Περπατάς στη Via Sacra, την
κεντρική οδό του Forum Romanum.
Πήγες γιατί, αν φροντισες από την αρχή να μάθεις που πας, προμηθεύτηκες έναν
οδηγό και διάβασες ότι η επίσκεψη του είναι «must».
Είσαι ένας από τους καθημερινούς χιλιάδες επισκέπτες της Αρχαίας Ρώμης, που
πιθανότατα δεν γνωρίζει Ιστορία, αλλά αγαπά τα τορτελίνια, τα Gucci και
τα Dolce Gabbana, τον
Μαλντίνι και την Μπελούτσι. Έμαθες για τον Ιούλιο Καίσαρα γιατί διάβαζες
Αστερίξ και Οβελίξ και θαυμάζεις τη Μίλαν και τη Γιουβέντους.
Βρέθηκες μεταξύ ναών, κολώνων, γλυπτών, αγαλμάτων, κτηρίων και γενικών ερειπίων και μπορεί και να βαριέσαι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων –αν οι γνώσεις και η σινεφιλία σου σου το επιτρέψουν - θα κοντοστάθηκες και θα θυμήθηκες το ρωμαλαίο Ράσελ Κρόου στο «Μονομάχο», αλλά δεν θα κατέβαλες τον ίδιο ζήλο για τα ονόματα των αυτοκρατόρων από βιβλία ή από κάποιο ντοκιμαντέρ που ξεπήδησε στο ζάπινγκ σου και σνόμπαρες να δεις για άλλη μια φορά. Συγκεχυμένα πορφυρά χιτώνια και περικεφαλαίες ξεχύθηκαν στο μυαλό σου, «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», εμπνευσμένα ερεθίσματα απο τις ταινίες του Χόλυγουντ, αλλά όχι από τις παραστάσεις της Καμάρας που δίνεις ραντεβού και που ποτέ δεν έχεις την περιέργεια να προσέξεις πιο ενδελεχώς.
Στην πραγματικότητα, μόλις περιδιάβηκες την καρδιά της πάλαι ποτέ ισχυρότερης αυτοκρατορίας του κόσμου. Απαθανάτισες με το i-pad και άλλα προϊόντα και υποπροϊόντα της συγχρονης τεχνολογίας, τόπους που οι μεγαλύτερης προσωπικότητες του τότε κόσμου καθόριζαν τη μοίρα όλης (σχεδόν) της Ευρώπης για πολλούς αιώνες. Έκανες facebookικό check-in τις λεωφόρους ζωντανής ιστορίας, δόξας, μεγαλείου, πολιτισμού, αλλά προδοσίας, αιμοσταγών δολοφόνων, μηχανορραφιών και οργίων. Πέρασες κάτω από τις αψίδες περασμάτων των νικηφόρων λεγεώνων, αλλά και βρέθηκες σε τόπους εκτελέσεων και βασανιστηρίων εγκληματιών και (συν)χριστιανών «αδελφών» σου. Περπάτησες στο Λευκό Οίκο της εποχής, τη Σύγκλητο.
Το σύμπλεγμα του Forum Romanum δεν συμβολίζει μόνο τη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι (μαζί με την Ακρόπολη) η αποθέωση της Αρχαιότητας και της αρχαιολογικής σκαπάνης. Είναι η πεμπτουσία κάθε αξιοθέατου της Αιώνιας Πόλης, η Αρχή και το Τέλος της. Η κληρονομιά τoυ Senatus Populus Que Romanus (SPQR) είναι διάχυτη από τα έγκατα του μετρό, ως το πιο ψηλό από τους 7 λόφους της και στα εμβλήματα της σύγχρονης ιταλικής πρωτεύουσας.
Η Ρώμη (και δυστυχώς λιγότερο η Αθήνα) αποδέχεται εγκάρδια την κληρονομιά και το σύγχρονο μοιραίο καθήκον της: είναι να αποκαταστήσει την ελλειπή ιστορική σου γνώση που ως ανώριμος έφηβος μαθητής βαριόσουν να λάβεις. Και το κάνει με τον καλύτερο τρόπο: μέσα από τη γλυκιά εμπειρία ενός ταξιδιού...Βάζει λοιπόν τη μαγιά και αφήνει σε σένα τη φαντασία. Φαντασία που γεννά μόνο η αγάπη ή/και η εκτίμηση για την Ιστορία. Για μένα...μόνο 22 ώρες το πέρασμά μου, καθόλου αρκετές για να δω όλα τα άπειρα αξιοθέατά της, αρκετές όμως για να γνωρίσω καλύτερα την ιστορική της αποτύπωση και να ζήσω την εμπειρία και την υπόσχεση της επιστροφής, σφραγισμένης αλλώστε εκ του πεσόντος στη Fontana di Trevi νομίσματος..
Βρέθηκες μεταξύ ναών, κολώνων, γλυπτών, αγαλμάτων, κτηρίων και γενικών ερειπίων και μπορεί και να βαριέσαι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων –αν οι γνώσεις και η σινεφιλία σου σου το επιτρέψουν - θα κοντοστάθηκες και θα θυμήθηκες το ρωμαλαίο Ράσελ Κρόου στο «Μονομάχο», αλλά δεν θα κατέβαλες τον ίδιο ζήλο για τα ονόματα των αυτοκρατόρων από βιβλία ή από κάποιο ντοκιμαντέρ που ξεπήδησε στο ζάπινγκ σου και σνόμπαρες να δεις για άλλη μια φορά. Συγκεχυμένα πορφυρά χιτώνια και περικεφαλαίες ξεχύθηκαν στο μυαλό σου, «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», εμπνευσμένα ερεθίσματα απο τις ταινίες του Χόλυγουντ, αλλά όχι από τις παραστάσεις της Καμάρας που δίνεις ραντεβού και που ποτέ δεν έχεις την περιέργεια να προσέξεις πιο ενδελεχώς.
Στην πραγματικότητα, μόλις περιδιάβηκες την καρδιά της πάλαι ποτέ ισχυρότερης αυτοκρατορίας του κόσμου. Απαθανάτισες με το i-pad και άλλα προϊόντα και υποπροϊόντα της συγχρονης τεχνολογίας, τόπους που οι μεγαλύτερης προσωπικότητες του τότε κόσμου καθόριζαν τη μοίρα όλης (σχεδόν) της Ευρώπης για πολλούς αιώνες. Έκανες facebookικό check-in τις λεωφόρους ζωντανής ιστορίας, δόξας, μεγαλείου, πολιτισμού, αλλά προδοσίας, αιμοσταγών δολοφόνων, μηχανορραφιών και οργίων. Πέρασες κάτω από τις αψίδες περασμάτων των νικηφόρων λεγεώνων, αλλά και βρέθηκες σε τόπους εκτελέσεων και βασανιστηρίων εγκληματιών και (συν)χριστιανών «αδελφών» σου. Περπάτησες στο Λευκό Οίκο της εποχής, τη Σύγκλητο.
Το σύμπλεγμα του Forum Romanum δεν συμβολίζει μόνο τη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι (μαζί με την Ακρόπολη) η αποθέωση της Αρχαιότητας και της αρχαιολογικής σκαπάνης. Είναι η πεμπτουσία κάθε αξιοθέατου της Αιώνιας Πόλης, η Αρχή και το Τέλος της. Η κληρονομιά τoυ Senatus Populus Que Romanus (SPQR) είναι διάχυτη από τα έγκατα του μετρό, ως το πιο ψηλό από τους 7 λόφους της και στα εμβλήματα της σύγχρονης ιταλικής πρωτεύουσας.
Η Ρώμη (και δυστυχώς λιγότερο η Αθήνα) αποδέχεται εγκάρδια την κληρονομιά και το σύγχρονο μοιραίο καθήκον της: είναι να αποκαταστήσει την ελλειπή ιστορική σου γνώση που ως ανώριμος έφηβος μαθητής βαριόσουν να λάβεις. Και το κάνει με τον καλύτερο τρόπο: μέσα από τη γλυκιά εμπειρία ενός ταξιδιού...Βάζει λοιπόν τη μαγιά και αφήνει σε σένα τη φαντασία. Φαντασία που γεννά μόνο η αγάπη ή/και η εκτίμηση για την Ιστορία. Για μένα...μόνο 22 ώρες το πέρασμά μου, καθόλου αρκετές για να δω όλα τα άπειρα αξιοθέατά της, αρκετές όμως για να γνωρίσω καλύτερα την ιστορική της αποτύπωση και να ζήσω την εμπειρία και την υπόσχεση της επιστροφής, σφραγισμένης αλλώστε εκ του πεσόντος στη Fontana di Trevi νομίσματος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου