H μακιαβελλική (δηλ.
ρεαλιστική) στρατηγική του "μανιπιουλάρω" μία αδύναμη χώρα για να
κάνω ζημιά σε μία άλλη αντίπαλη ισχυρή εφαρμόστηκε σε άπειρες περιπτώσεις στην
Ιστορία. Αυτή ακριβώς η πρόταση του υπό γερμανικού κηδεμονίας Eurogroup απλά
αποδεικνύει δύο πράγματα: α) οτι το ευρωπαϊκό όραμα των προτεργατών της ΕΕ
πέθανε, όπως πέθανε η Κοινωνία των Εθνών με κύριο υπαίτιο την ίδια χώρα και β)
ότι... παρά τις ιστορικές προσπάθειες, τις ρητορικές, τις τάσεις και τις
στάσεις, τα εμπνευσμένα μορφώματα και τα εκατομμυρίων σελίδων δημοσιευμένα
ευχολόγια, η Ιστορία επαναλαμβάνεται και μαζί μ' αυτήν ο ρεαλισμός. Η ΕΕ
υποτίθεται ότι διερύνεται με νέα μέλη. Στην πραγματικότητα συστέλεται κάτω από
τις επιταγές της εδώ και έναν τουλάχιστον αιώνα μεγαλύτερης ευρωπαϊκής δύναμης:
ο έλεγχος της ανατολής μεταφέρεται και στο νότο, buffer states και
πολιτικές "μαστιγίου και καρότου" εξαφανισμένες από το λεξιλόγιο
παλιότερων Ευρωπαίων ηγετών επανεμφανίζονται. H
μετατροπή της ΕΕ από ένα μοναδικό υπερκρατικό δημιούργημα σε μία προσχηματική
λυκοφιλική συμμαχία για την εκπόνηση low politics δεν
σώζει τον ευρωσκεπτικισμό και την άνοδο της ακροδεξιάς. Μόνο γιγαντώνει τον
κοινωνικό αναβρασμό και φέρνει τον καπιταλισμό ενώπιον της πρώτης μεγάλης
κρίσης του. Η τρίτη κατά σειρά απόπειρα ελέγχου της ηπείρου (κάτι που μόνο η
αρχαία Ρώμη κατάφερε) από τον ίδιο θύτη, γεννήθηκε κάτω από τρεις διαφορετικές
συνθήκες, εκπορεύθηκε με δύο διαφορετικούς τρόπους (στρατ. πόλεμος, οικον.
πόλεμος), αλλά θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο ένα, μοναδικό αποτέλεσμα:
τη για άλλη μία φορά μαζική εξαθλίωση των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου