δίλημμα των εκλογών και την επιλογή των αναποφάσιστων.
Ένας σταθερός στα πιστεύω του Έλληνας ψηφοφόρος που εδώ και τόσα χρόνια γκρινιάζει για το τι του συμβαίνει, έχει 4 επιλογές μπροστά του: ψήφος στα κόμματα δεύτερης ή τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας και το άκυρο-λευκό.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Παρόλο που συμβολικά το άκυρο και το λευκό έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) τελείως διαφορετική έννοια και σημασία, οι "αξιόλογοι" κατασκευαστές του ελληνικού εκλογικού συστήματος, επιβάλλουν την ενοποίησή τους στις εκλογές, την οποία καθιστούν μη μετρήσιμη ψήφο. Δηλαδή δεν λαμβάνονται υπόψη οι ψήφοι σε άκυρο-λευκό κατά τον υπολογισμό της ποσοστιαίας αναλογίας των κομμάτων. Η επιλογή λοιπών των άκυρων-λευκών εξισώνεται με την επιλογή της αποχής, που με βάση όσα εξηγήθηκαν παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί σωστή επιλογή.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες που θα αποφάσισαν να πάνε να ψηφίσουν αύριο, έχουν το πραγματικό τους δίλημμα σε αυτό ακριβώς το σημείο: "ωραία μας τα λες, αλλά μένουν ακόμα 35 επιλογές". Εδώ μπαίνει το εξής δίλημμα ή μάλλον τρίλημμα: α) να ψηφίσω με βάση την ιδεολογική μου τοποθέτηση ? β) με βάση τον ηγέτη-στελέχη ή γ) με βάση το ποιος πιστεύω ότι μπορεί να τα πάει καλύτερα για τη χώρα?
Η ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε πολίτη είναι άκρως σεβαστή και δεν τυγχάνει φυσικά κανενός είδος αντικειμενικής επιχειρηματολόγησης. Μπορούν όμως να γίνουν κάποια σχετικά αντικειμενικά σχόλια ως προς το πώς προσεγγίζουν τα κόμματα των τριών παραπάνω κατηγοριών τις ερωτήσεις β και γ. Προσωπικά θεωρώ ( και πιστεύω ότι έχει μεγάλη δόση αντικειμενικότητας βάση του αποτελέσματος από την πρόσφατη πολιτική ιστορία μας), ότι δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα και ηγέτης αυτή τη στιγμή που να μπορεί κριθεί ικανός να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει αποτελεσματικά τη χώρα ή που να τα πάει στοιχειωδώς καλά για τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται. Τα κόμματα της δεύτερης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κενό στο φιλελεύθερο και κεντροαριστερό χώρο (μετά την εδώ και χρόνια μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ στα κεντροδεξιά) αλλά αντιθέτως διασπάστηκαν κιόλας ή παρέμειναν αλύγιστα σκληροπυρηνικά παρά τις μεταβαλλόμενες συνθήκες σε κάθε τομέα της ελληνικής κοινωνίας από το 1974 και μετά. Όντας στην άκρα αριστερά πλευρά της κλίμακας, αναρωτιέται κανείς πως θα είναι δυνατόν να αλλάξουν προς το καλύτερο μία χώρα σε μια εποχή (καλώς ή κακώς) παγκοσμιοποίησης, δημοκρατίας δυτικού τύπου, ελεύθερης οικονομίας και ακραιφνούς καπιταλισμού και πως θα αποφύγουν την απομόνωση της χώρας κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τα κόμματα της τρίτης κατηγορίας αποτελούνται από ηγέτες που άνηκαν μέχρι προσφάτως στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικοί αυτοί ξεκινούν από ένα ψυχολογικό χαρακτηριστικό, ενδιαφέρον μεν (πιθανώς και άκρως ελληνικό), εν δυνάμει επικίνδυνο δε. Θεωρούν τους εαυτούς τους εξαγνισμένους μετά την απομάκρυνση από το μητρικό κόμμα και άρα εκτός "αμαρτημάτων"του παρελθόντος. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν οι πολιτικές αυτοαποκαλούμενες "παρθένες" μπορούν να αποτελέσουν ισχυρούς ηγέτες σε μία κυβέρνηση συνεργασίας και θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη βελτίωση της χώρας όταν θα διέπονται "κάπως" απέναντι στα πρώην κόμματά τους (σαν μία περίπτωση "ξαναβγαίνω ραντεβού με την πρώην μου")...και ποια η πολιτική τους κρίση και διορατικότητα όταν επί χρόνια ενστερνίζονταν τις επιλογές του μητρικού κόμματος σε καλές και μη επικίνδυνες εποχές. Αυτοί οι ηγέτες φαντάζουν σε μένα τουλάχιστον μάλλον ως τυχοδιώκτες που επιδιώκουν υπουργική έδρα για προσωπική φιλοδοξία.
Τα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας διακρίνονται σε αυτά που έχουν "παράδοση" στο χώρο των λοιπών κομμάτων, σε αυτά που είναι τελείως νέα και τέλος σε αυτά που κατεβαίνουν για πλάκα- διακωμώδηση (χαρακτηριστικό φαινόμενο πολλών τέτοιων κομμάτων). Τα κόμματα αυτά βρίσκονται ιδεολογικά σε όλα τα σημεία του άξονα αριστεράς-δεξιάς και φιλοδοξία τους στην καλύτερη περίπτωση είναι να μπουν στη Βουλή ή να αγγίξουν το όνειρο του 3 %.
Λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία των κομμάτων β και γ κατηγορίας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων λόγω κακής προϊστορίας των ίδιων ή των ηγετών τους, καταλήγω να θεωρώ ότι η ψήφος στα κόμματα της τέταρτης κατηγορίας και ειδικά σε αυτά με σοβαρό προβληματισμό, χωρίς ακρότητες και μία ευρεία γκάμα απόψεων γύρω από πολλά θέματα είναι η πιο γόνιμη επιλογή. Φυσικά, ενέχει ο φόβος ότι η ψήφιση τέτοιων κομμάτων χωρίς να πραγματοποιηθεί η είσοδος στη Βουλή, σημαίνει κατ' ουσίαν μη ζημιά στα δύο μεγάλα κόμματα.
Εδώ όμως είναι που πιστεύω ότι θα πρέπει να δείξουμε πόσο πραγματικά έχουμε αλλάξει ως κοινωνία. Και για να αλλάξουμε θα πρέπει να ξεφύγουμε από ταμπέλες: αυτό που για τους περισσότερους ίσως θεωρείται μειονέκτημα, δηλαδή η έλλειψη προηγούμενου σε πολιτική παρουσία, εγώ λέω ότι με τις παρούσες συνθήκες είναι πλεονέκτημα. Λέει κανείς ότι οι εν ενεργεία πολιτικοί είναι πιο ικανοί επειδή είναι πιο έμπειροι? Άρα? Θα ζητήσουμε να βάλουμε στη Βουλή νέους άφθαρτους, αδοκίμαστους πολιτικά ανθρώπους, με ωραίες ιδέες και διάθεση γενικά να προσφέρουν, ή θα προτιμήσουμε και πάλι τους πολιτικούς του καρεκλοκενταυρισμού που τόσα χρόνια καρπώνονταν των σκανδαλωδών προνομίων της Βουλής εις βάρος του λαού? Θα γίνει η αγανάκτηση αντίδραση και τόλμη για το άγνωστο ή θα υπερισχύσει και πάλι ο φόβος και το κλισέ "αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι"? Θα σπάσουμε το κατεστημένο της κομματικής παράδοσης και της χειραγώγησης μας από το νεποτισμό?
Εν κατακλείδι, κατά τη γνώμη μου, κάθε ψήφος σε ένα μικρό "λοιπό" κόμμα από τη στιγμή που ταυτίζεται με την εκάστοτε ιδεολογία μας, θεωρώ ότι είναι η δόκιμη επιλογή. Όμως θα πρέπει να μείνουμε μακριά από τις παγίδες να ψηφίσουμε κάποιο "λοιπό" κόμμα από αγανάκτηση χωρίς να ταυτιζόμαστε με τις απόψεις του (πχ Χρυσή Αυγή, ή Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη) γιατί μόνο καλό δεν κάνουμε, δημιουργούμε μόνο περισσότερα προβλήματα, καθότι οι ιδεολογικές διαστάσεις ή οι γενικότερες στάσεις των λοιπών κομμάτων, όντας στο απυρόβλητο μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες...Τα λοιπά κόμματα είναι και αυτά σαν όλα τ' άλλα και μπορούν να αλλάξουν το σκηνικό. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν είναι η λύση ανάγκης γιατί...κρατάμε μούτρα στην πολιτική μας "φαμίλια".
Κυριακή κοντή γιορτή. Όποιο και να ναι το αποτέλεσμα, μακάρι η χώρα μας να βγει κερδισμένη τη Δευτέρα...Αλλαγές θα δούμε σίγουρα, μακάρι όμως να ναι προς τη σωστή κατεύθυνση: γιατί μόνο μία καλή άμυνα σου επιτρέπει καλές αντεπιθέσεις για την ανατροπή του σκορ, ειδικά όταν παίζεις με όλους τους όρους εναντίον σου (ελεγχόμενα ΜΜΕ, κομματική παγίωση στην κοινωνία, πελατειακές σχέσεις κλπ κλπ κλπ)...
Καλό βόλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου