Το πρόβλημα με την Κριμαία είναι ότι έχει...μπόλικους Ρώσους και ότι τα καλά παιδιά είναι οι Ουκρανοί. Το καλό με το Κόσοβο είναι ότι είχε πολλούς Αλβανούς και ότι τα κακά παιδιά ήταν οι Σέρβοι. Άρα δεν αναγνωρίζουμε το πρώτο δημοψήφισμα, αναγνωρίζουμε όμως το δεύτερο. (Ιστορικά στο μεταξύ, η Κριμαία είναι πολύ περισσότερο ρωσική απ' ό,τι το Κόσοβο αλβανικό, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα)... Ο Πούτιν κατηγορείται λοιπόν για φασιστικές συμπεριφορές, αυταρχισμό, εγκλήματα κλπ...Και δικαίως. Δικαιολογεί και με το παραπάνω ενδεχομένως αυτές τις κατηγορίες. (Άλλωστε «τι θα ήμασταν χωρίς βαρβάρους»)? Το κρίμα του όμως δυστυχώς δεν είναι όλα αυτά. Είναι ότι δεν είναι σαν τον Τούτζμαν που ήταν αρεστός στη Δύση, παρά τα εγκλήματα των Κροατών κατά των Σέρβων το 1995, στην Κράινα. Απλά η ισχύς του και η ενεργειακή ημιεξάρτηση της κεντρικής Ευρώπης τον σώζει από το να καταντήσει έρμαιο σαν τον Μιλόσεβιτς και τον Κάρατζιτς...
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι η Ρωσία δεν είναι ένα ... «ordinary» κράτος. Το να εισέρχεσαι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, μιας πάλαι ποτέ έστω υπερδύναμης, της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου και να θέλεις να της το αποσπάσεις δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίδραση....Και αυτό γιατί η Ουκρανία είχε τεράστια γεωπολιτική αξία για το Κρεμλίνο (ειδικά η Κριμαία) ιστορικά και όποιος δεν το ξέρει ας ρωτήσει τους Τούρκους....Δεν είναι σαν τις βαλτικές δημοκρατίες που ήταν "ελεύθερα πουλιά" για τη Ρωσία, σαν τη Σλοβενία για το Γιουγκοσλαβικό Στρατό. Κι αυτό που δεν μπορεί να «χωνέψει» ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να είσαι δυνατός από μόνος σου, διατηρώντας ένα μαζοχιστικό έστω δικαίωμα να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μακριά από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, σκόπιμα, όπως ανέκαθεν...Να έχεις το δικαίωμα να επιλέγεις πάντα μία δημοκρατία κατ’ επίφαση, το να είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, ένας γίγαντας από λίπος και όχι μυς, με υποδώριους «φασιστικίζοντες» ιστούς... δηλαδή ρε παιδάκι μου εκτός του «επιτυχημένου» δυτικού μηχανισμού. Να σαι όλα αυτά και να «κάνεις το παιχνίδι» στο εγγύς περιβάλλον σου...να παίζεις μπάλα στην έδρα σου...και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα να έχεις εκατοντάδες εκατομμύρια λαού εντός και εκτός συνόρων που σε υποστηρίζει...
Και ενώ οι χώρες της ΕΕ είχαν ευτυχώς την τύχη να ενταχθούν στη δυτική πλευρά του παραπετάσματος (αποφεύγοντας επάρατους σταλινισμούς και φασιστοκομμουνισμούς), δεν μπορούν να απαιτούν ομογενοποίηση απανταχόθεν, ούτε να πετυχαίνει επ' άπειρον η συνταγή νεοφιλελευθερισμός-δημοκρατία δυτικού τύπου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και όποιος δεν γουστάρει πόλεμος. Ένας δυτικός κόσμος χωροφύλακας που δυστυχώς κατάντησε να σπέρνει εκτός από ελπίδες και κρίση από δω και απο κει, δεν μπορεί να είναι απαραίτητα αποδεκτός από οποιονδήποτε (ψευτό)περήφανο Ανατολίτη που έχει μεγαλώσει με διαφορετική θρησκεία από τον καθολικισμό-προτεσταντισμό, διαφορετική γλώσσα από τη λατινική-αγγλοσαξωνική, με διαφορετική ιστορία και διαφορετικά εγκλήματα -αν θες- (αποικιοκρατίες, σταυροφορίες), με διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από αυτό των Σμιθ και Κέινζ και διαφορετικό πολιτισμό και τέχνη. Ούτε να εφαρμόζεις μεσσιανιστικές λογικές και αφορισμούς...
Ο δυτικός μηχανισμός χρειάζεται περισσότερο εμβάθυνση πια, παρά επέκταση....Τα 15 μέλη έγιναν 28....ώρα να γινει η δουλειά ότι αυτοί οι 28 να πλησιάσουν μεταξύ τους, να δούμε τα προβλήματα και τα λάθη μας....Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε σύσκεψη στις Βρυξέλλες χωρίς η αστυνομία να κλείνει ολόκληρες εκτάσεις? Εκεί είναι το θέμα, παρά να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε περισσότερο για να πληγεί η προαιώνια φοβία μας, η Ρωσία. Και σαν από κόμπλεξ έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ μας, να μην μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και να ζητάμε τη βοήθεια της "θείας Αμερικής"...
Σωστή εμβάθυνση με μηχανισμούς κοντά στο λαό...Και τότε και η ίδια η σαθρή Ρωσία, μπορεί να θέλει να γίνει και λίγο πιο φιλοευρωπαΪκή....Ποτέ δεν ξέρεις, οι λαοί ξέρουν και βλέπουν...Αντιθέτως, μεθοδευμένες κινήσεις απομόνωσης ενός ούτως ή άλλως «εσωστρεφούς» παιδιού γίνονται από το 1990 μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική οδήγησε σήμερα εδώ...
Και όλη αυτη η πολιτική θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πάλι ήττα για όλους. Για τους Ουκρανούς γιατί το κράτος τους γίνεται πιόνι πολιτικών παιχνιδιών και μπορεί να διαμελιστεί, ενώ θρηνούν ήδη πολλά θύματα, για τους Ρώσους που ό,τι κι αν κερδίσουν (αν το κερδίσουν), αυτό που ενδεχομένως τους άξιζε εξ αρχής, θα το πάρουν με τεράστιο κόστος, για τους Ευρωπαίους που γι άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μπάλα διπλωματικά, με την κάκιστη ιδέα να προσεταιριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, χρόνο και όρους την Ουκρανία (επιθυμία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου) και για τους Αμερικάνους που βλέπουν ότι τα χρόνια του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν με τις πίτσες Hut έχουν περάσει ανεπιστρεπτί....
Ας ελπίσουμε ότι ό,τι και αν γίνει, να μην γίνει πρωτίστως πόλεμος. Από κει και πέρα, μακάρι σ’ αυτή την ιστορική στιγμή να συμβεί ό,τι πιο δίκαιο και σωστό για όλο τον κόσμο εντός και εκτός Ουκρανίας.
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι η Ρωσία δεν είναι ένα ... «ordinary» κράτος. Το να εισέρχεσαι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, μιας πάλαι ποτέ έστω υπερδύναμης, της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου και να θέλεις να της το αποσπάσεις δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίδραση....Και αυτό γιατί η Ουκρανία είχε τεράστια γεωπολιτική αξία για το Κρεμλίνο (ειδικά η Κριμαία) ιστορικά και όποιος δεν το ξέρει ας ρωτήσει τους Τούρκους....Δεν είναι σαν τις βαλτικές δημοκρατίες που ήταν "ελεύθερα πουλιά" για τη Ρωσία, σαν τη Σλοβενία για το Γιουγκοσλαβικό Στρατό. Κι αυτό που δεν μπορεί να «χωνέψει» ο μέσος Ευρωπαίος και Αμερικάνος είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να είσαι δυνατός από μόνος σου, διατηρώντας ένα μαζοχιστικό έστω δικαίωμα να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου μακριά από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, σκόπιμα, όπως ανέκαθεν...Να έχεις το δικαίωμα να επιλέγεις πάντα μία δημοκρατία κατ’ επίφαση, το να είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης, ένας γίγαντας από λίπος και όχι μυς, με υποδώριους «φασιστικίζοντες» ιστούς... δηλαδή ρε παιδάκι μου εκτός του «επιτυχημένου» δυτικού μηχανισμού. Να σαι όλα αυτά και να «κάνεις το παιχνίδι» στο εγγύς περιβάλλον σου...να παίζεις μπάλα στην έδρα σου...και το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα να έχεις εκατοντάδες εκατομμύρια λαού εντός και εκτός συνόρων που σε υποστηρίζει...
Και ενώ οι χώρες της ΕΕ είχαν ευτυχώς την τύχη να ενταχθούν στη δυτική πλευρά του παραπετάσματος (αποφεύγοντας επάρατους σταλινισμούς και φασιστοκομμουνισμούς), δεν μπορούν να απαιτούν ομογενοποίηση απανταχόθεν, ούτε να πετυχαίνει επ' άπειρον η συνταγή νεοφιλελευθερισμός-δημοκρατία δυτικού τύπου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και όποιος δεν γουστάρει πόλεμος. Ένας δυτικός κόσμος χωροφύλακας που δυστυχώς κατάντησε να σπέρνει εκτός από ελπίδες και κρίση από δω και απο κει, δεν μπορεί να είναι απαραίτητα αποδεκτός από οποιονδήποτε (ψευτό)περήφανο Ανατολίτη που έχει μεγαλώσει με διαφορετική θρησκεία από τον καθολικισμό-προτεσταντισμό, διαφορετική γλώσσα από τη λατινική-αγγλοσαξωνική, με διαφορετική ιστορία και διαφορετικά εγκλήματα -αν θες- (αποικιοκρατίες, σταυροφορίες), με διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από αυτό των Σμιθ και Κέινζ και διαφορετικό πολιτισμό και τέχνη. Ούτε να εφαρμόζεις μεσσιανιστικές λογικές και αφορισμούς...
Ο δυτικός μηχανισμός χρειάζεται περισσότερο εμβάθυνση πια, παρά επέκταση....Τα 15 μέλη έγιναν 28....ώρα να γινει η δουλειά ότι αυτοί οι 28 να πλησιάσουν μεταξύ τους, να δούμε τα προβλήματα και τα λάθη μας....Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε σύσκεψη στις Βρυξέλλες χωρίς η αστυνομία να κλείνει ολόκληρες εκτάσεις? Εκεί είναι το θέμα, παρά να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε περισσότερο για να πληγεί η προαιώνια φοβία μας, η Ρωσία. Και σαν από κόμπλεξ έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ μας, να μην μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και να ζητάμε τη βοήθεια της "θείας Αμερικής"...
Σωστή εμβάθυνση με μηχανισμούς κοντά στο λαό...Και τότε και η ίδια η σαθρή Ρωσία, μπορεί να θέλει να γίνει και λίγο πιο φιλοευρωπαΪκή....Ποτέ δεν ξέρεις, οι λαοί ξέρουν και βλέπουν...Αντιθέτως, μεθοδευμένες κινήσεις απομόνωσης ενός ούτως ή άλλως «εσωστρεφούς» παιδιού γίνονται από το 1990 μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική οδήγησε σήμερα εδώ...
Και όλη αυτη η πολιτική θα οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που θα είναι πάλι ήττα για όλους. Για τους Ουκρανούς γιατί το κράτος τους γίνεται πιόνι πολιτικών παιχνιδιών και μπορεί να διαμελιστεί, ενώ θρηνούν ήδη πολλά θύματα, για τους Ρώσους που ό,τι κι αν κερδίσουν (αν το κερδίσουν), αυτό που ενδεχομένως τους άξιζε εξ αρχής, θα το πάρουν με τεράστιο κόστος, για τους Ευρωπαίους που γι άλλη μια φορά αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μπάλα διπλωματικά, με την κάκιστη ιδέα να προσεταιριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, χρόνο και όρους την Ουκρανία (επιθυμία που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου) και για τους Αμερικάνους που βλέπουν ότι τα χρόνια του Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν με τις πίτσες Hut έχουν περάσει ανεπιστρεπτί....
Ας ελπίσουμε ότι ό,τι και αν γίνει, να μην γίνει πρωτίστως πόλεμος. Από κει και πέρα, μακάρι σ’ αυτή την ιστορική στιγμή να συμβεί ό,τι πιο δίκαιο και σωστό για όλο τον κόσμο εντός και εκτός Ουκρανίας.
17/3/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου