ΟΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ

Τις Παρασκευές της Σαρακοστής, στις ορθόδοξες εκκλησίες ψάλλεται η Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου, σε 5 μέρη, μία για κάθε Παρασκευή. Πρόκειται για το πιο γνωστό και ίσως μεγαλόπνοο έργο της βυζαντινής υμνογραφίας προς τιμήν της Παρθένου Μαρίας που θεωρούνταν η προστάτρια της Πόλης. Το έργο γράφτηκε το 626, μετά την σωτηρία της Πόλης από την στενή πολιορκία των Αβάρων (και όχι των Αράβων), μία νίκηπου αποδόθηκε σε θαύμα της Παναγίας. Στην αυτοκρατορία η λατρεία της Μαρίας ήταν ιδιαίτερα εμφατική ως γνωστόν καθ όλη τη διάρκεια του χιλιετούς βίου της. Αυτά όσον αφορά της παρασκευιάτικες καμπάνες. Προηγουμένως, την Κυριακή που μας πέρασε η χώρα μας "γιόρταζε" την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Επέτειος και πάλι εμπνευσμένη από τη βυζαντινή ιστορία και συγκεκριμένα από την σκοτεινή περίοδο της εμφύλιας διαμάχης εικονόφιλων-εικονομάχων. Η Εκκλησία λοιπόν γιορτάζει τη "νίκη των εικόνων", δηλαδή των εικονόφιλων και την οριστική αναστήλωσή τους το 843 (γι'αυτό ίσως και οι ναοί σήμερα είναι γεμάτοι εικόνες). Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος γι' αυτόν τον εορτασμό και πολλοί λίγοι "πιστοί" που επισκέπτονται τους ναούς για την κυριακάτικη λειτουργία ξέρουν πραγματικά τι έγινε (ή νοιάζονται να μάθουν, κατά το "πίστευε και μη ερεύνα")...Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες επιθυμούσαν την κατάργηση της λατρείας των εικόνων που είχε πάρει χαρακτήρα δεισιδαιμονικό: κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής ήταν συνηφασμένο με τις εικόνες των αγίων. Στην πραγματικότητα δεν λατρεύονταν το χριστιανικό πνεύμα, αλλά η εικόνα του αγίου, ακόμα και το ίδιο το ξύλο...Προβληματική κατάσταση, αν σκεφτεί κανείς ότι η Εκκλησία είχε μία τεράστια δύναμη τα χρόνια εκείνα και ότι μέσα από την αλόγιστη λατρεία των εικόνων, οι άντρες γινόντουσαν μοναχοί, στερώντας το κράτος από στρατιώτες, δημόσιους υπαλλήλους και γεωργούς. Η Εκκλησία είχε τεράστια περιουσία, δεν πλήρωνε φόρους και ήθελε να γίνει κράτος εν κράτει...ένα μικρό Βατικανό της Ανατολής, με ένα μοναστικό τάγμα πανίσχυρο, χειραγωγώντας με αυτό τον τρόπο τις μάζες. Οι εικονομάχοι αυτοκράτορες, δηλαδή ο Λέων Γ και ο Κων/νος Ε' αλλά και ο Νικηφόρος αργότερα, ήταν από τους σημαντικότερους μονάρχες του Βυζαντίου με τεράστιες στρατιωτικές επιτυχίες κατά των Αράβων και των Βουλγάρων και πολύ σημαντικές χριστιανικού ύφους εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και εννοείται πως ήταν Χριστιανοί. Πολέμησαν τις εικόνες, αλλά όχι το Χριστό, θέλησαν να επιβάλουν ισότιμη φορολογία στην Εκκλησία και να περιορίσουν το τάγμα των μοναχών. Η Εκκλησία θα συνεχίσει να διατηρεί τεράστια εξουσία μετά τη νίκη της το 843 και θα συνδράμει σε μεγάλο βαθμό - με την αλύγιστη στάση της σε όλους τους τομείς - στην σταδιακή κατάρρευση της αυτοκρατορίας.... Δυστυχώς, για δικούς της λόγους που όλοι φανταζόμαστε, η ελληνική Εκκλησία πάνω από 1000 χρόνια μετά θεωρεί τη μέρα αυτή σημαντική, λες και αν δεν υπήρχαν στους ναούς μας "άγιοι με φωτοστέφανα και σπαθιά" (τεράστια αντίθεση) θα κινδύνευαν ή θα σκανδαλίζονταν οι "πιστοί"... Η πίστη δεν έχει ανάγκες από κορώνες και φαμφάρες, είναι εσωτερική και όταν την εκφράζεις έτσι δεν συνάδει με το πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού. Όμως αυτή η ρημάδα η πολιτική δεν αφήνει κανέναν χωρίς να του μπολιάσει το μικρόβιο...Και η Εκκλησία, όπως πάντα πρώτη και καλύτερη. Αυτά λοιπόν με μία ιστορική αναδρομή, απλά για να υπάρχει μία ιδέα του τι έχει παιχτεί με όλα αυτά που πιθανόν να αντιληφθήκατε στα ΜΜΕ ή σε μία βόλτα...Και όλα αυτά, ενώ εμείς στις Βρυξέλλες κατά τ' αλλα θα "γιορτάσουμε" σε λίγες μέρες με μπυροκατανύξεις σε ιρλανδικές pubs- γοτθικού ναού τύπου, τον καθολικό "άγιο" Saint Patrick. Τι σου είναι αυτή η διαφορετική θρησκευτικό-ιστορική κουλτούρα ρε παιδάκι μου...

14/3/2014